lunes, 26 de diciembre de 2011

Navidad Madrileña


Η επίσκεψη στη Madrid τα Χριστούγεννα έχει μία βάση παράδοσης, αλλά δεν παύει να είναι κάτι που στηρίζεται σε κατεξοχήν must-do´s που δημιουργήθηκαν από τις εμπορικές ανάγκες, κάτι σαν το minion ένα πράγμα απ’ όσο θυμάμαι από τα μικράτα μου. Επιβάλλεται να ξοδέψεις αρκέτες ώρες σε ουρές, να στριμωχθείς, να πατήσεις κόσμο και να μασκαρευτείς.

Ίσως το μόνο που μου αρέσει είναι η χαρά που μοιράζει η cortilandia, σε άπειρα παιδάκια από κάθε γωνιά της χώρας, εμπορικό τρικ που μετρά από το ‘79, και σήμερα φτάνει να ζυγίζει 20.000 κιλά. Επίσης, θα δούμε τον Χριστούλη στη φάτνη στη Cibeles (μετά ιώβιας υπόμονης, σαν να μην υπήρχαν άλλες φάτνες διάσπαρτες σε όλη την πόλη). Θα περάσουμε από την San Ginés να πιούμε ζεστή σοκολάτα και να βουτήξουμε churros, παρόλο που μετά τα νέα μέτρα*, όλα τα μπαρ προσφέρουν την ίδια σοκολάτα αλλά με τραπεζάκια και μανιταρένιες σόμπες. Χαμός και στην -άλλοτε λαϊκή- αγορά της plaza Mayor που πουλούσε ζωντανά κοτόπουλα και γαλοπούλες, τώρα έχει βρεθεί να πουλάει περούκες και μάσκες (που για έναν ανεξήγητο λόγο ξετρελαίνει τα ζευγάρια 35άρηδων Ισπανών σαν να πρόκειται για φίλαθλους κάποιας αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας). Και τέλος, πέρασμα από την Manolita ένα ολόκληρο απόγευμα στην αναμονή και φυσικά βιτρίνες και ξανά βιτρίνες στην Gran Vía.

Αρκεί μόνο μία παράκαμψη λίγων μέτρων για να αποκαλυφθεί η άλλη όψη της πόλης, που δεν καταλαβαίνει από γιορτές και αργίες, εκεί που παζαρεύεται ο έρωτας και εμπορεύεται η σκόνη, μπροστά από σκοτεινές εισόδους ή χρωματιστές λάμπες φθορίου. Απλώς άλλη μία μέρα έρχεται στο τέλος της.


*Αυτά τα νέα μέτρα είναι ο αντικαπνιστικός νόμος σε συνδυασμό με την γραφειοκρατική «απελευθέρωση» της τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων σε πλατείες και πεζοδρόμια (έναντι αμοιβής εννοείται), ενίοτε επιτόπου, οπότε βλέπεις και σε ποιο καφέ κάθεσαι και ενίοτε με δημοτική παραχώρηση, οπότε στήνεται το καφέ στα ίδια τα τραπεζάκια. Από τον Οκτώβρη εξαντλούνται κάθε εβδομάδα οι σόμπες υγραερίου και τα ειδικά πλαστικά προστασίας από τη βροχή.

miércoles, 14 de diciembre de 2011

Perdidos por Castilla


Σαν ένα ξεχασμένο στολίδι, όχι της εποχής, χωρίς λαμπάκια και φάτνες, αλλά υπέρ του δέοντος vintage για να είναι απλά μόδα, μία βιτρίνα με κιτρινισμένες από το χρόνο δαντελένιες κουρτίνες πιασμένες στο μέσο με ρετάλια, δυο τρεις γλάστρες με πλαστικά φυτά για τη διακόσμηση, τα απαραίτητα αφισάκια / φωτοτυπίες με τις εκδηλώσεις του χωριού, την μικροπαρέλαση των τριών μάγων, τον διαγωνισμό mus (βλέπε αντίστοιχα μπιρίμπα), το πρωτοχρονιάτικο λαχείο του ιδίου, άντε και καμιά φιλαρμονική ανήμερα των χριστουγέννων.

Αυτές είναι οι λεπτομέρειες, εκείνο που μετράει είναι η morcilla, το chorizo, το lechal και τα απαραίτητα για ένα cocido, όλα με ονοματεπώνυμο – εγγύηση για το χωριό και τα πέριξ του, σε ένα κρεοπωλείο που θυμίζει το σαλόνι της γιαγιάς μου, με τις ίδιες καρέκλες αλλά αναμονής.

Το τζάκι έχει κάνει κάρβουνα, το αρνάκι έχει ήδη αρχίσει να σιγολιώνει, η καταχνιά δεν λέει να φύγει παρόλο που η φλόγα όλο και δυναμώνει, ιεροτελεστία...

martes, 8 de noviembre de 2011

Sepúlveda



Επιβάλλεται πάντα μία περιήγηση στα χρώματα του φθινοπώρου. Κάποτε ήταν οι οξιές μέσα στα πευκοδάση ή οι κουμαριές σε πέτρινες πλαγιές, πέρυσι οι καστανιές, φέτος έτυχαν σειράς οι λεύκες. Όχι οι στοιχισμένες αλλά εκείνες που φυτρώνουν άτσαλα στις όχθες του ποταμού, που ρίχνουν κλωνάρια για να το διασχίσεις, άλλοτε σαπισμένα κι άλλοτε λιγόψυχα. Κι ακολουθούν την πορεία του νερού, σκαμμένη σ’ ένα περίεργο φαράγγι, σε ένα τόπο γυμνό και άχλωρο.

Εκεί κάποτε δυνάστευαν μαυριτανοί μουσουλμάνοι και χριστιανοί βασιλιάδες, χωριό οχυρό στις πλαγιές του γκρεμού, με λιτή αρχιτεκτονική και μουντό χρώμα, σχεδόν καμουφλαρισμένο. Και με μαεστρία στο αρνάκι γάλακτος, στη γάστρα, μόνο με το ζουμί του και χωρίς περιττές γεύσεις. Συνοδεία ντόπιου κρασιού. Ό,τι πρέπει για μια ηλιόλουστη Κυριακή με βοριά. Στα εκατό χιλιόμετρα βόρεια της Μαδρίτης, πίσω από τα βουνά, εκεί που αρχίζει να εκτείνεται ξανά η αχανής meseta.
 


lunes, 10 de octubre de 2011

Raindrops


Είναι που άρχισαν να πέφτουν βαριές οι σταγόνες, που νυχτώνει όλο και νωρίτερα, που υπάρχει μονίμως μία κουβέρτα στον καναπέ, που φυλλογυρίζεις ένα βιβλίο, που κλείνεις τα παράθυρα τις νύχτες, που μελαγχολείς γλυκά.

Κάπως έτσι προέκυψε το raindrops, γερμανικά βιολιά και αρκτικά πιάνα που φλερτάρουν με μεσογειακά σάμπλερς και υπόγειες φωνές από την Ιαπωνία, άλλοτε πειραματικά κι άλλοτε πιο εσωστρεφώς. Για να συντροφέψουν τη μυρωδιά της βρεγμένης γης και να αγκαλιάσουν τις μοναχικές στιγμές. Για όσο διαρκεί μία μπόρα ή μία κρυψώνα...

jueves, 6 de octubre de 2011

Actualización


Επιτέλους! Παντρεύτηκε η Δούκισσα της Άλμπα μετά από τόσα χρόνια σε κανάλια, εφημερίδες και φυλλάδες, από αγωγές και ανταγωγές και με μία αμύθητη περιουσία πίσω από κάθε πράξη. Και όχι να μοιραστεί πρώτα η περιουσία στους γόνους, και όχι γιατί ο γαμπρός δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος, και όχι γιατί το φόρεμα είναι πολύ κοντό, και και και...

Και έγινε η Ελλάδα δεύτερο θέμα εδώ και μέρες, βρήκα κι εγώ την ησυχία μου, είχα κουραστεί εξάλλου, αρχικά να απαντάω αδιάφορα και μετά ακόμη χειρότερα, όταν αποφάσισα να έχω γνώμη και να ενημερωθώ λιγάκι παραπάνω, φαίνεται ότι έτσι μετρούσα περισσότερο και έδινα τροφή για συζήτηση από πρώτο χέρι, όλοι έτοιμοι βέβαια για κριτική και χώσιμο, λες και το δικό μου το χιλιάρικο στις ελληνικές τράπεζες έφερε τα πάνω κάτω με τα μεγα-επιτόκια του.



