Arrecife de las Sirenas

Η διάθεση είναι στα καλύτερα της, βοηθάνε οι υψηλές θερμοκρασίες, ο ασυννέφιαστος ουρανός, ενώ αντίθετα σε προσγειώνουν το υποχρεωτικό ωράριο, οι τηλεφωνικές κλήσεις, η φωνή του αφεντικού. Πάλι καλά που υπάρχουν τα “ευέλικτα μέσα εργασίας”, και αναφέρομαι στο πολύ μικρό σάλτο από τους πίνακες του excel στις ταξιδιωτικές ιστοσελίδες, δύο click όλα κι όλα με το ποντίκι. Και έχει μέρες που ψάχνω να κατέβω στο Cabo de Gata, εκείνο το ακρωτήρι που χώνεται μέσα στη Μεσόγειο, μεταξύ της ιδιόμορφης για την Ευρώπη ερήμου –που κάποτε γυρίζονταν ταινίες Φαρ Ουέστ- και του Σκοπέλου των Γοργόνων –που κάποτε περνούσε ο κάθε Οδυσσέας και μαγευόταν. Εκεί βρίσκονται και άλλα καλά κρυμμένα που περιμένουν να τα ανακαλύψουν, να τα γευτούν, να ακουστούν...Εκεί βρίσκεται και ο Jaime φύλακας του μοναδικού φυσικού κάλλους. Εκεί ταξιδεύω κι εγώ τώρα μέσα από μια 15άρα οθόνη, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να φορέσω εκείνο το λουλουδένιο στεφάνι όταν πρέπει, για να με καλωσορίσει η φύση και να την καλωσορίσω κι εγώ.

Maratón Popular de Madrid

Την Κυριακή διασκέδασα πολύ μια γιορτή διαφορετική από αυτές που συνήθως έχει συνδέσει ο κόσμος στην Ισπανία. Όχι ότι έλειπαν κι αυτές –ποτέ δε λείπουν από κανένα σαββατοκύριακο από το Πάσχα και μέχρι τις 12 Οκτωβρη, ειδικά την περασμένη εβδομάδα η Sevilla βρισκόταν στα καλύτερα της με ατελείωτες ώρες sevillanas, tinto de verano και άφθονο ήλιο, ωστόσο, εκείνες τις ώρες που κάποιοι έβγαιναν από τα τελευταία μαγαζάκια που σερβίρουν για πρωινό βόμβες, εκεί που συναθροίζονται μυρωδιές μπάφου, ιδρώτα, κόκας και ξερατού, που συναντάς chaperos και πόρνες εξαντλημένες προς αναζήτηση μιας τελευταίας βιζίτας, τότε λοιπόν μαζεύονταν περίπου 15 χιλιάδες κόσμου για να συμμετάσχει στο Μαραθώνιο της Μαδρίτης, και άλλοι τόσοι περίπου για να τους συνοδεύσουν και να τους ενθαρρύνουν.

Και γέμισαν οι δρόμοι από φωσφορούχα χρώματα και vintage σορτσάκια, διέσχισαν κάθε σημείο της πόλης, ιστορικό, αστικό, πράσινο, μοντέρνο, κυρίως με τα πόδια, αλλά και με ποδήλατα ή με πατίνια, από 5 έως 75 χρονών, κάθε φυλής και γλώσσας, όπως και όλοι αυτοί που ενθάρρυναν τους συμμετέχοντες, μέχρι και 6 ώρες αργότερα, σε μία περίεργη συνάντηση μεταξύ προσπάθειας και χαλαρής βόλτας.

Και είναι αλήθεια ότι ήταν μια συγκινητική γιορτή: για τους πρώτους –όλοι από την Κένυα παρεπιπτόντως- που τερμάτιζαν ενώ εμείς μόλις είχαμε ξεκινήσει, για τους γονείς που έτρεχαν παρέα με τα παιδιά τους, για την 65χρόνη που περίμενε υπομονετικά πότε θα περάσει ο σύζυγος για να τον χειροκροτήσει, για τον από χειρός ανάπηρο με τα πατίνια, για όλους όσοι έκαναν την προσπάθεια –και τη θυσία στην ουσία- να ξυπνήσουν τα ξημερώματα μιας Κυριακής, για τα χαμόγελα και την γενική εφορία που δεν έλειψαν από κανένα.

Και τέλος, για εκείνο το αίσθημα ξεκούρασης και ικανοποίησης συνδυασμένο με ένα βασιλικό πρωινό, ξεροψημένο ψωμί με φρεσκοτριμμένη ντομάτα και ελαιόλαδο Ανδαλουσίας κάτω από τον ήλιο της Μαδρίτης.

Paseando con Jamba

Άνοιξε και ο καιρός και αυτές τις διακοπές αποφάσισα να τις περάσω στην πρωτεύουσα. Σε πάρκα, σε πλατείες, σε μουσεία, στους πεζοδρόμους, στα περίχωρα. Εξάλλου θα είχα και όμορφη παρέα, τη Jamba, μαύρη, λεπτή, αεικίνητη (ή έτσι πίστευα), υπάκουη και κυρίως βολική όσο κανένα άλλο σκυλί που γνωρίζω. Εξάλλου μαζί της μπορώ να παω σχεδόν παντού, ακόμη και να πάρω το τρένο, είτε να δω μια έκθεση. Απαραίτητα μόνο η αλυσίδα της, η μαύρη σακούλα εν είδει γαντιού για την περισυλλογή και το τόπι της...και είναι αλήθεια οτι μαζί της πέρασα πιο τουριστικά κι από ποτέ...είναι κάτι σαν τα μωράκια, όλος ο κόσμος σου μιλάει, σου διηγείται καμια ιστορία, σε κοιτάζει, σε πλησιάζει, χαϊδεύει, γελάει, ακόμη ακόμη μερικές φορές σε κερνάει και τσιγάρο (μεγάλη απλοχεριά μια τέτοια κίνηση σ’ αυτόν τον τόπο). Και η Jamba σε ανταμοίβει με μοναδικό τρόπο, μόνο εκείνη τον ξέρει, και μουγκρίζει ευτυχισμένη όταν γυρίζει σπίτι και χώνεται στο κρεβατάκι της να ξεκουραστεί. Και είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερο μουσείο της Μαδρίτης είναι εκείνο το ζωντανό και αρκεί μόνο μια βόλτα ήσυχη, χωρίς βιασύνες, για να το ανακαλύψεις.

Από τις καλύτερες στιγμές εκείνη της περιφοράς του επιταφίου ή κάτι παρόμοιου σε μια ίσως πιο συντηρητική πλευρά με το κλασικό κοινό (ξέρετε, εκείνο που κατέβηκε και στη διαδήλωση για τις ταυτότητες εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα) μπλεγμένο με γιορτινές νότες και δύο στενά παρακάτω, σε μία μάλλον πιο ανοιχτή γειτονιά, περνούσε από τη μπίρα στο βαρύ αλκοοόλ μια παρωδία με την εκδοχή της transexual παναγίας να θρηνεί τον macho υιό της υπό τους ήχους της house χορωδίας και των επτά χρωμάτων.