viernes, 13 de abril de 2012

Costumbres Alimenticias


Κάθε φορά που επιστρέφω στα πάτρια, συνειδητοποιώ τις αλλαγές στις διατροφικές μου συνήθειες. Θυμάμαι πως στις αρχές κάποιες με ξένιζαν, τώρα που τις έχω υιοθετήσει ασυνείδητα, προσπαθώ να τις εντάξω -μάλλον μάταια- στο ελληνικό τραπέζι. Κατά κάποιον τρόπο να τις αφομοιώσω όσο καιρό βρίσκομαι σε διακοπές.

Πάντα μου άρεσε να περιφέρομαι σε μεγάλα supermarkets στα περίχωρα ευρωπαϊκών πόλεων. Εκεί, που στο Λονδίνο βλέπεις εκατοντάδες ανάμικτους χυμούς τύπου smoothie, στο Αμβούργο ξεροψημένες φέτες λαχανικών και κάπου στην Περούτζια χειροποίητα ζυμαρικά σε μελάνι καλαμαριού, έτσι και στην Μαδρίτη πλεονάζουν τα jamón, οι τυποποιημένες τορτίγιες ψυγείου και οι κονσέρβες με ελιές γεμιστές με πιπεριά.

Πλέον επιβάλλεται να βουτήξω τα πατατάκια στη μαρινάδα του γαύρου, να φάω γιαουρτάκι φρούτων για επιδόρπιο, να ρίξω τοματατοπελτέ στην ομελέτα, να έχω colacao στο ντουλάπι δίπλα από τα picos, να μπλέξω τον τόνο με το ζαμπόν στην πίτσα, να κάνω merienda...

Εκείνο που ακόμη δεν έχω καταφέρει είναι να πιώ τον καφέ μου μέσα σε πέντε λεπτά. Έχει συμβεί, και πολύ φοβάμαι ότι θα αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται συνήθεια...

jueves, 23 de febrero de 2012

Sin invierno


Μια μικρή υποψία βροχής έκανε τα σοκάκια να μυρίσουν υγρασία και μούχλα. Κι έπειτα ένα γεμάτο φεγγάρι να έχει ξεπροβάλλει πίσω από τα επιβλητικά ντουβάρια του μοναστηριού, εκεί που φυλάσσονται καλά κρυμμένα μερικά από τα καλύτερα frescos της πόλης. Οι λιγοστές αναπνοές κλείστηκαν κι αυτές στα δικά τους κελιά υπό το φόβο παγετού, μέχρι να ξημερώσει ένα ήλιος λαμπρός που λιώνει κάθε σκότος και καταπίνει τις δροσοσταλίδες.


Το φετινό χειμώνα, η Μαδρίτη βαρέθηκε να φοράει ανοιξιάτικα, ήθελε να μαζέψει τα τραπεζάκια από τις πλατείες αλλά μάταια, αναζήτησε πάχνη και πρωινή δροσιά που δεν ήρθαν, δεν μπόρεσε να ξεπλύνει τους δρόμους της με μπόρες ούτε με χαλάζι κι ούτε ο καστανάς της άναψε φουφού. Αντιθέτως, κλείστηκε στο σπίτι και έκανε cocooning, είδε ταινίες και ψαχούλεψε ξεχασμένα συρτάρια, χουχούλιασε σε καναπέδες, ξένους ή οικείους, και έγραψε και διάβασε ακόμη περισσότερο...


Για όσους θέλησαν να αποφύγουν τις υπό του μηδενός θερμοκρασίες και επισκέπτονται τη Madrid (όπως και ο ίδιος άλλωστε) αλλά και για εκείνους που θέλουν να βγουν επιτέλους από τα λαγούμια τους με μία καλύτερη δικαιολογία από εκείνη του ηλιόλουστου ουρανού, προτείνεται η συναυλία του Ólafur Arnalds στις 12 Μαρτίου. Επειδή φαίνεται πως κάθε τέτοιον καιρό όλο και κάποιος/α Arnalds από το βορρά μας τιμούν.

martes, 24 de enero de 2012

Cincel temporal


Ένας ήλιος αθεράπευτα ζεστός, μέρες φωτεινές και νύχτες ξάστερες, αλκυονίδες που χρονίζουν, χώματα που διψούνε. Ένας αλλόκοτος κύκλος που δεν αλλάζει την καθημερινότητα κανενός, εκτός ίσως από τα απλωμένα πλυντήρια στα μπαλκόνια και όχι στα σαλόνια. Κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε παντού, είμαι σίγουρος ότι η ακμή και η παρακμή πρώτα ξεκινάει από μέσα μας...