Και ήρθε η φάση του cocooning και εκείνη της απέριττης ανάγκης για μηδενική επικοινωνία. Με τον κόσμο που αναγκαστικά μας περιβάλλει και μας επιβάλλει. Όλα μπαίνουν σε μία θέση και στη λογική σειρά τους. Για να πάρουν το δρόμο τους, κάποια θα μείνουν και κάποια θα φύγουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους.

martes, 23 de agosto de 2011

Memorias

 Σαν απολογισμός έρχονται οι στιγμές που πέρασαν με σκοπό να προσγειωθείς ομαλά πίσω από τον πάγκο. Κάποιες επανέρχονται, κάποιες τις χρωστάω και κάποιες τις κρατάω για μένα...


 Ένας φάρος σύμβολο γαντζωμένος πάνω σε βράχια που ξεπηδούν στη μέση της Μεσογείου


 Ένα σπασμένο παράθυρο σπιτιού χτισμένο πάνω στο γκρεμό με θέα που ξεκινά από τον ρου του ποταμού και φτάνει κλιμακωτά μέχρι τα πιο άγνωστα βούνα της ηπειρώτικης γης 


 Ένας στενός κολπίσκος με γαλαζοπράσινα νερά καλά κρυμμένος γύρω από κούμαρα και ελαιώνες σε κάποια δαντελένια ιόνια ακτή


Μία κρύα καλοκαιρινή βραδιά που οδηγεί στο αναπόφευκτο δίλημμα, καλοκαίρι γαρ

Και επιτέλους, ένα αιθέριο κομμάτι  που περίμενα καιρό να ανέβει στο δίκτυο. Μην αποθαρρύνεστε από τις μόνο 23 αναπαραγωγές, θα συνεχίσει να σας ταξιδεύει...

jueves, 18 de agosto de 2011

Entre dos extremos


Δεν πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου στο ισπανικό έδαφος και με κατέκλυσαν παντού πλήθη από νεολαίους ως επί το πλείστον κάτω των 25: από το αεροδρόμιο και το μετρό μέχρι τα εναπομείναντα ανοιχτά εστιατόρια και τα στενά των απόκεντρων γειτονιών, με έναν αρχηγό που κρατά μία εθνική σημαία (ιταλική, βραζιλιάνικη, πολωνική και έπονται οι υπόλοιπες, ακομή και Αυστραλία και Ιαπωνία) και σε γκρουπ 5 έως 50 ατόμων, η καθολική νεολαία όλου του κόσμου γιορτάζει την εβδομάδα της στη Madrid με αφορμή τη σημερινή λειτουργία υπό του πάπα (ναι, αυτόν της Ρώμης).

Στην αρχή μου φάνηκε σαν παιχνίδι, μετά με ξένισε, τώρα έχει αρχίσει να με φοβίζει. Χριστιανοαναθρεμμένα παιδάκια σε καλούν να μπεις στις εκκλησίες, τραγουδούν παντού αλληλούια και ύμνους με κιθάρες σαν σε κάποιο επεισόδιο στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, πηγαίνουν σωρηδόν σε events μαζικών εξομολογήσεων, παρακλήσεων και λοιπών λειτουργιών, αυτοαποκαλούνται προσκυνητές, κοιμούνται σε στρατιωτικά αντίσκηνα σε αεροδρόμια και συν τοις άλλοις, απολαμβάνουν εκπτώσεις σε φαγητό, μετακινήσεις κτλ σε ένα κράτος διόλου θεοκρατικό σε καιρούς κρίσης. Αποκορύφωμα όλων μάλλον τα κινητά εξομολογητήρια στο κεντρικότερο πάρκο της πόλης, εξού και η φωτογραφία.

Από την άλλη πλευρά, μία προοδευτική Ισπανία προσπαθεί να συνεφέρει τον κόσμο και ίσως να τον σκανδαλίσει. Από αντίστοιχες διαδηλώσεις κατά του πάπα και της σχιζοφρένειας γύρω από αυτόν μέχρι «βυζάκια-έξω-λοιπόν στα ξωκλήσια» και προτάσεις μετατροπής των εξομολογητηρίων σε glory holes, αιχμές στην ανδροκρατούμενη και ομόφοβη στάση της εκκλησίας.

Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας άδειος Αύγουστος στη Madrid θα έδινε αφορμή για τόσα σχόλια, κίνηση και απασχόληση. Για του λόγου το αληθές, η Madrid μετατράπηκε αυτές τις μέρες σε νούμερο ένα προορισμό της Ισπανίας, αφήνοντας πίσω παραδοσιακές παραθαλάσσιες δυνάμεις (βλέπε Barcelona, Valencia, Málaga κτλ).
Μήπως να "έδινα" το σπίτι μου για ένα πσκ να βγάλω και το νοίκι του μήνα; Με χριστιανικό ήθος πάντα...

miércoles, 10 de agosto de 2011

Xoris 3G

...xoris ellinikous xaraktires, oute dynatotita upload, mono krystallina nera, ena istioforo, koumara kai sxoina, votsalo mplegmeno me ammo,kai isixia, polli isixia, oute to kyma den skaei...Epifylassomai gia foto sto epomeno post. Kalo kalokairi

miércoles, 13 de julio de 2011

Cuando huele a monte...


Νωρίς, το ξυπνητήρι έγραφε 7:16 πμ και με βρήκα ζαρωμένο και διπλωμένο με το μοναδικό σεντόνι του κρεβατιού, άχρηστο τον τελευταίο μήνα. Σε αυτά τα «υψίπεδα» ο ήλιος καίει, η θερμοκρασία τα απογεύματα δεν πέφτει από τους τριανταπέντε και η υγρασία σε πνίγει σχεδόν όλο το καλοκαίρι, αν και χωρίς βροχή, ούτε μια σταγόνα. Το έχω συνηθίσει. Καθώς και να κοιμάμαι αργά, πλατύς και γυμνός. Περίπου τρεις μήνες.

7.18 πμ έβγαλα το κεφάλι έξω από το παράθυρο, συνέχιζα ζαρωμένος. Και όρμησε φρέσκος αέρας και δροσερός. Μια-δυο φορές συμβαίνει μέσα στο καλοκαίρι, το υψόμετρο σκέφτομαι. Και αμέσως μου μύρισε βουνό. Και κρύα τρεχούμενα νέρα. Και ρετσίνι. Και τις λίγες φορές που ξυπνάω έτσι μες στο κατακαλόκαιρο, πάντα έρχεται η ίδια εικόνα στο μυαλό μου.


Εκεί, μέσα σε ένα ξύλινο σπίτι που τα πάντα έτριζαν, κάτω από κουβέρτες και με το παντζούρι ανοιχτό, να ακούγονται τα νερά των τεσσάρων γραμμάτων όλο το βράδυ, το πρωί ήθελα μόνο ζεστό καφέ και μια βόλτα μέχρι την πλατειούλα. Ταξίδι ολόκληρο που μύριζε απλά καλοκαίρι στο βουνό. Και μυρίζει από τότε ενίοτε και η Μαδρίτη, όπως σήμερα. Μέχρι τις 7.23 πμ. Αν και έχουν περάσει χρόνια.

jueves, 7 de julio de 2011

Formentera


Κάπου χαμένη στη Μεσόγειο, όχι πολύ μακριά από την Ibiza, βρίσκεται άλλο ένα καταλανόφωνο νησί (σε διάλεκτο ibicenco για την ακρίβεια), η Formentera.Το μικρότερο από τα τέσσερα των Βαλεαρίδων και χωρίς αεροδρόμιο, είναι μάλλον ήσυχο, όχι όμως έρημο, και αν δεν ήταν η Lucía με το σεξ της, ίσως να είχε παραμείνει και παρθένο. Αξίζει τον κόπο, παρ' όλη την αντικρουόμενη διάθεσή του, ασυνήθιστη σε ελληνικά νησιά με ταμπέλες.

Καραϊβικές παραλίες και ιστιοπλοϊκά σε κάθε γωνιά της, ιταλοί γκλαμουράτοι ως άλλοι γιαπωνέζοι να ξεφυτρώνουν από παντού, beach bars σαν στις ακτές τις Αττικής με σαλάτες πορτοκάλι και κουκουνάρι τίγκα στο μπαλσάμικο που κατεβάζουν ρολά μόλις δύσει ο ήλιος (η ώρα που αποχωρούν και οι paparazzi), ένα hippie-chic παζάρι με τιμές σαν το χρυσό τετράγωνο του Μιλάνου από νοσταλγικούς οιονεί-ρασταφάρι γερμανούς designers, και μέσα σε όλα αυτά, μονοπάτια μέσα από πευκώνες πάνω σε αμμόλοφους που καταλήγουν σε απόκρημνα βράχια γεμάτα με πρασινομπλέ σαύρες –σήμα κατατεθέν του νησιού- και δύο φάροι στις δυο του άκρες να συγκεντρώνουν πλήθη κόσμου σε ρομαντική διάθεση ή ακόμη και fiesta. Και μόλις πέφτει το σκοτάδι, αρχίζει η ησυχία και ίσα που βλέπεις αν δεν υπάρχει φεγγάρι.


