jueves, 22 de octubre de 2009

Ένα salsiki χωρίς φράουλες παρακαλώ


Μερικές φορές είναι κάπως δύσκολο να συμβιβαστείς και να αλλάξεις συνήθειες-θεσμούς. ‘Αλλες πάλι σου είναι λιγότερο επίπονο ή και εντελώς αδιάφορο.

Δεν ξέρω αν θέλω να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο, ούτε να πω ψέματα ότι δεν μου έχει λείψει ένα ζεστό capuchino (ισπανιστί με την κλασική ελληνική προφορά), με εκείνη την υπέροχη κρέμα -από το γάλα μακράς διαρκείας αν δεν κάνω λάθος, αν και τώρα τελευταία υπάρχουν αυτά και δεν τα πολυκατέχω- ακόμη και τα σχεδιάκια που κάνει ο κάθε επίδοξος νικητής του διαγωνισμού της nescafe. Πάντως, όχι οτι στην Ελλάδα δεν συμβαίνει, αλλά το βέβαιο είναι ότι του ντόπιου δύσκολα του αλλάζεις συνήθειες.

‘Οσο και αν προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι ένα ποτήρι γάλα είναι προτιμότερο να το πίνεις άσπρο και όχι με colacao, ότι το κατεψυγμένο ψάρι δεν είναι το ίδιο με το φρέσκο, πόσο μάλλον το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ότι το τηγάνι έστω και με λίγο λάδι δεν κάνει το φαγητό μάς λιγότερο τηγανιτό, ούτε σίγουρα ψητό...και αυτό για να μιλήσω μόνο για διατροφικές συνήθειες. Με αφορμή βέβαια το περιβόητο τζατζίκι (salsiki στα ισπανικά, ελλείψει του «τζ» και χάριν ευκολίας): που να φανταστώ ο κακόμοιρος ότι στην απλή συνταγή, στην κατηγορία υλικά, παρά το γεγονός οτι υπογράμμισα και τη λέξη griego οταν έγραφα yogur griego (είναι το στραγγιστό που ονομάζεται –τιμητικά;- ελληνικό γιαούρτι), , από φόβο μήπως ψωνίσουν το κανονικό, εκείνο το ημινερουλό/κρεμώδες με την υπόγλυκη γεύση, ωστόσο μου διέφυγε μια λεπτομέρεια, το διαπίστωσα στην δοκιμή, αν και με είχαν προειδοποιήσει ότι μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά...

Δεν έβαλα έστω εντός παρένθεσης ότι αναφέρομαι σε γιαούρτι χωρίς ζάχαρη. Πάλι καλά που αντί για αγγουράκι δεν είχε φράουλες δηλαδή! Γιατί, όσο κανονικό και αν ονομάζεται το γιαούρτι, επιβάλλεται η προσθήκη ζάχαρης, κατα προτίμηση ακατέργαστης, δημητριακών, μπισκότων, μούρων και βατομούρων και ούτω το καθεξής. Τουλάχιστον τώρα έμαθα. Και αποφεύγω να με βλέπουν να ρίχνω γιαούρτι στη σαλάτα μου, συνηθίζω να λέω οτι πρόκειται για τόνους μαγιονέζας και τόσο ικανοποιούνται!

martes, 13 de octubre de 2009

Rodchenko y Popova


Και να που μετά από αρκετό καιρό επιστρέφω να συμπληρώσω σελίδες σε αυτό το blog και να το γεμίσω με μισομίζερες φωτογραφίες και αρκετές ανούσιες λέξεις. Κι αυτό γιατί σήμερα, εκτός από την «μπαλάντα του κοριτσιού και του πουλιού» σχεδόν τίποτε παραπάνω δεν φτάνει στα αυτιά μου. Δεν δουλεύει και ο κεντρικός server. Ίσως να φταίει και η επιστροφή από το falso puente που κάνει την ημέρα αρκετά ήσυχη και υποτονική. Αν και ξημέρωσε όμορφα, με ψύχρα και κάποια υγρασία.

Και σας να περίμεναν όλοι να περάσει αυτή η Δευτέρα, ξεφύτρωσαν οι πρεμιέρες σε θέατρα και σάλες, τα εγκαίνια σε εκθέσεις και μουσεία, οι προσκλήσεις σε gala και οι πόζες στα fotocol. Οπως και στην Αθήνα, αν δεν απατώμαι, ακριβώς μόλις έκλεισαν τα παλιομοδίτικα πολιτικά περίπτερα και ξεψύχησαν τα ηχεία των μεγαβάτ στο Σύνταγμα. Δεν θα σταθώ στην -καθώς φαίνεται αξιόλογη- νέα ταινία του Amenábar, ούτε στην τελευταία έντονη κινητικότητα στο χώρο του σύγχρονου χορού, αλλά σε μία έκθεση που εγκαινιάζεται σε μία εβδομάδα στο γνωστό Reina Sofía, αφιερωμένη στους ρώσους construccionistas, ή μάλλον στα παρασκήνια αυτής.

‘Εργα για αυτή την έκθεση καταφθάνουν από παντού, είτε με τη συνοδεία ανθρώπων των μουσειών είτε με τις γνωστές υπερασφαλείς μεταφορικές. Και κυρίως από την Tate Modern του Λονδίνου. Αλλά δεν είναι η μόνη. Με αρκετά αξιόλογα θέματα συμμετέχει και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης. Και με τι αγωνία ανοίγεις την κάθε κούτα και το κάθε κιβώτιο για να δεις ποιον θασαυρό κρύβουν: με τον κατάλογο στο χέρι, τους κωδικούς, αντιστοιχίες, έλεγχοι, διπλοέλεγχοι... οργανώνεται σιγά σιγά η έκθεση για να είναι όλα τέλεια την ημέρα που αχόρταγα θα την τρώνε τα μάτια αρχικά των frikis και μετά των υπολοίπων επισκεπτών, αδιάφορων, περαστικών ή τουριστών.

Εδώ ανοίγει η παρένθεση της αιχμής, καθώς ο κατάλογος του ΜΣΤΘ είναι μάλλον ο μόνος που δε συνοδεύειται με τις αντίστοιχες φωτογραφίες, δίχως κωδικούς, με λειψές περιγραφές. Κάτι που δεν προσδίδει αναγκαστικά πλημμελή εργασία, αλλά σίγουρα ατελή, μη ακριβή, καμιά φορά βαριεστημένη. Και σίγουρα υποβάλλει σε ένα διπλό φόρτο τους ανθρώπους της οργάνωσης.

‘Οπως και να ‘χει, όλα θα είναι έτοιμα στις 21 του μηνός. Και για τρεις μήνες. Για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει μία βόλτα, τόσο συμβατική όσο εικονική, εδώ θα βρεί περισσότερα.
http://www.museoreinasofia.es/exposiciones/2009/rodchenko-popova_en.html