miércoles, 22 de diciembre de 2010

El Gordo


Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα δυστυχώς δε μπορώ να αποφύγω τις τσιριχτές φωνές από τα πιτσιρίκια που ντυμμένα με τη σχολική ποδιά κελαηδούν όλο (μα όλο) το πρωί τα τυχερά νούμερα από την κληρωτίδα του χριστουγεννιάτικου λαχείου. Και υποτίθεται ότι δουλεύουμε, αλλά στην ουσία ελέγχουμε στο νετ όλες τις σειρές και όλους τους πιθανούς συνδυασμούς...

Δεν έχω μπει ποτέ ακόμη στο τρυπάκι να το αγοράσω, ωστόσο είναι μία συνήθεια που με τρομάζει για το εύρος της (και την συγκεκαλυμμένη ludopatía), απλώνεται σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας και σε κάθε χώρο, από το γραφείο μέχρι τον κρεοπώλη σου και από το κομμωτήριο μέχρι το καφενείο του χωριού σου, ένα μοιρασμένο με το αμόρε σου, άλλο με το μπατζανάκη σου, άλλο με τα παιδιά σου και ένα ακόμη με την ομάδα. Οι πιο κολλημένοι ψωνίζουν από τον καθένα και με τον καθένα -γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μην τυχόν κάτσει στη σειρά που δίνει ο μανάβης που πάω τόσο καιρό και δεν τον έχω τιμήσει με την αγορά του δικού του λαχείου - ενώ υπάρχουν και χειρότερα: έρχονται ειδικά στη Madrid από κάθε επαρχία για να σταθούν τουλάχιστον τρεις ώρες στην ουρά του λαχειάδικου της Doña Manolita, γνωστή για το γούρι της, κάτι σαν εθνική ηρωίδα.

Τι κι αν βρέχει, χιονίζει, στο κέντρο γίνεται το αδιαχώρητο γύρω από την πόρτα της, υπομονή, η ουρά διπλώνει μόνο ένα τετράγωνο, μέχρι τα μεσάνυχτα εκεί θα είμαστε. Και περνάνε από τις αρχές νοέμβρη ήδη ορδές ισπανών, και όπως είναι αναμενόμενο, με τόσα τυχερά νούμερα και τόσα πουλημένα λαχεία, και φέτος κάτι της έκατσε. Και ο μύθος συνεχίζει, κάθε χρόνο και χειρότερα. Και ευτυχώς που δεν έχω διασκορπισμένο σόι προς τα εδώ, θα έπρεπε να "τους κάνω τη χάρη" να πεταχτώ μέχρι τη Doña για ένα πιο τυχερό χαρτάκι. Αν και πάλι θα υπήρχε η λύση, πάντα υπάρχουν δεκάδες πλανόδιοι που πωλούν τα τυχερά της Doña στον κόσμο της ουράς με το αζημίωτο.

Ο τίτλος του post έρχεται από το όνομα του τεράστιου ποσού: gordo που σημαίνει χοντρός. Η συνέχεια δίνεται με τα Φώτα, οπότε και κληρώνει το niño, πιο μικρό και λιγότερο δημοφιλές, πάλι όμως με παιδάκια που κελαηδούν όλο το πρωί...

viernes, 17 de diciembre de 2010

Concierto vs Dj Set

Είναι αλήθεια ότι σχεδόν ποτέ δε με έχει τραβήξει κάποιο ντόπιο μουσικό σχήμα όπως είναι αλήθεια ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί συμμετέχουν σε σχήματα και γκρουπάκια για να ξεδώσουν τα σαββατοκύριακα ή για να περάσουν δημιουργικά κάποιες ώρες. Ποτέ δεν είχα δώσει ιδιαίτερη βάση στο τί παίζουν αλλά ούτε και τώρα, μετά από την αναγνώριση και την επιτυχία (εντός αλλά και έκτος συνορών) θα πω ότι με εξέπληξαν. Μου θυμίζουν κάπως εκείνα τα χρόνια του ‘90 που όλοι γρατζουνούσαμε τις κιθάρες στο ίδιο μονότονο στυλ, όλοι γνωρίζαμε προσωπικά έναν τοπικό τραγουδιστή ροκ συγκροτήματος και όλοι έπρεπε να ξέρουμε τουλάχιστον από ένα τραγούδι της κάθε σαχλαμάρας που έβγαζε δίσκο.