Το νησί γυρίζεται σχετικά εύκολα με ποδήλατο, ωστόσο είναι αλήθεια οτι κυριαρχεί το σκουτεράκι. Έχει αρκετά μυστικά σημεία που για να τα ανακαλύψεις είτε πρέπει να στα εκμυστηρευτεί κάποιος ντόπιος, είτε να ακολουθήσεις το ενστικτό σου (το δικό μου πάντως απέτυχε παταγωδώς). Και για τους fans της πεζοπορίας, σχεδόν σε όλη την περίμετρο του νησιού, υπάρχει μονοπάτι σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα: φορέστε καπέλο, τη φωτογραφική μηχανή και ψάξτε το επόμενο chiringuito για ένα δροσερό mojito.

ΥΓ. Λυπάμαι για το απαίσιο ύφος γραφής, μου θυμίζω ταξιδιωτική στήλη σε περιοδικό κομμωτηρίου. Βγήκε βαριεστημένα αλλά αυθόρμητα. Βάζω ένα τραγούδι ως soundtrack σε αυτή την εκδρομή, μήπως και σώσω κάπως το post.

lunes, 13 de junio de 2011

Contradicción

Αρχικά νόμιζα πως ήταν εντύπωσή μου. Με τα χρόνια πιστεύω κάθε φορά περισσότερο στη θεωρία ότι αυτή η χώρα κινείται μεταξύ δύο ακραίων σημείων αρκετά αντικροούμενων, διπολική ζωή ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, και μάλιστα στα άκρα του, με μικρές μειοψηφίες προς το κέντρο: του φρανκισμού και της ιδεολογίας του από τη μία και του ξεσπάσματος της μπόρας με ανατρεπτικές ιδέες από την άλλη. Παραθέτω δύο video, εκατέρωθεν, για το πώς γιορτάζονται τον Ιούνιο δύο μεγάλης αποδοχής events. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος φαίνεται να τα δίνει όλα. Τα σχόλια δικά σας.



martes, 31 de mayo de 2011

Garganta del Cofio


Όταν βρίσκεσαι πολλές μέρες κλεισμένος μέσα σε τοίχους, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, πίσω από εξατμίσεις και πάνω από κεραίες και δορυφορικά πιάτα, ακόμη και αν η πόλη έχει ντυθεί καλοκαιρινά, εσύ επιμένεις να κάνεις ένα άνοιγμα πιο μακρινό, κοντά στο υγρό στοιχείο, μάλλον εκεί που γεννιέται και αναβλύζει κρυστάλλινο.

Σε μία γωνιά της επαρχίας της Madrid που δεν φτάνουν τα jeep της γειτονιάς της Salamanca και οι γόβες δεν αφήνουν σημάδια στο πετρώδες έδαφος, ξεκινάει ένας παραπόταμος του Τάγου, μέσα σε ένα ανέγγιχτο πευκόδασος που διακόπτεται από μικρά λιβάδια στις όχθες του και ενίοτε βατσούνια και σμέουρα. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, τα νερά είναι φουσκωμένα, το χώμα νωπό, και απλά περπατάς ή σκαρφαλώνεις, ή μπουσουλάς, ανάλογα τις απαιτήσεις. Απαιτητικό φαράγγι, δεν με παραξενεύει που έχει χαρακτηριστεί το πιο άγριο της Madrid, φυσάει κιόλας κι ίσως ρίξει και καμιά ψιχάλα.

Περιμένεις το τρένο της επιστροφής, οι ράγες μπλέκονται τα πόδια σου, σιδερένια, ο ήχος των τροχών με το βιολί των Hauschka και αποκοιμιέσαι στο τζάμι. Μέχρι να πατήσεις ξανά τις πλάκες του πεζοδρομίου και κρυφτεί ο ήλιος πίσω από κάποιο ρετιρέ.

miércoles, 25 de mayo de 2011

Πανηγύρι στην Πουέρτα Ντελ Σολ


Ένα blog που μάλλον έπρεπε να είναι από τα πρώτα στην ενημέρωση σχετικά με τις εξελίξεις στο κέντρο της Μαδρίτης, έμεινε αδιάφορο γιατί απλά δε βρήκε το λόγο και την αιτία να το κάνει. Επειδή όμως ζητήθηκε και συζητήθηκε, ορίστε μία μικρή περιγραφή και κριτική εκ των έσω.

Μία εβδομάδα προ των περιφερειακών εκλογών, με αφορμή μία πορεία διαμαρτυρίας και με μέσο κάποια κοινωνικά δίκτυα, οργανώνεται το περίφημο κίνημα 15-Μ. Με την ανοχή της αστυνομίας και μάλλον με μία αυθόρμητη αντίδραση, στήνει αντίσκηνα στην Puerta de Sol, βάζει μικροφωνικές εγκαταστάσεις, τέντες και τεντόπανα για να φαίνονται πιο οργανωμένοι, ρίχνει κι ένα πάγκο με συλλογική κουζίνα ενώ παίζει και pasodoble live για να κρατήσει το ενδιαφέρον των πιο ηλικιωμένων ειδικά την ώρα του δείπνου.

Εκτός από τους ομολογουμένως αρκετούς νέους ανέργους αυτής της χώρας, συγκεντρώνονταν μέρα με τη μέρα ένα πλήθος ετερόκλιτο: συνταξιούχοι (όπως ακριβώς συγκεντρώνονται όταν ρίχνουν θεμέλια σε κάποια πολυκατοικία και κοιτάνε πίσω από τα παραπετάσματα), πιτσιρίκια (που έσπασαν σιγά σιγά όταν διαπίστωσαν ότι δεν πρόκειται για botellón και δεν χαρίζουν μπάφο), γραβατωμένοι και τακουνάτες πριν ξεχυθούν για το mojito στα γύρω στενά (γιατί πλέον είναι cool να βάλεις και κάποια foto από το πανηγυράκι στο fb), ακόμη και (μεγαλο)δημοσιοϋπάλληλοι που σπαταλούν χρήμα του υπουργείου για το κωλόχαρτου του μπάνιου τους (γιατί «δόξα τω Θεώ αυτοί έχουν δουλειά αλλά θέλουν το ίδιο για όλο τον κόσμο», sic)...

Τα αιτήματα όλων αυτών; Άργησαν να προσδιοριστούν αλλά συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι πρόκειται για το μακρύ και το κοντό του καθενός μας. Από γενικές αναφορές στο κακό σύστημα και το κατεστημένο με πιο δημοκρατικά μέτρα μέχρι πιο πολλές κοινωνικές παροχές, πάρα πολλές προσλήψεις σε νοσοκομεία, σχολεία κτλ (που θα πληρώνονται από το μάννα που σε αυτούς τους αγνούς ανθρώπους θα πέφτει σε ευρώ), ακόμη και «δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας για να εγγυάται έτσι η ανεξαρτησία της»! Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος; Περισσότεροι από ένα στους δύο madrileños ψήφισαν δεξιά για το μέλλον του. Σπάσαν τα κοντέρ, πάνω από 50% η δική μας δημαγωγός. Και ο δήμαρχος. 70% ο νεοφιλελευθερισμός της ίδιας δημοτικής αρχής των προαστίων που επανέφερε το λήμμα "σκάνδαλο" στην πολιτική επικαιρότητα. Είναι φανερή η αγανάκτηση τους, όντως.
Αγανάκτησα κι εγώ...

Και το πανηγυράκι λέει συνεχίζεται στη Σολ, μέχρι να ξεβάψει σε καμιά βδομάδα. Αλλά η Esperanza θα συνεχίσει το δικό της τουλάχιστον για άλλα τέσσερα χρόνια. Και ο Gallardón.

miércoles, 18 de mayo de 2011

¿Procrastinación o Ficción?


Δεν ξέρω πόσα λέπτα πέρασαν χαζεύοντας αυτό το μινιμαλιστικό, σχεδόν παιδικό, προσωπάκι της LG στο κέντρο, κάτω στην οθόνη. Και μετά πέρασα από τρεις φορές ανάγνωση όλα τα αδιάφορα post-it που κρέμονται αριστερά και δεξιά της, σίγουρα εγώ τα έχω κολλήσει σε ανύποπτες στιγμές, τα γράμματά μου είναι αυτά, τότε μάλλον θα μου φαίνονταν χρήσιμα, τώρα μερικά έχουν περισσότερη σκόνη και από ένα άχρηστο έπιπλο και οι άκρες τους γυρίζουν σαν παλιό τετράδιο.

