martes, 31 de mayo de 2011

Garganta del Cofio


Όταν βρίσκεσαι πολλές μέρες κλεισμένος μέσα σε τοίχους, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, πίσω από εξατμίσεις και πάνω από κεραίες και δορυφορικά πιάτα, ακόμη και αν η πόλη έχει ντυθεί καλοκαιρινά, εσύ επιμένεις να κάνεις ένα άνοιγμα πιο μακρινό, κοντά στο υγρό στοιχείο, μάλλον εκεί που γεννιέται και αναβλύζει κρυστάλλινο.

Σε μία γωνιά της επαρχίας της Madrid που δεν φτάνουν τα jeep της γειτονιάς της Salamanca και οι γόβες δεν αφήνουν σημάδια στο πετρώδες έδαφος, ξεκινάει ένας παραπόταμος του Τάγου, μέσα σε ένα ανέγγιχτο πευκόδασος που διακόπτεται από μικρά λιβάδια στις όχθες του και ενίοτε βατσούνια και σμέουρα. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, τα νερά είναι φουσκωμένα, το χώμα νωπό, και απλά περπατάς ή σκαρφαλώνεις, ή μπουσουλάς, ανάλογα τις απαιτήσεις. Απαιτητικό φαράγγι, δεν με παραξενεύει που έχει χαρακτηριστεί το πιο άγριο της Madrid, φυσάει κιόλας κι ίσως ρίξει και καμιά ψιχάλα.

Περιμένεις το τρένο της επιστροφής, οι ράγες μπλέκονται τα πόδια σου, σιδερένια, ο ήχος των τροχών με το βιολί των Hauschka και αποκοιμιέσαι στο τζάμι. Μέχρι να πατήσεις ξανά τις πλάκες του πεζοδρομίου και κρυφτεί ο ήλιος πίσω από κάποιο ρετιρέ.

2 comentarios:

  1. ax ta les toso kala.... thelw na erthw kai egwwwww!!!!!!!!! (twra paizei grinia me afta pou eipes!)

    ResponderEliminar