Κάπως έτσι βρέθηκε στη συναυλία μιας φίλης, ήδη με αρκετά tour σε όλη την ισπανία μέχρι την αγγλία και το χιούστον. Σε έναν επαγγελματικό χώρο αξιώσεων που δημιουργούσε πολλές προσδοκίες. Μέσα από γλυκανάλατες κραυγές και κιθαριστικά ξεσπάσματα, το πλήθος είχε αρχίσει να ζεσταίνεται. Η μουσική δεν έλεγε να αλλάξει, νόμιζα ότι έπαιζε το ίδιο τραγούδι με παύσεις, ένιωθα ακόμη κρύο, δεν έπιανα ούτε μία λέξη (αγγλικά ήταν; μάλλον ισπανικά...) μέσα σε τόση φασαρία.


Με το τέλος το πλήθος περίμενε την αλλαγή, γιατί οι δικοί μας έπαιζαν ως teloneros (μια πολύ πετυχημένη μετάφραση κατά τη γνώμη μου για το support group, από το telón που σημαίνει το παραπέτασμα της σκηνής του θεάτρου) για να εμφανιστεί το κυρίως συγκρότημα. Μία καλή φωνή από ένα κορίτσι ακίνητο (εντελώς όμως ακίνητο, σαν να ήταν μίμος στον εμπορικό πεζόδρομο) μπροστά από ένα μικρόφωνο ήταν η μόνη αξιοσημείωτη σκηνική παρουσία. Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ έμοιαζαν καταληψίες σε λύκειο, με πολύ πάθος και καθόλου ουσία, ωστόσο με τεράστια απήχηση, το κοινό που είχε διπλασιαστεί. Pop σκιτσάκια και ασπρόμαυρες διαφημίσεις έπαιζαν στη γιγαντοοθόνη πίσω από τη σκηνή, απορροφήθηκα, η μουσική δε με είχε συγκινήσει στο ελάχιστο.

Yuksek - Extraball from Yuksek on Vimeo.

Θα περίμενα μέχρι το dj set, λόγος που με έπεισε είναι η αλήθεια να παρεβρεθώ σε αυτό το event. Μέχρι όμως να στήσει το σαμπλερ και το macbook του, η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει, νόμισα ότι σε λίγο θα μου ζητήσουν να σκουπίσω κιόλας. Επέμεινα, και οι Yuksek με δικαίωσαν. Και τους υπόλοιπους πενήντα. Πίστευα ότι είναι σαν να τους βλέπω να παίζουν στα πρώτα βήματά τους, στο χωριό τους ή όπου. Η Madrid δεν τους πήγαινε…και μάλλον ήταν αμοιβαίο. Extraball; Μπορεί κιόλας...

miércoles, 15 de diciembre de 2010

San Silvestre


Είναι κρίμα μέσα σε λίγες μόλις ώρες να έχουν κλείσει οι εγγραφές για το πιο πιο τελευταίο αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Δεν είναι και αγώνας μεταξύ Madrid και Atleti, αλλά σίγουρα υπήρχε μεγάλη αναμονή και πολύ γρήγορη -όπως φάνηκε- κινητοποίηση για δήλωση συμμετοχής.

Τριαντα τέσσερις χιλιάδες εξαντλημένες μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Και πραγματικά με γεμίζει ευφορία, απλά γιατί μπορούμε να παραβρεθούμε όλοι απλά μερικοί χωρίς τσιπάκι. Στις 6 το απόγευμα και ανά 10 λεπτά εκκινήσεις, όλες οι ηλικίες, συνήθως με κρύο, ψιλή ψιχάλα ή βροχή και σκοτάδι γύρω σου με διάφορα λαμπιόνια, από σορτσάκια μέχρι μπουφάν και κασκόλ, από τελευταίας τεχνολογίας γάντια nike μέχρι αυτοσχέδια αδιάβροχα από πλαστική σακούλα απορριμάτων. Μία διαδρομή από τις νότιες φτωχογειτονιές μέχρι το κεντρικό πάρκο της πόλης, εντελώς εργατική στα πρώτα χιλιόμετρα για να μετατραπεί σε μεσοαστική στα επόμενα και στο δέκατο να καταλήξει μέσα σε ακακίες και γρασίδια, δίπλα από πρεσβείες και εμβληματικά κτίρια. Θα σταθείς όσο για να πάρεις μια ανάσα και θα φύγεις βιαστικά. Γιατί σίγουρα θα βιάζεσαι. Στο τέλος του αγώνα δεν απομένουν παρά λίγες ώρες για τη αλλαγή του χρόνου.