Σε ένα από αυτά -το πιο πρόσφατο μάλλον γιατί έχει ζωηρό κίτρινο χρώμα και στέκεται σχεδόν ίσιο- φιγουράρει ο κωδικός πρόσβασης στη νέα βάση δεδομένων, εκείνη που ανοίγω κάθε πρωί, πριν ακόμη πιω καφέ, και κλείνω μόλις σηκωθώ από αυτήν την καρέκλα. Κι αυτά δεν είναι τα δικά μου γράμματα, κάποιος προϊστάμενος μου το πέρασε, εν είδει ηλεκτρονικής κάρτας. Θα είναι ο ίδιος που το πέρασε σε όλους και που τσεκάρει την ατζέντα, το γραπτό, το προφορικό, φαντάζομαι  ότι ξέρει ακόμη και την ώρα που θα πάω προς νερού μου. Και σίγουρα τώρα θα ακούει αυτό το τραγούδι που παίζει στο youtube.


Ευτυχώς όμως δεν του έχω δώσει τον κωδικό πρόσβασης του μυαλού μου και δε μπορεί να ξέρει που ταξιδεύει εκείνο. Και πόσο μακρύα έχει φτάσει. I ‘m fiction. Πάω στοίχημα ότι πολύ θα ΄θελε να το ήξερε. Και να τρυπώσει μέσα. Αλλά νομίζω πως δε θα του κάνω ποτέ αυτή τη χάρη.

martes, 10 de mayo de 2011

Elecciones


Η Madrid έχει μπει σε έντονο προεκλογικό κλοιό, επισήμως μόνο τις τελευταίες 15 μέρες που περιλαμβάνει πράσινα και μπλε σημαιάκια, φωτογραφίες και πόζες σε λεωφόρους και λεωφορεία κτλ. Γιατί αυτές οι εκλογές έχουν που συζητιούνται σε εφημερίδες και μπλογκς εδώ και ένα χρόνο. Υπερβολικό, όντως, κυρίως για όλους όσους ρωτούσα που κανείς τους δεν ήξερε ούτε πότε είναι αυτές οι εκλογές, ωστόσο όλοι γνωρίζαμε τις παρασκηνιακές κινήσεις των δύο μεγάλων, σε ησυχία δε μας αφήσαμε, και κυρίως εκείνης, της Espe -εν δυνάμει μέλλουσα πρωθυπουργός-, που μέχρι και το στήθος της αφαίρεσε και στιγμή δεν έμεινε χωρίς μίντια η χώρα, να μάθει για την εγχείριση. Δικαιολογείται εν μέρει, ομοσπονδιακό κράτος τείνουμε να κάνουμε, η σημαντικότερη αυτονομία της χώρας ψηφίζει...

Τόση φασαρία και χαμός, είχα αποφασίσει να τους τιμήσω με την ψήφο μου αλλά χάθηκα στα γραφειοκρατικά. Και επειδή εδώ και χρόνια η τηλεόρασή μου παραμένει κλειστή, έπεσα θύμα ενός έξυπνου marketing: αφισάκι σε διάφορα σημεία της πόλης με νέα αγόρια και κορίτσια σε νεοβαμπιρίστικες σέξυ φωτογραφίες που σε καλούν να «ψηφίσεις έναν λυκάνθρωπο, ένα βαμπίρ, ένα φάντασμα», δηλαδή τους casi humanos (σχεδόν άνθρωποι) γιατί θα το «παλέψουν με νύχια και με δόντια», γιατί ο τόπος «χρειάζεται φρέσκο αίμα» και επειδή «προτέρημά τους είναι η διαφάνεια». Το βρήκα πολύ ταιριαστό με το κλίμα της εποχής, μοδάτο και πιασάρικο, ακόμη και χαβαλετζίδικο, μέχρι και στην ιστοσελίδα μπήκα να δω έστω μία διακήρυξη...Κι εκεί ήταν που διαπίστωσα την μεταφορά της σειράς Being Human στην ισπανικές οθόνες. Με πρώτη προβολή λίγο πριν τις εκλογές. Σίγουρα θα κλέψουν την παράσταση.

jueves, 5 de mayo de 2011

Pasodoble y Jotas


Επιτέλους, τελείωσε και αυτό το ντελίριο με τα κλάσικος, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τις φυλλάδες μάλλον εκτός γηπέδων, χωρίς καμία -με εξαίρεση ένα γκολ ίσως- αξία εντός του αγωνιστικού χώρου. Και καταποντίστηκαν και οι procesiones στον ισπανικό νότο, μετά από κύματα κακοκαιρίας που δεν επέτρεψαν τις σταυροφορούσες να ντύσουν και να στολίσουν την κάθε Παρθένο με περούκες και φο, ούτε τους κουκουλοφόρους να περιφέρουν σταυρούς και σταυρωμένους.

Μας απέμειναν μόνο οι γιορτές της πόλης, δύο Μαΐου, στο κέντρο της Madrid: η αντίσταση κατά των στρατευμάτων του Ναπολέοντα αναβίωσε στα στενά, με ανθρώπους όλων των ηλικιών, με χρωματιστά ναπολεόντια κουστούμια, ακόμη και με άλογα για να κλείσει με pasodoble* και jotas*, ακόμη και με ερασιτεχνικά góspel.

‘Οχι, οι φίλοι της Έφης Δώδη προτίμησαν να κατέβουν αυτό το πσκ στη Feria de Abril (παρόλο που φέτος γίνεται μες στο Μάη), στη Sevilla, σε μία φαντασμαγορική εκδήλωση του κιτς, με πολύ βυζί μέχρι το λαιμό και φραμπαλάδες, με κουστούμια δύο νούμερο μικρότερα και περίσσευμα μαγκιάς, με μπόλικο rebujito και κιθαριστικές εκρήξεις sevillanas* μέχρι pachanga και merengue.

* Τα pasodoble και οι jotas είναι παραδοσιακοί χοροί της ευρύτερης Καστίλλης, οι πρώτοι συνδεδεμένοι στενά με τις ταυρομαχίες και οι δεύτεροι κυρίως με την Aragón και γενικά τις βόρειες και ανατολικές επαρχίες της χώρας, γειτονικές της Γαλλίας και ίσως γι αυτό πρόκειται για ήχους πιο ραφιναρισμένους. Αντίθετα, στις τοπικές γιορτές της Ανδαλουσίας ακούγονται περισσότερο οι sevillanas και οι rumbas gitanas, με περισσότερο νεύρο και δακρύβρεχτο στίχο, υπερβολές και τουριστικό ενδιαφέρον. Αν και όλα τους ακούγονται πολύ "ισπανικά", πρόκειται για την ίδια διαφορά που έχει το κλαρίνο της Θήβας με το κλαρίνο του Ζαγορίου. Απλά θέλει το χρόνο της για να της βιώσεις.

miércoles, 20 de abril de 2011

Ελ Κλάσικο


Μετά τη siesta και την paella, ήρθε και άλλη μία ισπανική λέξη να εμπλουτίσει τον λεξιλογικό πλούτο των απανταχού ελλήνων: el clásico, σε προπαραλήγουσα έκδοση αλλά ευκόλως κατανοητή. Πανάκεια πλέον μεταξύ των λαμπρών δημοσιογράφων σε εφημερίδες, φυλλάδες και φθηνά περιοδικά, «ψωμοτύρι» στο στόμα του κάθε ποδοσφαιρόφιλου blogger και φίλαθλων γκρουπ σε fb και fοrum.

Έπρεπε να ακολουθήσουν τέσσερα ματσάκια στη σειρά για να ανακαλύψουμε τον μέχρι πρότινος καθόλου πιασάρικο τίτλο. Και να εξισώσουμε τους αγώνες του CL με τον τελικό ισπανικού κυπέλλου (που μέχρι πριν δύο χρόνια δεν το έβαζαν ούτε στις τηλεοράσεις στα προπατζίδικα) για να δώσουμε μία άλλη χροιά, πολιτική, οικονομική και κυρίως ιστορική.

Το περασμένο Σάββατο είχαν γεμίσει τα bar και το μετρό ασφυκτικά, το φθηνότερο εισιτήριο στο πέταλο άρχιζε από τα €500, προτιμήσαμε τις πίτσες και τον καναπέ. Το τζέρτζελο είναι σχετικό, μια πόλη που παρακολουθεί έναν αγώνα επειδή τον κάνουν όλοι, αφού υπάρχει αλκοόλ και ποτό, τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα, ξανθιές που έχουν μάθει τι σημαίνει offside και πλέον έχουν γνώμη για την τακτική επίθεσης (έλεος!) και εν τέλει, ένα τετραήμερο μας περιμένει μπροστά μας, ευκαιρία να αρχίσουμε από νωρίς το μεθύσι και το γλέντι.

