Η επίσκεψη στη Madrid τα Χριστούγεννα έχει μία βάση παράδοσης, αλλά δεν παύει να είναι κάτι που στηρίζεται σε κατεξοχήν must-do´s που δημιουργήθηκαν από τις εμπορικές ανάγκες, κάτι σαν το minion ένα πράγμα απ’ όσο θυμάμαι από τα μικράτα μου. Επιβάλλεται να ξοδέψεις αρκέτες ώρες σε ουρές, να στριμωχθείς, να πατήσεις κόσμο και να μασκαρευτείς.
Ίσως το μόνο που μου αρέσει είναι η χαρά που μοιράζει η cortilandia, σε άπειρα παιδάκια από κάθε γωνιά της χώρας, εμπορικό τρικ που μετρά από το ‘79, και σήμερα φτάνει να ζυγίζει 20.000 κιλά. Επίσης, θα δούμε τον Χριστούλη στη φάτνη στη Cibeles (μετά ιώβιας υπόμονης, σαν να μην υπήρχαν άλλες φάτνες διάσπαρτες σε όλη την πόλη). Θα περάσουμε από την San Ginés να πιούμε ζεστή σοκολάτα και να βουτήξουμε churros, παρόλο που μετά τα νέα μέτρα*, όλα τα μπαρ προσφέρουν την ίδια σοκολάτα αλλά με τραπεζάκια και μανιταρένιες σόμπες. Χαμός και στην -άλλοτε λαϊκή- αγορά της plaza Mayor που πουλούσε ζωντανά κοτόπουλα και γαλοπούλες, τώρα έχει βρεθεί να πουλάει περούκες και μάσκες (που για έναν ανεξήγητο λόγο ξετρελαίνει τα ζευγάρια 35άρηδων Ισπανών σαν να πρόκειται για φίλαθλους κάποιας αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας). Και τέλος, πέρασμα από την Manolita ένα ολόκληρο απόγευμα στην αναμονή και φυσικά βιτρίνες και ξανά βιτρίνες στην Gran Vía.
Αρκεί μόνο μία παράκαμψη λίγων μέτρων για να αποκαλυφθεί η άλλη όψη της πόλης, που δεν καταλαβαίνει από γιορτές και αργίες, εκεί που παζαρεύεται ο έρωτας και εμπορεύεται η σκόνη, μπροστά από σκοτεινές εισόδους ή χρωματιστές λάμπες φθορίου. Απλώς άλλη μία μέρα έρχεται στο τέλος της.
*Αυτά τα νέα μέτρα είναι ο αντικαπνιστικός νόμος σε συνδυασμό με την γραφειοκρατική «απελευθέρωση» της τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων σε πλατείες και πεζοδρόμια (έναντι αμοιβής εννοείται), ενίοτε επιτόπου, οπότε βλέπεις και σε ποιο καφέ κάθεσαι και ενίοτε με δημοτική παραχώρηση, οπότε στήνεται το καφέ στα ίδια τα τραπεζάκια. Από τον Οκτώβρη εξαντλούνται κάθε εβδομάδα οι σόμπες υγραερίου και τα ειδικά πλαστικά προστασίας από τη βροχή.