Μία ιδιαίτερη γιορτή, μία λαοθάλασσα που τρέχει μοιράζεται τις τελευταίες στιγμές ενός έτους. Εν μέσω ταλαντεύσεων με ακόμη ένα σκάνδαλο ντόπινγκ. Μέχρι την επόμενη χρονιά...

 ΥΓ. Μάλλον θα ακολουθήσει και δεύτερο ποστ με τη φετινή εμπειρία, αρκεί να βρεθεί και η κατάλληλη στολή. Κάτι ακούστηκε για robin hood: για να μην την πληρώνουν πάντα οι ίδιοι.

viernes, 10 de diciembre de 2010

...de toda la vida


‘Ηταν μια εβδομάδα με αρκετές αργίες, τόσες όσες χρειάζονται για να πεις ότι έχεις σκάσει από φαγητό και ποτό αυτές τις ημέρες που απέμεινες στην πρωτεύουσα. Και δεν έλειπε τίποτα από το συγκεκριμένο σχέδιο: πρωινό της καταλονίας ή brunch αναλόγως προσαρμοσμένο, γεύμα με σούπα για πρώτο και ψητό για δεύτερο, ρυζόγαλο με καφέ ταυτόχρονα, μεζεδοκαταστάσεις ή ψάρι στα κάρβουνα, aperitivos πριν και digestivos μετά, μπίρες, μηλίτες, τσίπουρα και άλλα οινοπνευματώδη, βαριά και μη...

Έχει μπει και ο χειμώνας για τα καλά, μετά τις βροχές που πλημμυρίζουν τα στενά, οι θυρωροί διεκδικούν την ύπαρξή τους καθαρίζοντας τα μισοσαπισμένα φύλλα μπροστά από τις πολυκατοικίες, κόσμος περπατά σχεδόν στις μύτες (μην λερωθεί; μην πέσει; μην ενοχλήσει τους επί τω έργω;), δαιμονισμένα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα στις διασταυρώσεις, έρημα πάρκα και πλατείες όταν σκοτεινιάζει η μέρα, μόνο κάποιες τζαμαρίες κρύβουν βλέμματα, όπως εκείνα τα ψάρια πίσω από τη γυάλα.

Εκεί μέσα θα πιούμε κι εμείς ένα ζεστό τσάι, με τις ψιχάλες να δυναμώνουν και να θολώνουν το τζάμι που μας άφηνε να αντικρύζουμε τον καθεδρικό και το πάρκο στο πλάι του, ύστερα θα συμπληρώσουμε το κέικ καρότου με μία ξεροψημμένη φέτα χωριάτικο ψωμί με έντονης γεύσης κρεμώδες κατσικίσιο τυρί και καραμελωμένες ροδέλες κρεμμυδιού ή μαρμελάδα βατόμουρο, η βροχή δε λέει να σταματήσει, ας καθήσουμε λίγο ακόμη για ένα χυμό σταφυλιού ή ένα λεμονάτο βερμούτ ώστε να μας ανοίξει για τα καλά η όρεξη με και να μας προσγειωθούν στο τραπέζι οι γεμιστές με κιμά και πιπέρια πατάτες και το εκλεκτικό lacón με μπόλικη πάπρικα και θαλασσινό αλάτι, συνοδευόμενα από μηλίτη της Asturias.