Βγαίνω κάθε απόγευμα στο στενό και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός και περίεργες σκιές πίσω από άχρηστες μανιταρόσομπες, όσο η μέρα μεγαλώνει, τόσο κοντύτερα γίνονται τα σκιαγραφημένα ομοιώματα στον τοίχο. Ένα από αυτά τα απογεύματα, την ώρα που ακτίνες έμπαιναν δηλά και ψιλογλαρωμένος είναι η αλήθεια, διάβασα ένα κείμενο γραμμένο με αρκετή νοσταλγία και ακόμη περισσότερη κατήφεια. Δεν ξέρω ποια είναι η έννοια του εξωτερικού, και δεν θυμάμαι να έχω γυρίσει πίσω επειδή νομίζω ότι κάτι ξέχασα ή έχασα. Σίγουρα έχω νοσταλγήσει καταστάσεις και πρόσωπα, όπως θα το κάνω και στο μέλλον για αυτά που ζω σήμερα. Ο χρόνος ορισμένες φορές δε μας αφήνει να ξεχάσουμε, δεν βρίσκω όμως νόημα να μην του επιτρέπω να διαγράφει. Και δε θα καταβάλω καμία προσπάθεια γι' αυτό.


Όπως τα κύματα χειμώνα καλοκαίρι, που σβήνουν ίχνη, τρώνε βράχια, ξεβράζουν πέτρες και φύκια, έτσι και ο χρόνος με τις μνήμες. Και ας μην συνειδητοποιούμε πως μέρα τη μέρα γλύφει...έτσι αφέθηκα κι αποκοιμήθηκα.

ΥΓ. Για περισσότερες φωτογραφίες της παραλίας του Aguilar στην Asturias, εδώ

lunes, 26 de diciembre de 2011

Navidad Madrileña


Η επίσκεψη στη Madrid τα Χριστούγεννα έχει μία βάση παράδοσης, αλλά δεν παύει να είναι κάτι που στηρίζεται σε κατεξοχήν must-do´s που δημιουργήθηκαν από τις εμπορικές ανάγκες, κάτι σαν το minion ένα πράγμα απ’ όσο θυμάμαι από τα μικράτα μου. Επιβάλλεται να ξοδέψεις αρκέτες ώρες σε ουρές, να στριμωχθείς, να πατήσεις κόσμο και να μασκαρευτείς.

Ίσως το μόνο που μου αρέσει είναι η χαρά που μοιράζει η cortilandia, σε άπειρα παιδάκια από κάθε γωνιά της χώρας, εμπορικό τρικ που μετρά από το ‘79, και σήμερα φτάνει να ζυγίζει 20.000 κιλά. Επίσης, θα δούμε τον Χριστούλη στη φάτνη στη Cibeles (μετά ιώβιας υπόμονης, σαν να μην υπήρχαν άλλες φάτνες διάσπαρτες σε όλη την πόλη). Θα περάσουμε από την San Ginés να πιούμε ζεστή σοκολάτα και να βουτήξουμε churros, παρόλο που μετά τα νέα μέτρα*, όλα τα μπαρ προσφέρουν την ίδια σοκολάτα αλλά με τραπεζάκια και μανιταρένιες σόμπες. Χαμός και στην -άλλοτε λαϊκή- αγορά της plaza Mayor που πουλούσε ζωντανά κοτόπουλα και γαλοπούλες, τώρα έχει βρεθεί να πουλάει περούκες και μάσκες (που για έναν ανεξήγητο λόγο ξετρελαίνει τα ζευγάρια 35άρηδων Ισπανών σαν να πρόκειται για φίλαθλους κάποιας αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας). Και τέλος, πέρασμα από την Manolita ένα ολόκληρο απόγευμα στην αναμονή και φυσικά βιτρίνες και ξανά βιτρίνες στην Gran Vía.

Αρκεί μόνο μία παράκαμψη λίγων μέτρων για να αποκαλυφθεί η άλλη όψη της πόλης, που δεν καταλαβαίνει από γιορτές και αργίες, εκεί που παζαρεύεται ο έρωτας και εμπορεύεται η σκόνη, μπροστά από σκοτεινές εισόδους ή χρωματιστές λάμπες φθορίου. Απλώς άλλη μία μέρα έρχεται στο τέλος της.