Αν είναι να αφήσετε τη γκόμενα σπίτι, τότε προτείνω ασυζητιτί το derbi madrileño (Atleti-Madrid) περισσότερο νεύρο, φασαρία και κλίκες, θέαμα και γοήτρο. Τώρα, αν είναι να βάφετε και τα νύχια σας ταυτόχρονα, δείτε κάποιο από τα τέσσερα, αλλά προσοχή στους έντονους ψευτοκαβγάδες γιατί μπορεί να σας σκιστεί το καλτσόν. Και για πιο hardcore καταστάσεις, αυτές τις μέρες έχουμε procesiones: είναι για σκληρά νεύρα, και οι ξανθιές είναι πιο υπάκουες από ποτέ. Και δεν κάνω πλάκα...

lunes, 11 de abril de 2011

Experimentaclub και παρενέργειες


‘Επειτα από ένα αρκετά πειραματικό φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής σε έναν από τους πιο πρωτοποριακούς χώρους της Madrid και μαζί με μία συναυλία αρκετά ξεσηκωτική και δυναμική με ήχους πιο σκοτεινούς και techno, άρχισα να «ξεφυλλίζω» στο net κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα φεστιβάλ της χώρας, αρχής γενομένης από τα πιο πρόσφατα. Όχι ότι συνηθίζω να πηγαίνω, αλλά τα δεύτερα ονόματα τις περισσότερες φορές μου τραβάνε την προσοχή: βρίσκονται εκεί όχι για να γεμίσουν το πρόγραμμα αλλά μάλλον γιατί χρειάζονται πιο απαιτητικά αυτιά. Παραθέτω link για όσους ενδιαφέρονται, χρόνος υπάρχει ακόμη για να οργανωθείτε.



Sos 4.8 (Murcia):
Είναι εκείνο το σαββατοκύριακο που η πρωτεύουσα αδειάζει από modernos. Εμφανίζεται τόσο ο Tiga όσο και η Patty Smith ενώ δε λείπουν και αρκετές εγχώριες παραγωγές, όλα πλαισιωμένα από σύγχρονες μορφές τέχνης και σεμινάρια. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ έδωσε μία πολιτιστική ώθηση στην -κατα τα άλλα αδιάφορη- Murcia και της προσέδωσε έναν μάλλον υπερεκτιμημένο ποπ αέρα, ωστόσο αγαπήθηκε όσο κανένα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.

Primavera Sound (Barcelona):
Μάλλον μετά από μία συγκεκαλυμμένη επιθυμία του ακροαστικού κοινού για ένα φεστιβάλ που δε θα μπλέκει τα αβγά με τα πασχάλια (βλέπε ισπανόφωνη ή μη σκηνή), χωρίς βέβαια να μην επικριθεί για αυτό, το Primavera Sound προτείνει ανεξάρτητους ήχους και μουσικές από την Ιαπωνία μέχρι τη Βραζιλία και από την Πολωνία μέχρι την Αργεντινή. Με πολλά τρανταχτά ονόματα, μερικά ακόμη άνοστα, μάλλον θα στεκόμουν στους Salem, Sufjan Stevens και τους δικούς μας Berlinetta.

Sonar (Barcelona, A Coruña):
Με ήχους υψηλών προδιαγραφών, αρκετά ηλεκτρονικό και μερικές φορές πειραματικό, έρχεται να παρουσιάσει εδραιωμένες αξίες ή νέες ελπίδες. Με μία ταυτόχρονη διπλή έκδοση σε Barcelona (σε ένα εκπληκτικό χώρο στο κέντρο της πόλης) και A Coruña, χωρίζεται σε day ή night ανάλογα με την ένταση. Ξεχωρίζει η συναυλία κλείσιμο με Alvaro Noto + Ryuicihi Sakamoto και για την ήρεμη δύναμη τους οι Four Tet, Hauschka και Toro y Moi. Φαντάζει ως το ιδανικότερα συνδυασμένο ενώ εκεί στα μέση Ιουνίου μοιάζει ακόμη πιο θελκτικό με μία πτήση κατευθείαν για Ibiza.

Dcode (Madrid):
Αν και δεν νομίζω ότι μπορεί να συμπεριληφθεί στα πιο ενδιαφέροντα, ωστόσο είναι ίσως η μοναδική πρόταση της Madrid. Στο πανεπιστημιακό πάρκο, προσπαθεί να μπλέξει την πιασάρικη ηλεκτρονική μόδα με ντόπια γκρουπάκια (με πολλούς φίλους στο fb). Ίσως στο μέλλον να έχει να μας επιδείξει κάτι καλύτερο. Αναμένουμε.

ΥΓ. Ψάχνοντας να δω τί έχει να μας προσφέρει φέτος το Synch της Αθήνας, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει κάτι ακόμη. Αν και μου φάνηκε κάπως ανοργάνωτο από πλευρά τους, εν τέλει με έπεισε μία άλλη συγκυρία να περιμένω, «θα είναι για να ψαχτεί καλύτερα», σκέφτηκα. Η άλλη συγκυρία δεν ήταν άλλη από ένα αφισάκι που με άφησε άφωνο: μα καλά, Ψαρογιώργης και Πολυφωνικά στο Rockwave;;; Μήπως είδα κανα πρωταπριλιάτικο site; Ή απλά μας παραθέλουν ροκ;

miércoles, 6 de abril de 2011

Vintage

‘Εχει περάσει προ πολλού εκείνη η εποχή της movida αλλά τα χνάρια της είναι παντού. Και μάλιστα με αρκετούς πιστούς, όχι κατ’ ανάγκη φανατικούς, το vintage είναι ξανά εδώ, οπότε νιώθουν και πιο μοντέρνοι* από ποτέ.

Γυναίκες με πολύ στενό τζιν παντελόνι μέχρι λίγο κάτω από το πεσμένο βυζί, μοκασίνια γυναικεία (οπότε εξυπακούεται δύο νούμερα μικρότερα) σε ανδρικά πόδια, κοριτσάκια με τρύπιες διαφάνειες που αφήνουν να διαφαίνεται το δαντελένιο (χιλιοφορεμένο από τόσες άλλες) σουτιέν και την χτυπημένη στο δέρμα πολύχρωμη πεταλουδίτσα, κουπ αλά καμπαμαρού συνδυασμένο με διακριτικό μολύβι και ρουζ σε άτριχα ακόμη μάγουλα, και να ρέει η χημεία και να αναμειγνύεται με ποτά, νερά, ιδρώτα και άλλα υγρά, να παίζει η ίδια μουσική είκοσι και κάτι χρόνια, μέχρι την ανατολή του ήλιου που τα γεμίζει όλα με φως.


«Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά», έλεγε η γιαγιά μου, τώρα σταμάτησε κι αυτή να το λέει, θα βαρέθηκε ή δεν πάει τόσο συχνά στην εκκλησία. Γιατί τώρα την καταλαβαίνω, θα μπορούσε να είναι μία από εκείνες την Κυριακή το πρωί, σχεδόν χάραμα, κι εγώ μαζί τους (στο πρωινό ξύπνημα, όχι για την κυριακάτικη λειτουργία), οι μόνοι με ξεκάθαρο μυαλό εκείνες τις ώρες ανάμεσα σε ζόμπι, μπιρμπιλομάτικα και ανάλαφρα, ενίοτε στέκονταν πιο ψηλά κι από τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας.

Προτίμησα να σταματήσω αυτή την ηχητική εισβολή από τα ισπανικά Ζουζούνια, και να βάλω κάτι άλλο να παίζει ο ντιτζέι του μυαλού μου. Αν δεν είστε κι εσείς τόσο vintage (ή δεν έχετε πρόβλημα να σας βγάλουν την ετικέτα του vintage), σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και θα είμαι εκεί το Σάββατο το βράδυ, μάλλον μαζί με την ξενέρωτη παρωχημένη "νεολαία" της Madrid.


*Οι hipsters και οι vintage στα ισπανικά ονομάζονται modernos. Συνήθως έχουν κάνει ολιγόμηνη μαθητεία  σε East London, Alphabet City, Kreuzberg συναναστρεφόμενοι μεταξύ τους και έρχονται ξανά πίσω στην πρωτεύουσα να το λανσάρουν. Και πάλι μεταξύ τους...

martes, 29 de marzo de 2011

Retroceder


Οι μέρες μεγαλώνουν και μαζί τους κι εμείς. Μία ώρα προστίθεται, ένας χρόνος περνάει από μπροστά μας, κι όμως εμείς νιώθουμε να μεγαλώνουμε και να γυρίζουμε ξανά πίσω. Ή έστω στους τόπους εκείνους, νοερούς ή αλλοτινούς, που διασχίζαμε χρόνια πριν.