Σύγχρονες αλλά κλασικές συνήθειες ντυμένες με gastronomía fusionada: από το πρωινό στο aperitivo και στο καπάκι στο γεύμα με παραδοσιακές αλλά ανανεωμένες γεύσεις. Γιατί τον ισπανό δύσκολα τον ξεκολλάς από τις συνήθειές του, πρέπει να βρεις τον τρόπο να του πλασάρεις το καινούριο χωρίς να τον αλλάξεις, κάτι που -μεταξύ μας- το βρίσκω αρκετά ευφάνταστο. Και λέω μεταξύ μας γιατί ποτέ δε θα παραδεχθούν αυτή την προσκόλληση, γι’ αυτούς είναι μία ανεπίτρεπτη καινοτομία η ρόκα στη σαλάτα: είτε σκέτη είτε καθόλου...

martes, 7 de diciembre de 2010

Nocturno


Έχει καιρό που μου είχε ζητηθεί ένα post σχετκά με τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Είναι αλήθεια ότι τελευταία παρατηρείται μία μεταμόρφωση, κυριώς μάλλον λογώ της avant-garde σκηνής που εν τέλει επιφέρει αρκετού νεωτερισμούς, άλλοτε ενδιαφέροντες και άλλοτε αναμασημένους. Μάλλον όμως θα επικεντρωθώ σε μία κλασική αξία, σήμα κατατεθέν της Καστίλλης, μάλλον σπάνιο ή ίσως μηδενικού ενδιαφέροντος για τους περισσότερους από εμάς που έχουμε συνδυάσει την Ισπανία με την Βαρκελώνη.

Αποτελεί σημείο αναφοράς σε ό,τι και να έχει οργανωθεί για ένα πσκ και δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από το bar Manolo. Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο, αλλά αναφέρεται ως γενικός όρος σε εκείνο το άνω της 25ετίας μπαρ (θα μπορούσε να είναι το bar Pepe ή bar Miguel κτλ), είτε vintage εξ των πραγμάτων είτε κακόγουστο, που διαθέτει κάθε οικοδομικό τετράγωνο που σέβεται τον εαυτό του (χωρίς αυτό, από barrio μετατρέπεται υποτιμητικά σε zona residencial). Αν έχει την τύχη να διαθέτει πλατύ πεζοδρόμιο και τραπεζάκια έξω, ίσως γεμίσει απο νωρίς, το βράδυ όμως ποτέ δεν θα μείνει άδειο.

Αλουμινένια κουφώματα στη τζαμαρία, φωτεινή επιγραφή με την βαρελίσια μπίρα, προθήκη με τα κρύα πιάτα (τουρσιά, ρώσικη, χταποδάκι, αλλαντικά και οπωσδήποτε tortilla) και κατάλογος με τα ζεστά (αβγοπατάτες, κροκέτες, φιλέτο σάντουιτς, patatas bravas και alioli, χοιρινά αυτιά και μάγουλα και άλλα ανατριχιαστικά), μηχανή για τσιγάρα και ένα δυό φρουτάκια (σχεδόν πάντα κατειλημμένο και μάλιστα με εκείνη την ενοχλητική pop μουσική), τραπεζάκια λάκας και κιτς καρέκλα (εκείνη η μαύρη με στρογγυλεμένη σιδερένια πλάτη και πλαστικό εκρού διχτυωτό κάθισμα), τσαλακωμένες πλαστικοποιημένες χαρτοπετσέτες, κουκούτσια από ελιές και οδοντογλυφίδες στο πλαστικό δάπεδο, βαρέλι με vermú, και το μόνο αντικείμενο της νέας χιλιετίας είναι η tft οθόνη για όλους τους αγώνες (και αν την ώρα που θα βρεθείς εκεί έχει μόνο πρωτάθλημα Κορέας, θα παίζει το big brother ή κανένα μεσημεριανό, που ευτυχώς παίζονται όλες τις ώρες).

Ανοίγει από νωρίς το πρωί και κλείνει μόλις το αλκοόλ απαιτεί μουσική και νεύρο. Ανάλογα με την ώρα πάει και η πελατεία. Η καλύτερη μου βέβαια είναι εκείνη η πρώτη πρωινή ένα σάββατο. Ελλείψει γρήγορου φαγητού κατά τη διάρκεια της νύχτας και μόλις έχουν κλείσει τα χοντρά διασκεδάδικα, συνθέτει ένα αρκετά σουρεαλιστικό σκηνικό, που ωστόσο όλοι δείχνουν να απολαμβάνουν σαν σε έργο τέχνης.