martes, 31 de mayo de 2011

Garganta del Cofio


Όταν βρίσκεσαι πολλές μέρες κλεισμένος μέσα σε τοίχους, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, πίσω από εξατμίσεις και πάνω από κεραίες και δορυφορικά πιάτα, ακόμη και αν η πόλη έχει ντυθεί καλοκαιρινά, εσύ επιμένεις να κάνεις ένα άνοιγμα πιο μακρινό, κοντά στο υγρό στοιχείο, μάλλον εκεί που γεννιέται και αναβλύζει κρυστάλλινο.

Σε μία γωνιά της επαρχίας της Madrid που δεν φτάνουν τα jeep της γειτονιάς της Salamanca και οι γόβες δεν αφήνουν σημάδια στο πετρώδες έδαφος, ξεκινάει ένας παραπόταμος του Τάγου, μέσα σε ένα ανέγγιχτο πευκόδασος που διακόπτεται από μικρά λιβάδια στις όχθες του και ενίοτε βατσούνια και σμέουρα. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, τα νερά είναι φουσκωμένα, το χώμα νωπό, και απλά περπατάς ή σκαρφαλώνεις, ή μπουσουλάς, ανάλογα τις απαιτήσεις. Απαιτητικό φαράγγι, δεν με παραξενεύει που έχει χαρακτηριστεί το πιο άγριο της Madrid, φυσάει κιόλας κι ίσως ρίξει και καμιά ψιχάλα.

Περιμένεις το τρένο της επιστροφής, οι ράγες μπλέκονται τα πόδια σου, σιδερένια, ο ήχος των τροχών με το βιολί των Hauschka και αποκοιμιέσαι στο τζάμι. Μέχρι να πατήσεις ξανά τις πλάκες του πεζοδρομίου και κρυφτεί ο ήλιος πίσω από κάποιο ρετιρέ.

miércoles, 25 de mayo de 2011

Πανηγύρι στην Πουέρτα Ντελ Σολ


Ένα blog που μάλλον έπρεπε να είναι από τα πρώτα στην ενημέρωση σχετικά με τις εξελίξεις στο κέντρο της Μαδρίτης, έμεινε αδιάφορο γιατί απλά δε βρήκε το λόγο και την αιτία να το κάνει. Επειδή όμως ζητήθηκε και συζητήθηκε, ορίστε μία μικρή περιγραφή και κριτική εκ των έσω.

Μία εβδομάδα προ των περιφερειακών εκλογών, με αφορμή μία πορεία διαμαρτυρίας και με μέσο κάποια κοινωνικά δίκτυα, οργανώνεται το περίφημο κίνημα 15-Μ. Με την ανοχή της αστυνομίας και μάλλον με μία αυθόρμητη αντίδραση, στήνει αντίσκηνα στην Puerta de Sol, βάζει μικροφωνικές εγκαταστάσεις, τέντες και τεντόπανα για να φαίνονται πιο οργανωμένοι, ρίχνει κι ένα πάγκο με συλλογική κουζίνα ενώ παίζει και pasodoble live για να κρατήσει το ενδιαφέρον των πιο ηλικιωμένων ειδικά την ώρα του δείπνου.

Εκτός από τους ομολογουμένως αρκετούς νέους ανέργους αυτής της χώρας, συγκεντρώνονταν μέρα με τη μέρα ένα πλήθος ετερόκλιτο: συνταξιούχοι (όπως ακριβώς συγκεντρώνονται όταν ρίχνουν θεμέλια σε κάποια πολυκατοικία και κοιτάνε πίσω από τα παραπετάσματα), πιτσιρίκια (που έσπασαν σιγά σιγά όταν διαπίστωσαν ότι δεν πρόκειται για botellón και δεν χαρίζουν μπάφο), γραβατωμένοι και τακουνάτες πριν ξεχυθούν για το mojito στα γύρω στενά (γιατί πλέον είναι cool να βάλεις και κάποια foto από το πανηγυράκι στο fb), ακόμη και (μεγαλο)δημοσιοϋπάλληλοι που σπαταλούν χρήμα του υπουργείου για το κωλόχαρτου του μπάνιου τους (γιατί «δόξα τω Θεώ αυτοί έχουν δουλειά αλλά θέλουν το ίδιο για όλο τον κόσμο», sic)...