Θυμήθηκα εκείνα τα βοηθητικά ροδάκια του ποδηλάτου που με βοηθούσαν να σταθώ, να βρω την ισορροπία, την χοντρή μάλλινη ζακέτα μου, η γιαγιά μού την είχε πλέξει, έδενε και με τα χρώματα στα πασουμάκια, τις ατέλειωτες ώρες βροχής που περίμενα για να βγω μετά να παίξω με τις λάσπες, να λερωθώ, να υψώσω τείχη και να φτιάξω κανάλια.


Για να βρεθώ σήμερα στο κέντρο μιας μεγαλούπολης που η κάθε σταγόνα που με βρέχει με ενοχλεί, που ο υπολογιστής μου χρονομετράει κάθε λεπτό που περνάω μαζί του, που οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι από την τηλεόραση των αποκάτω, που δεν υπάρχουν ροδάκια για να ισορροπήσω.

Θέλω πίσω εκείνον τον χοντρό πλαστικομούρη, φαλακρός, μόνο με μία τούφα λιγδερά πορτοκαλί μαλλιά, και αποκρουστικός, το κορμί του όλο μία κόκκινη φόρμα εργασίας γεμάτο ψιλή άμμο και μετά ο λαιμός, στο ίδιο μέγεθος με τα χεροπόδαρα. Θα τον βάλω να καθήσει απέναντί μου και να τα λέμε ή έστω να του λέω...

viernes, 18 de marzo de 2011

Calçotada


Αυτές τις μέρες είναι η εποχή που τα calçots έχουν την τιμητική τους. Αν και αποκλειστικό προνόμιο της Catalunya, είχαμε την τύχη να τα γευτούμε και στην πρωτεύουσα, παρόλο που πρόκειται για ένα έθιμο άγνωστο στην Castilla.

Πρόκειται για ένα είδος γλυκού φρέσκου κρεμμυδιού που θυμίζει πράσο, ψήνεται ή καίγεται στη φωτιά και μόλις μαυρίσει, το ξεφλουδίζεις σαν να πρόκειται για μπανάνα και αφού το βουτήξεις σε μπόλικη σάλτσα salvitxada, αρχίζεις να το «ρουφάς» σαν κεφάλι γαρίδας. Ακολουθεί απαραιτήτως κρεατικό στα κάρβουνα ενώ η όλη διαδικασία συνίσταται σε ένα ιδιότυπο πανηγυράκι, όπως οποιοδήποτε bbq, στην πιο χορτοφαγική εκδοχή του βέβαια και με μία δόση καταλανικής περηφάνιας.


Εκεί κάπου, ανάμεσα σε τσίκνα, κόκκινο κρασί και καπνό, ήρθαν να πέσουν και οι τίτλοι για τους frikis του Μεξικού, με κάμποση δόση χιούμορ και αλεγρίας, για να μου μείνει αποτυπωμένο μέχρι και σήμερα το πρωί στο μυαλό. Σας τους προσφέρω τουλάχιστον ως μήνυμα θετικής ενέργειας, που θα έλεγε και ο Τσαλίκης.

martes, 15 de marzo de 2011

Fugaz...


Εκρήξεις σε αντιδραστήρες, ένα, δύο, τρία, και συντρίμμια. Και σβησμένες ανάσες. Και δεν είναι για τη συμπάθεια, ούτε για την οργή. Μάλλον για το εφήμερο πρόκειται. Όπως οι σταγόνες της νεροποντής που έπεσαν χθες βράδυ για να καταλήξουν στις κάνουλες της στέγης και από εκεί να σκορπίσουν στο δρόμο. Όπως τα λουλούδια της γλάστρας μου που άρχισε να ανθίζει. Το ίδιο με το σαββατοβραδινό κρεβάτι, ακόμη ξέστρωτο.


Χαμένος ο καθένας μας σε δικά του τσουνάμι, εγκλωβισμένος άλλος σε ταράτσες και άλλος σε υπόγεια. Υπόκωφες κραυγές που μετατρέπονται σε παιδικό γέλιο και έπειτα σε τραγουδάκι, ένα τσίγκινο αυτοκινητάκι που κινείται μπρος πίσω στην κουπαστή του παράθυρου, και ταυτόχρονα της εξόδου κινδύνου, του τρένου. Συνεχώς κοιτάζω τα τοπία έξω, πλημμυρισμένα, μέχρι εκείνο το σκουλήκι να φτάσει στον προορισμό του.

Θα περιμένω να βγει κάποιο videoclip, να ανέβει κάποια θεατρική παράσταση, στην χειρότερη να οργανωθεί μία σχετική ομαδική έκθεση έργων τέχνης. Και να ξαναβρεθούμε όλοι εκεί χασκογελώντας εν μέσω σαμπάνιας και αλμυρού μπισκότου.

jueves, 3 de marzo de 2011

Microteatro Por Dinero


Ζώντας μέσα σε ένα παράλογο κλιματολογικό φαινόμενο, που τη μία μέρα μας αναγκάζει να βγάλουμε τα καλοκαιρινά απ’ τις ντουλάπες και την άλλη να ντυθούμε με όλο τον εξοπλισμό του σκι, αλλά με τους ίδιους ρυθμούς στην πόλη, θυμήθηκα με αφορμή μία τυχαία συνάντηση με κάτι φίλους το microteatro, όπως ακριβώς το λέει η λέξη, της γειτονιάς μου. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο, μάλλον θα είναι και το μοναδικό σε όλη την πρωτεύουσα, αλλά ως πρωτοπόρα η Malasaña (και με επενδυτικούς στόχους πάντα), έχει να επιδείξει ένα project που δείχνει αρκετά ενδιαφέρον.

Πρόκειται για ένα παλιό μπουρδέλο, με έναν ενιαίο ανακαινισμένο χώρο στο ισόγειο, φάτσα γυάλινη στο στενό και διάφανο μπαράκι με μπίρα, κρασί, καμια tapa και ένα αέρα κουλτουριάρικο, στο τοίχο κρέμονται ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πίνακες, κολάζ, ανάλογα τον μποέμ τύπο που κάνει την εκθέση. Εκεί κάπου στέκει και μία οθόνη plasma, που κάθε πέντε δέκα λέπτα σε ενημερώνει για την παράσταση που ξεκινάει.

Οι ταυτόχρονες παραστάσεις είναι πέντε, με κοινή θεματολογία που αλλάζουν κάθε μήνα. Γίνονται στον υπόγειο χώρο, όπου και τα δωμάτια της αλλοτινής αγοραίας πράξης, με μηδενική επένδυση. ‘Ενας ή δύο ηθοποιοί σε δεκαπεντάλεπτα μονόπρακτα και βαριά δέκα καρέκλες για τους θεατές, κυριολεκτικά μέσα στη «σκηνή», σχεδόν συνδιαλεγόμενοι μαζί τους. Άλλοτε μια δραματική σκηνή, άλλοτε μια κωμικοτραγική παράσταση, άλλοτε μία ειρωνική παρέμβαση...

Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Νιώθεις σαν κάποιος άγνωστος να σε πλησιάζει ξαφνικά και να σου διηγείται το προσωπικό του δράμα, ένα ανέκδοτο ή το μελλοντικό του εκδοτικό επίτευγμα. Και για όσους δεν έχουν άνεση με την ισπανική, συνίσταται εξίσου. Εξάλλου (σχεδόν) πάντα υπάρχει κάποια από τις πέντε που σκηνογραφικά έχει να πει πολλά.

viernes, 11 de febrero de 2011

Η Μετοχή Μου


Σήμερα ήρθε εκείνη η μέρα που το νέο λειτουργικό και η βάση δεδομένων επιτέλους ετέθη σε λειτουργία. Μοιράστηκαν οι κωδικοί και δοκιμάσαμε να μπούμε και να πλοηγηθούμε, ύστερα από διάφορες συσκέψεις σχετικά με το συμφέρον της εταιρίας και την παραγωγικότητα, μαθήματα επί μαθημάτων για το πώς δουλεύει και πώς πρέπει να το δουλεύουμε και αφού μας έχουν σκίσει το κεφάλι (για να μην πω τίποτα χειρότερο) για το πόσα έχουν ξοδέψει γι’ αυτήν την αλλαγή και το πόσο πολύ πρέπει να ξεζουμίσουμε αυτή την επένδυση.

