martes, 8 de noviembre de 2011

Sepúlveda



Επιβάλλεται πάντα μία περιήγηση στα χρώματα του φθινοπώρου. Κάποτε ήταν οι οξιές μέσα στα πευκοδάση ή οι κουμαριές σε πέτρινες πλαγιές, πέρυσι οι καστανιές, φέτος έτυχαν σειράς οι λεύκες. Όχι οι στοιχισμένες αλλά εκείνες που φυτρώνουν άτσαλα στις όχθες του ποταμού, που ρίχνουν κλωνάρια για να το διασχίσεις, άλλοτε σαπισμένα κι άλλοτε λιγόψυχα. Κι ακολουθούν την πορεία του νερού, σκαμμένη σ’ ένα περίεργο φαράγγι, σε ένα τόπο γυμνό και άχλωρο.

Εκεί κάποτε δυνάστευαν μαυριτανοί μουσουλμάνοι και χριστιανοί βασιλιάδες, χωριό οχυρό στις πλαγιές του γκρεμού, με λιτή αρχιτεκτονική και μουντό χρώμα, σχεδόν καμουφλαρισμένο. Και με μαεστρία στο αρνάκι γάλακτος, στη γάστρα, μόνο με το ζουμί του και χωρίς περιττές γεύσεις. Συνοδεία ντόπιου κρασιού. Ό,τι πρέπει για μια ηλιόλουστη Κυριακή με βοριά. Στα εκατό χιλιόμετρα βόρεια της Μαδρίτης, πίσω από τα βουνά, εκεί που αρχίζει να εκτείνεται ξανά η αχανής meseta.