Χθες διάβασα στην εφημερίδα τα στατιστικά σχετικά με τον τουρισμό στη Μαδρίτη κι εκείνο που με παραξένεψε είναι ότι υποδεχόμαστε περισσότερους τουρίστες απ’ ότι η Βαρκελώνη, που περπατάς στο κέντρο και είναι σαν να συνεχίζει το παγκόσμιο forum όλο το χρόνο όλες τις εποχές, που για να ακούσεις ισπανικά ή καταλανικά πρέπει να μπεις σε κάποιο κιτς μπαρ, που για να βρεις κάτοικο διαμένοντα πάνω από ένα έτος πρέπει να βγεις στα περίχωρα...Κι αν βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι είναι γιατί δε φοβόμουν ότι θα παραμείνω ξένος, ήξερα ότι ο κόσμος θα με ενσωμάτωνε μέ ένα μοναδικό τρόπο, που όλοι θα με κοιτάνε με απορία όταν διηγούμαι ότι δεν είμαι ντόπιος, που κανέναν δεν θα τον ενδιάφερε γιατί είμαι εδώ, απλά μόνο το ότι είμαι εδώ...
Αλήθεια, τι είναι αυτό πλέον που τραβάει τόσο τουρισμό η πόλη; Ότι είναι πρωτεύουσα; Ότι έχει τρία πολύ αξιόλογα μουσεία; Ότι είναι προσβάσιμη και φιλική; Ότι συνδυάζει το mainstream με το underground, το γοτθικό με το ρομαντικό, το hi-tech με το decadence στην ίδια γειτονιά; Γιατί δεν υπάρχει αντίφαση πιο γοητευτική είναι η αλήθεια: ένα γραβατωμένο κοστούμι Armani που το απόγευμα φοράει sneakers και κουβαλάει τη ρακέτα του paddle για να καταλήξει με κόκκινο κραγιόν και σκισμένο καλτσόν σέρνοντας ένα ανθρωποειδές τριχωτό τετράποδο σε αλυσίδα. Γιατί αυτό είναι η Μαδρίτη, μία συνεχής μεταμόρφωση σε μόλις ένα 24ωρο ακριβώς έξω από την πόρτα του σπιτιού σου.