*Αυτά τα νέα μέτρα είναι ο αντικαπνιστικός νόμος σε συνδυασμό με την γραφειοκρατική «απελευθέρωση» της τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων σε πλατείες και πεζοδρόμια (έναντι αμοιβής εννοείται), ενίοτε επιτόπου, οπότε βλέπεις και σε ποιο καφέ κάθεσαι και ενίοτε με δημοτική παραχώρηση, οπότε στήνεται το καφέ στα ίδια τα τραπεζάκια. Από τον Οκτώβρη εξαντλούνται κάθε εβδομάδα οι σόμπες υγραερίου και τα ειδικά πλαστικά προστασίας από τη βροχή.

miércoles, 14 de diciembre de 2011

Perdidos por Castilla


Σαν ένα ξεχασμένο στολίδι, όχι της εποχής, χωρίς λαμπάκια και φάτνες, αλλά υπέρ του δέοντος vintage για να είναι απλά μόδα, μία βιτρίνα με κιτρινισμένες από το χρόνο δαντελένιες κουρτίνες πιασμένες στο μέσο με ρετάλια, δυο τρεις γλάστρες με πλαστικά φυτά για τη διακόσμηση, τα απαραίτητα αφισάκια / φωτοτυπίες με τις εκδηλώσεις του χωριού, την μικροπαρέλαση των τριών μάγων, τον διαγωνισμό mus (βλέπε αντίστοιχα μπιρίμπα), το πρωτοχρονιάτικο λαχείο του ιδίου, άντε και καμιά φιλαρμονική ανήμερα των χριστουγέννων.

Αυτές είναι οι λεπτομέρειες, εκείνο που μετράει είναι η morcilla, το chorizo, το lechal και τα απαραίτητα για ένα cocido, όλα με ονοματεπώνυμο – εγγύηση για το χωριό και τα πέριξ του, σε ένα κρεοπωλείο που θυμίζει το σαλόνι της γιαγιάς μου, με τις ίδιες καρέκλες αλλά αναμονής.

Το τζάκι έχει κάνει κάρβουνα, το αρνάκι έχει ήδη αρχίσει να σιγολιώνει, η καταχνιά δεν λέει να φύγει παρόλο που η φλόγα όλο και δυναμώνει, ιεροτελεστία...

martes, 8 de noviembre de 2011

Sepúlveda



Επιβάλλεται πάντα μία περιήγηση στα χρώματα του φθινοπώρου. Κάποτε ήταν οι οξιές μέσα στα πευκοδάση ή οι κουμαριές σε πέτρινες πλαγιές, πέρυσι οι καστανιές, φέτος έτυχαν σειράς οι λεύκες. Όχι οι στοιχισμένες αλλά εκείνες που φυτρώνουν άτσαλα στις όχθες του ποταμού, που ρίχνουν κλωνάρια για να το διασχίσεις, άλλοτε σαπισμένα κι άλλοτε λιγόψυχα. Κι ακολουθούν την πορεία του νερού, σκαμμένη σ’ ένα περίεργο φαράγγι, σε ένα τόπο γυμνό και άχλωρο.

Εκεί κάποτε δυνάστευαν μαυριτανοί μουσουλμάνοι και χριστιανοί βασιλιάδες, χωριό οχυρό στις πλαγιές του γκρεμού, με λιτή αρχιτεκτονική και μουντό χρώμα, σχεδόν καμουφλαρισμένο. Και με μαεστρία στο αρνάκι γάλακτος, στη γάστρα, μόνο με το ζουμί του και χωρίς περιττές γεύσεις. Συνοδεία ντόπιου κρασιού. Ό,τι πρέπει για μια ηλιόλουστη Κυριακή με βοριά. Στα εκατό χιλιόμετρα βόρεια της Μαδρίτης, πίσω από τα βουνά, εκεί που αρχίζει να εκτείνεται ξανά η αχανής meseta.
 


lunes, 10 de octubre de 2011

Raindrops


Είναι που άρχισαν να πέφτουν βαριές οι σταγόνες, που νυχτώνει όλο και νωρίτερα, που υπάρχει μονίμως μία κουβέρτα στον καναπέ, που φυλλογυρίζεις ένα βιβλίο, που κλείνεις τα παράθυρα τις νύχτες, που μελαγχολείς γλυκά.

Κάπως έτσι προέκυψε το raindrops, γερμανικά βιολιά και αρκτικά πιάνα που φλερτάρουν με μεσογειακά σάμπλερς και υπόγειες φωνές από την Ιαπωνία, άλλοτε πειραματικά κι άλλοτε πιο εσωστρεφώς. Για να συντροφέψουν τη μυρωδιά της βρεγμένης γης και να αγκαλιάσουν τις μοναχικές στιγμές. Για όσο διαρκεί μία μπόρα ή μία κρυψώνα...