Τα αιτήματα όλων αυτών; Άργησαν να προσδιοριστούν αλλά συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι πρόκειται για το μακρύ και το κοντό του καθενός μας. Από γενικές αναφορές στο κακό σύστημα και το κατεστημένο με πιο δημοκρατικά μέτρα μέχρι πιο πολλές κοινωνικές παροχές, πάρα πολλές προσλήψεις σε νοσοκομεία, σχολεία κτλ (που θα πληρώνονται από το μάννα που σε αυτούς τους αγνούς ανθρώπους θα πέφτει σε ευρώ), ακόμη και «δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας για να εγγυάται έτσι η ανεξαρτησία της»! Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος; Περισσότεροι από ένα στους δύο madrileños ψήφισαν δεξιά για το μέλλον του. Σπάσαν τα κοντέρ, πάνω από 50% η δική μας δημαγωγός. Και ο δήμαρχος. 70% ο νεοφιλελευθερισμός της ίδιας δημοτικής αρχής των προαστίων που επανέφερε το λήμμα "σκάνδαλο" στην πολιτική επικαιρότητα. Είναι φανερή η αγανάκτηση τους, όντως.
Αγανάκτησα κι εγώ...

Και το πανηγυράκι λέει συνεχίζεται στη Σολ, μέχρι να ξεβάψει σε καμιά βδομάδα. Αλλά η Esperanza θα συνεχίσει το δικό της τουλάχιστον για άλλα τέσσερα χρόνια. Και ο Gallardón.

miércoles, 18 de mayo de 2011

¿Procrastinación o Ficción?


Δεν ξέρω πόσα λέπτα πέρασαν χαζεύοντας αυτό το μινιμαλιστικό, σχεδόν παιδικό, προσωπάκι της LG στο κέντρο, κάτω στην οθόνη. Και μετά πέρασα από τρεις φορές ανάγνωση όλα τα αδιάφορα post-it που κρέμονται αριστερά και δεξιά της, σίγουρα εγώ τα έχω κολλήσει σε ανύποπτες στιγμές, τα γράμματά μου είναι αυτά, τότε μάλλον θα μου φαίνονταν χρήσιμα, τώρα μερικά έχουν περισσότερη σκόνη και από ένα άχρηστο έπιπλο και οι άκρες τους γυρίζουν σαν παλιό τετράδιο.

Σε ένα από αυτά -το πιο πρόσφατο μάλλον γιατί έχει ζωηρό κίτρινο χρώμα και στέκεται σχεδόν ίσιο- φιγουράρει ο κωδικός πρόσβασης στη νέα βάση δεδομένων, εκείνη που ανοίγω κάθε πρωί, πριν ακόμη πιω καφέ, και κλείνω μόλις σηκωθώ από αυτήν την καρέκλα. Κι αυτά δεν είναι τα δικά μου γράμματα, κάποιος προϊστάμενος μου το πέρασε, εν είδει ηλεκτρονικής κάρτας. Θα είναι ο ίδιος που το πέρασε σε όλους και που τσεκάρει την ατζέντα, το γραπτό, το προφορικό, φαντάζομαι  ότι ξέρει ακόμη και την ώρα που θα πάω προς νερού μου. Και σίγουρα τώρα θα ακούει αυτό το τραγούδι που παίζει στο youtube.


Ευτυχώς όμως δεν του έχω δώσει τον κωδικό πρόσβασης του μυαλού μου και δε μπορεί να ξέρει που ταξιδεύει εκείνο. Και πόσο μακρύα έχει φτάσει. I ‘m fiction. Πάω στοίχημα ότι πολύ θα ΄θελε να το ήξερε. Και να τρυπώσει μέσα. Αλλά νομίζω πως δε θα του κάνω ποτέ αυτή τη χάρη.

martes, 10 de mayo de 2011

Elecciones


Η Madrid έχει μπει σε έντονο προεκλογικό κλοιό, επισήμως μόνο τις τελευταίες 15 μέρες που περιλαμβάνει πράσινα και μπλε σημαιάκια, φωτογραφίες και πόζες σε λεωφόρους και λεωφορεία κτλ. Γιατί αυτές οι εκλογές έχουν που συζητιούνται σε εφημερίδες και μπλογκς εδώ και ένα χρόνο. Υπερβολικό, όντως, κυρίως για όλους όσους ρωτούσα που κανείς τους δεν ήξερε ούτε πότε είναι αυτές οι εκλογές, ωστόσο όλοι γνωρίζαμε τις παρασκηνιακές κινήσεις των δύο μεγάλων, σε ησυχία δε μας αφήσαμε, και κυρίως εκείνης, της Espe -εν δυνάμει μέλλουσα πρωθυπουργός-, που μέχρι και το στήθος της αφαίρεσε και στιγμή δεν έμεινε χωρίς μίντια η χώρα, να μάθει για την εγχείριση. Δικαιολογείται εν μέρει, ομοσπονδιακό κράτος τείνουμε να κάνουμε, η σημαντικότερη αυτονομία της χώρας ψηφίζει...