Νομίζω ότι μισή ώρα αργότερα, και σχεδόν στο μέσο της ημέρας, όταν πήγα στην κουζίνα για ακόμα ένα καφέ (σήμερα είχε και κρουασανάκια και γυαλάκια και άλλα τέτοια εξαιτίας κάποιων γενεθλίων), η κουζίνα είχε ξεπεράσει τα όριά της, overbooking διαρκείας, και ακατάπαυστες κουβέντες. Και καπνός. Αρχικά νόμισα οτι τα ζαχαρωειδή ήταν μάλλον αξεπέραστα, μέτα διαπίστωσα ότι άλλη είναι η αιτία: κανείς μας δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι διάολο κάνουμε μπροστά από μία νέα οθόνη και κόντρα σε κάθε δυσκολία, το καλύτερο είναι να αποσυρθείς. Ο εκμοντερνισμός της ξαφνικά μεγάλης αλλά ακόμη επαρχιακής νοοτροπίας εταιρίας με αντίστοιχο προσωπικό που θέλει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες απέτυχε παταγωδώς. Η παραγωγικότητα στον αντίστοιχο πίνακα excel σήμερα θα έπιανε πάτο...και από εκεί πρέπει να συνεχίσει την ερχόμενη εβδομάδα μέχρι τουλάχιστον το καλοκαίρι, με μικρά βήματα προόδου.

Όχι, δεν έχω καμία διάθεση να ψάξω τη νέα βάση δεδομένων και να οργανώσω την ατζέντα μου. Προτιμώ να ποστάρω και να συνεχίσω να δουλεύω σε ένα word όπως πριν το δύο χιλιάδες. Και τα αποτελέσματα της παραγωγικότητας μου ας φανούν στις τσέπες των επενδυτών μου όταν η μετοχή μου πιάσει limit-up, σίγουρα μετά από τις διακοπές.

lunes, 7 de febrero de 2011

Έτοιμη Η Γκαλερί Μας


Τελείωσε με αρκετή επιτυχία η πρωτοβουλία για μια γειτονιά-αίθουσα τέχνης. Δεν παρεβρέθηκα γιατί έλειπα από την πόλη, το διαπίστωσα ωστόσο χθες το βράδυ που γύριζα και περπατούσα ανάμεσα σε αλογίσια βλέμματα, χρωματιστούς διαδρόμους και τερατοειδή χαριτωμένα τετράποδα. Είχε αλλάξει η κλασική μου διαδρομή.

Σας παραθέτω ένα ρόλο με μία ομορφούλα, μελαχροινή με μεγάλα μάτια, θα μπορούσε να είναι από το νότο, έργο άγγλων γκραφιτάδων, βιαστικών και υπερδραστήριων θα έλεγα, είχαν ξεκινήσει ήδη από την Παρασκευή. Αυτή είναι και η φιγούρα που πλέον θα μου στέλνει καλημέρα ακριβώς απέναντι από την εξώπορτά μου, κάθε πρωί που ξυπνάω πριν ανοίξει το μανάβικο. Τα έργα είναι κάμποσα, θα τα βρείτε όλα εδώ. Και καλή περιήγηση.

miércoles, 2 de febrero de 2011

Δύο (Ακόμη) Λόγοι Να Ζεις Στην Ισπανία

Το να περιηγείσαι στο net και να ζεις στην Ισπανία αρκετές φορές σε οδηγεί σε ευχάριστες εκπλήξεις, μάλλον μόλις διαπιστώσεις ότι δε συμβαίνει το ίδιο και στους υπόλοιπους τόπους σου.


Αρχικά ήταν εκείνο το spotify (ισπανιστί με ένα έψιλον από μπροστά) το οποίο μου προσέφερε μία μουσική όαση, μία βάση δεδοδέμων με αμέτρητα τραγούδια από όλο τον πλανήτη, είναι ακριβώς σαν να το γκουγκλάρεις και αμέσως να το ακούς, δημιούργησα προφίλ και λίστες αναπαραγωγής, τώρα μπορώ να παίζω τη μουσική μου οπουδήποτε χωρίς να κουβαλώ φλασάκια και σιντί, έφταξα αγαπημένα και πρωτοεμφανιζόμενα, εκεί πρωτοάκουσα την Etten, εκεί την Jolea, εκεί είδα πως ο νέος δίσκος του Minimal δεν λέει και εκτίμησα εκείνα τα μυστηριώδη γκρουπάκια που εμφανίζονται στις επαρχίες της χώρας. Και ναι, στη δωρεάν έκδοση, πρέπει να ανέχομαι την ίδια διαφήμιση κάθε τρία τραγούδια, σχεδόν απ’ έξω την έχω μάθει, με δυο τάλιρα παραπάνω όμως εξαφανίζεται κάθε ενοχλητικό μήνυμα και επιπλέον μπορώ να «πάρω» τις συλλογές μαζί μου, ακόμη και μέχρι την Ελλάδα...


Κάποτε ήταν εκείνο το google earth που μας έκανε να ανακαλύψουμε ξεχασμένες παραλίες, απαγορευμένους δασόδρομους, ακόμη και κατσικομονοπάτια που οδηγούν σε θέρμες και ξέφωτα. Τώρα εμφανίστηκε ένα καινούριο εργαλείο, το βρίσκω εξαιρετικό και αρκετά εποικοδομητικό, ειδικά στις εργάσιμες ώρες: τα μαγικά ταξίδια τέχνης, σε μουσεία σε κάθε γωνιά. Πλανάμαι σε διαδρόμους, χρώματα και τεχνικές, ζουμάρω σε λεπτομέρειες, πόρτες και διαδρόμους, σαν να ήμουν στους χάρτες του google αλλά εντός των τειχών, βγαίνω από τους αγρούς του Van Gogh για να μπω στις ασπρόμαυρες λάσπες του εμφυλίου και ενώ χαζεύω από ένα παράθυρο τον Τάμεση ξαφνικά πατάω στο νησί του μουσείων εν μέσω Spree. Όπως θα έλεγαν και οι συντοπίτες, una pasada...


ΥΓ. Δεν γνωρίζω αν όλα τα links είναι διαθέσιμα σε όλες τις χώρες, σας τα παραχωρώ όπως εμφανίζονται εδώ μαζί με ένα τραγούδι για την περιήγηση και ελπίζω να μου αντιπροτείνετε εναλλακτικές ή άλλες σελίδες σε περίπτωση που δεν σας φαίνονται χρήσιμα.

lunes, 31 de enero de 2011

Turista


Πόσες ώρες ακόμη θα καθόμαστε μπροστά σε ένα υπολογιστή ή μια οθόνη για να διαβάζουμε για το τι γίνεται στην Αίγυπτο, στη θάλασσα, στο πετρέλαιο και πόσο έφτασε το brend στην Πατησίων και στα χρηματιστήρια των λαϊκών αγορών, στη γειτονιά και ακόμη και κάτω από το παράθυρο μου, τι κρύβει ο γείτονας μέσα στις γλάστρες του και ίσως τι θα συμβεί με τα τσιμπούρια που κουβαλάει πάνω στο κεφάλι ο σκύλος μου. Εκεί που το μόνο που σου αρκεί είναι να κάνεις ένα πολύ απλό κλικ στο κόκκινο του τηλεκοντρόλ, να πατήσεις ένα x και μετά να ανοίξουν εκείνα τα παράθυρα που ποτέ δεν έχουν γρίλες, παρά μόνο χρώματα, και αναδύουν μουσικές: τουρίστες είμαστε στο μυαλό μας ο καθένας μας...


 ...και αραιά και πού από το δικό μας σε κάποιο ξένο. Κι εκεί εγκλωβιζόμαστε, κάνοντας βόλτες σε ξένα μυαλά χωρίς να υπολογίσουμε τον ξενοδόχο μέχρι να πιάσουμε ξανά πάτο και να πατήσουμε τα ίδια κουμπιά απ’ την ανάστροφη. Και να χάσουμε και τις μουσικές και τα χρώματα. Υπόσχομαι να μην ξαναμπώ στο μυαλό σου, ούτε για τουρισμό, θα μείνω να το χαζεύω μόνο σε καρτ-ποστάλ.  Ευτυχώς που πρόλαβα πριν κατεβάσεις τις μπάρες...

martes, 25 de enero de 2011

Crisis en Perspectivas


Καθημερινά, πηγαίνοντας στη δουλειά, περνάω μπροστά από ένα επιπλάδικο. Στο ισόγειο μιας τυπικής πολυκατοικίας, έχει μία μικρή πόρτα στο κέντρο και εκατέρωθεν δύο τεράστιες αδιάφορες βιτρίνες, πάντα θολές από τη σκόνη αλλά από τις οποίες διαφαίνεται όλη η έκταση του καταστήματος χωρίς παραβάν, γωνίες και παράγωνα. Η αισθητική των πωλούμενων αντικειμένων ανατρέχει στα χρόνια του 70, μάλλον επί Φράνκο, χωρίς τίποτα το ρουστίκ, το παλαιϊκό ή έστω από καλό μασίφ ξύλο ή μια κερασιά. Και στο βάθος σε ένα γραφείο στέκεται ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, μισοκρυμμένοι πίσω από χυμένα έπιπλα. Πάντα απορούσα πώς συνεχίζει και επιβιώνει, σε ένα αδιάφορο δρόμο μιας αδιάφορης γειτονιάς.

