lunes, 2 de agosto de 2010

Riera



Μέσα σε μία πόλη που κάθε μεσημέρι βράζει και κάθε βράδυ ξαναπαίρνει ζωή, που κάθε Κυριακή γυρίζει με μία βαλίτσα από τις παραλίες της Μεσογείου, που μυρίζει λάδι καρύδας κάθε Δευτέρα πρωί αλλά καθόλου αρμύρα, που κάθε μέρα που περνάει κινείται με όλο και πιο αργούς ρυθμούς, κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε αυτή η συλλογή, μάλλον μέσα από μια ανάγκη να αντιδράσεις όσο εξαντλημένος κι αν αισθάνεσαι από τον ανελέητο ήλιο, για να συνοδεύσει μία διαδρομή κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα για να φτάσεις μέχρι εκείνον τον κρυμμένο χείμαρρο που οι βροχοπτώσεις φέτος του επέτρεψαν να γεμίσει τους καλοσχηματισμένους βράχους του για να βουτήξεις όπως τα βατράχια δίπλα σου αλλά ευτυχώς να παραμείνει μακριά από τις ορδές των κυριακάτικων εκδρομέων ώστε να απομονωθείς όσο χρειάζεται. Δεν πρόκειται επομένως για ένα δροσερό καλοκαιρινό soundtrack όσο μάλλον για μία μουσική συνοδεία σε μια σύντομη φυγή. Ελπίζω να το απολαύσετε όπως εγώ.
Θα το βρείτε εδώ.