Τόση φασαρία και χαμός, είχα αποφασίσει να τους τιμήσω με την ψήφο μου αλλά χάθηκα στα γραφειοκρατικά. Και επειδή εδώ και χρόνια η τηλεόρασή μου παραμένει κλειστή, έπεσα θύμα ενός έξυπνου marketing: αφισάκι σε διάφορα σημεία της πόλης με νέα αγόρια και κορίτσια σε νεοβαμπιρίστικες σέξυ φωτογραφίες που σε καλούν να «ψηφίσεις έναν λυκάνθρωπο, ένα βαμπίρ, ένα φάντασμα», δηλαδή τους casi humanos (σχεδόν άνθρωποι) γιατί θα το «παλέψουν με νύχια και με δόντια», γιατί ο τόπος «χρειάζεται φρέσκο αίμα» και επειδή «προτέρημά τους είναι η διαφάνεια». Το βρήκα πολύ ταιριαστό με το κλίμα της εποχής, μοδάτο και πιασάρικο, ακόμη και χαβαλετζίδικο, μέχρι και στην ιστοσελίδα μπήκα να δω έστω μία διακήρυξη...Κι εκεί ήταν που διαπίστωσα την μεταφορά της σειράς Being Human στην ισπανικές οθόνες. Με πρώτη προβολή λίγο πριν τις εκλογές. Σίγουρα θα κλέψουν την παράσταση.

jueves, 5 de mayo de 2011

Pasodoble y Jotas


Επιτέλους, τελείωσε και αυτό το ντελίριο με τα κλάσικος, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τις φυλλάδες μάλλον εκτός γηπέδων, χωρίς καμία -με εξαίρεση ένα γκολ ίσως- αξία εντός του αγωνιστικού χώρου. Και καταποντίστηκαν και οι procesiones στον ισπανικό νότο, μετά από κύματα κακοκαιρίας που δεν επέτρεψαν τις σταυροφορούσες να ντύσουν και να στολίσουν την κάθε Παρθένο με περούκες και φο, ούτε τους κουκουλοφόρους να περιφέρουν σταυρούς και σταυρωμένους.

Μας απέμειναν μόνο οι γιορτές της πόλης, δύο Μαΐου, στο κέντρο της Madrid: η αντίσταση κατά των στρατευμάτων του Ναπολέοντα αναβίωσε στα στενά, με ανθρώπους όλων των ηλικιών, με χρωματιστά ναπολεόντια κουστούμια, ακόμη και με άλογα για να κλείσει με pasodoble* και jotas*, ακόμη και με ερασιτεχνικά góspel.

‘Οχι, οι φίλοι της Έφης Δώδη προτίμησαν να κατέβουν αυτό το πσκ στη Feria de Abril (παρόλο που φέτος γίνεται μες στο Μάη), στη Sevilla, σε μία φαντασμαγορική εκδήλωση του κιτς, με πολύ βυζί μέχρι το λαιμό και φραμπαλάδες, με κουστούμια δύο νούμερο μικρότερα και περίσσευμα μαγκιάς, με μπόλικο rebujito και κιθαριστικές εκρήξεις sevillanas* μέχρι pachanga και merengue.

* Τα pasodoble και οι jotas είναι παραδοσιακοί χοροί της ευρύτερης Καστίλλης, οι πρώτοι συνδεδεμένοι στενά με τις ταυρομαχίες και οι δεύτεροι κυρίως με την Aragón και γενικά τις βόρειες και ανατολικές επαρχίες της χώρας, γειτονικές της Γαλλίας και ίσως γι αυτό πρόκειται για ήχους πιο ραφιναρισμένους. Αντίθετα, στις τοπικές γιορτές της Ανδαλουσίας ακούγονται περισσότερο οι sevillanas και οι rumbas gitanas, με περισσότερο νεύρο και δακρύβρεχτο στίχο, υπερβολές και τουριστικό ενδιαφέρον. Αν και όλα τους ακούγονται πολύ "ισπανικά", πρόκειται για την ίδια διαφορά που έχει το κλαρίνο της Θήβας με το κλαρίνο του Ζαγορίου. Απλά θέλει το χρόνο της για να της βιώσεις.