Δεν έχει πάνω από ένα χρόνο που θυροκόλλησαν τις μόνιμες εκπτώσεις, μετά ήρθαν οι υπερπροσφορές, εν συνεχεία το ενοικιαστήριο, για να καταλήξουν όλα τα χειρόγραφα χαρτόνια μαζί με το πωλητήριο να καλύπτουν τις βιτρίνες. Αν πλησιάσεις, βλέπεις τα έπιπλα σκονισμένα, με το πέρασμα των μηνών λιγοστεύουν, διακρίνω κάποια, μια ομπρελοθήκη του 80 σε σκούρο καφέ, μία κρεμάστρα με τέσσερις γκάντζους (όπως το λένε και στο χωριό μου), δύο κεφαλάρια χωρίς κρεβάτι, δηλαδή δύο ορθογώνιες σανίδες με πόδια, τίποτε το εξεζητημένο, ακουμπισμένες στον τοίχο και ένα έπιπλο για το σταθερό και ενσύρματο τηλέφωνο, μάλλον προορίζεται για κάποιο προχώλ.

Και το ηλικιωμένο ζευγάρι πλέον στέκεται χωριστά πίσω από το γραφειάκι, πότε αυτός και πότε εκείνη, αρχικά με μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, πλέον άπραγοι, αμίλητοι, υπομονετικά σκυθρωποί, ζαρωμένοι σε μία πολυθρόνα δερμάτινη με μπράτσα, περιμένοντας να κάνει τη δουλειά της κάποια από τις τόσες ανακοινώσεις στην βιτρίνα, μέχρι να πωληθεί και εκείνη η πολυθρόνα και να μαραθούν όρθιοι, σαν απότιστη γλάστρα στο βάθος του τεράστιου εμβαδού, εκεί που δε φτάνει το φως και το ανθρώπινο μάτι των περαστικών. Αναρωτιέμαι ποια κρίση να φταίει: οικονομική, οικογενειακή, ηλικιακή, ανθρώπινη. Ενδεχομένως και να μην φταίει καμιά, είτε να μην πρόκειται για κρίση, να είναι το φυσιολογικό αποτελέσματα των τόσων τικ-τακ στο πέρασμα του χρόνου, ευτυχισμένοι μέσα σε ένα απατηλό αλλά γεμάτο νόημα κατόρθωμα που σβήνει. Μέχρι να το εξακριβώσω, θα συνεχίσω να περνώ από μπροστά μέχρι ο χρόνος να γκρεμίσει τις ανακοινώσεις.

viernes, 21 de enero de 2011

Galería De Arte Al Aire Libre

Ήλιο με δόντια τον έλεγαν οι μετεωρολόγοι στα ολιγόλεπτα δελτία καιρού πριν φύγω από τα πάτρια κι έτσι τον νιώθω κι εγώ τα πρωινά που ίσα-ίσα προλαβαίνει να φωτίσει τα ψηλά των πολυκατοικιών της γειτονιάς. Και δημιουργεί ένα περίεργο παιχνίδι σκιών και σκιάσεων, αλλού αναδεικνύει μουτζούρες και αυτοκόλλητα φλάιερ, αλλού στοιβαγμένα ποδήλατα και γλάστρες σε μικροσκοπικά μπαλκόνια, αλλού μετέωρα παπούτσια κι αλλού απλά κιτρινισμένες μπογιές και σκουριασμένες κάνουλες. Και σκέφτομαι το όμορφο της συγκεκριμένης ιδέας:

Μέσα στον απόηχο της movida, έρχεται μία πιο οργανωμένη κίνηση, μια πρωτότυπη πρωτοβουλία. Όχι, δεν πρόκειται για διαδήλωση υπέρ της άμβλωσης, ούτε για δεντροφύτευση σε κάποιο άχτιστο ακόμη οικόπεδο, αλλά για ένα κάλεσμα κυρίως σε επίδοξους ή καταξιωμένους καλλιτέχνες, γκραφιτάδες και γραφίστες και -γιατί όχι;- σε απλούς κατοίκους και παιδιά, να ζωγραφίσουν και να δώσουν χρώμα στα κατεβασμένα (όχι από την κρίση, αλλά λόγω ωραρίου) ρολά. Και είναι να θαυμάζει και να απορεί κανείς πώς ο μανάβης παραχώρησε τον δικό του ρολό...και τα οπτικά, και εν συνεχεία και ο χαμονατζής και ο μπακάλης, και σιγά σιγά σχεδόν όλοι οι έμποροι του δρόμου, ρούχα, bars, φούρνοι, ταχυφαγεία, γκαλερί, φαρμακεία...καθένας προσφέρει τον αστικό καμβά του σε καλλιτέχνες και μη.

Ραντεβού λοιπόν στις έξι του φλεβάρη, για να δημιουργηθεί το πρώτο open air μουσείο αστικής τέχνης. Προλαβαίνετε να δηλώσετε συμμετοχή! Υπάρχουν τουλάχιστον εκατό καμβάδες και ουδείς έλλην συμμετέχων προς το παρόν...Γιατί, αν και δεν είναι λίγα τα δείγματα της street art στην ισπανική πρωτεύουσα, θέλουμε περισσότερο χρώμα...

jueves, 13 de enero de 2011

Tramacastilla


Θεωρώ πολύ τυχερούς εκείνους που μπορούν να μιλούν τη γλώσσα (ή μάλλον την ντοπολαλιά) αυτού του τόπου σε τέτοιο βαθμό που ο συνομιλητής να μη τους θεωρεί περαστικούς. Κι αυτό γιατί τους ανοίγονται, τους φέρονται σαν από πάντα να έχουν μεγαλώσει εδώ, προσπερνούν τυπικές ερωτοαπαντήσεις και σου ιστορούνε διάφορα ασήμαντα και καθημερινά, και κυρίως αστειεύονται με το ίδιο χιούμορ, χωρίς επεξηγήσεις και αστερίκ που συμπίπτει, ισχυρός συνδετικός κρίκος.

Κάπως έτσι άλλαξε ένα τετραήμερο, εκεί που συνήθως δεν βλέπεις παρά μόνο δάση και απόκρημνες πλαγιές, που ακούγεται μονάχα ο άνεμος και τα πολλά νερά, σε ένα χωριό κρυμμένο και αποκομμένο. Ένα τετραήμερο που ξεκίνησε εντελώς συμβάτικα (κλασική χειμερινή εκδρομή για σκι) που όμως οι πολλές βροχές το κατέστησαν λαογραφικό και νοσταλγικό.

Με ένα somontano στο ποτήρι σου και τσιμπολογώντας (κυριολεκτικά) migas con uvas, οι λιγοστοί κάτοικοι σε πλησίασαν και σου διηγήθηκαν μύθους και μυθεύματα, άλλοτε διασκεδαστικά άλλοτε ανατριχιαστικά: από την μεγαλύτερη ιερά εξέταση και καύση μαγισσών και δαιμονισμένων γυναικών στο δάσος, εβδομήντα τον αριθμό, που συνεχίζουν και στοιχειώνουν το χωριό ως άλλες κυρα-Φροσύνες μέχρι τα καλαμπούρια των αγροτομεταναστών στον γαλλικό κάμπο και τα κάλαντα των Φώτων.

Και όσο ρέει το somontano στον ουρανίσκο σου, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζει αυτός ο τόπος και τόσο πιο μετέωρος νιώθεις...σου θύμισε λιγάκι το πως επιπλέεις πάνω στο παρθένο χιόνι, με προσοχή μην τυχόν και ο άνεμος σε βγάλει προς το πυκνό ρουμάνι...κι όμως, θα ορκιζόσουν ότι μπλέχτηκαν γυναικείες κραυγές με εκείνες του μπούφου...

ΥΓ. Το somontano είναι ένα κόκκινο (συνήθως) κρασί από την ομώνυμη περιοχή στους πρόποδες των Pirineos ενώ οι migas con uva είναι ένα τυπικό φαγητό του "βοσκού", αποτελούμενο από τηγανιτά τρίμματα ψωμιού, κρεμμύδι, σκόρδο, αλάτι, ζωικό λίπος και άλλα "περισσευούμενα" που στην περιοχή της Aragon σερβίρεται με ρώγες σταφύλι.