jueves, 28 de mayo de 2009

Τα πρώτα λέπτα της ημέρας

Άλλη μία μέρα που βγαίνω από το patio. Ναι, ίσως δίνει μία αίσθηση συνύπαρξης αυτή η εσωτερική αυλή, ωστόσο δεν παύει να είναι η ψευδαίσθηση ενός ορίζοντα που σου προσφέρει ενα μπαλκονι που βλέπει στον ακάλυπτο ή μία ταράτσα στον τέταρτο γύρω απο εξαόροφες πολυκατοικίες, ή ακόμη-ακόμη εκείνη την αίσθηση του «απέραντου» διαδρομου βγαίνοντας απο το δωμάτιο ενός νοσοκομείου που έχεις παραμείνει τουλάχιστον μια βδομαδα –για να διαπιστώσεις όταν τελικά εξέλθεις του κτιρίου πως ο διάδρομος δεν ήταν παρά ένα μικρό βηματάκι. Και στη δική μου περίπτωση με ένα βήμα έχω διασχίσει το patio.

Ακριβώς με το που ανοίγω ην πόρτα και ήδη από την τζαμαρία, βλέπω θολά τον κρεοπώλη –κατ’αποκλειστικότητα κοτοπουλάς- να έχει ήδη ξεφορτώσει εμπόρευμα, ακόμη στη είσοδό του βρίσκεται, μέχρι και ορτύκια και πέρδικες πρέπει να περιλαμβάνει, experto στο πουλερικό ο τύπος, εξού και η πολύ gourmet πελατεία του καθε μέρα. Και βέβαια έχει και αβγά χωριάτικα, μέχρι κι εκείνα με τις πιτσιλιές, τα μικροσκοπικά, τα σαν-ψεύτικα. Τώρα όμως τον βλέπω απορροφημένο στην κοπή της φτερούγας...και απέξω το κάθε είδους δίποδο –πτηνό ή ανθρωπος- να χαζεύει στιγμιαία το ένα το άλλο. Θα είναι η Τρίτη μου καλημέρα αυτή ή η τέταρτη, δε θυμάμαι καλά.

Είναι όμως και άλλη μία καλημέρα, λιγότερης διάρκειας αλλά πιο ποικιλόμορφη, και πιο σύνθετη. Σε λιγότερο απο δέκα μέτρα απόσταση. Γιατί εκείνα τα ψάρια, μέσα στις ασπρες φελιζόλ κούτες τους γεμάτες θρύψαλα πάγου, άλλοτε σε κοιτούν με τα μάτια αλλήθωρα, άλλοτε δε σε κοιτούν, άλλοτε ακόμη παγωμένα και άλλοτε έχουν πέσει στο πεζοδρόμιο –γι αυτό και ο ψαράς έχει βγει με το λάστιχο και καταβρέχει, για να διώξει εκείνα τα βλέμματα απο το δρόμο, μαζί και την θαλασσινή αυρά στον μεσότοπο αυτόν. Την ατλαντική και την μεσογειακή, ακόμη δεν έχω μάθει να την ξεχωρίζω, γιατί φυσούν το ίδιο οικεία σε αυτό το στενό, όπως οικεία αντηχούν σήμερα οι φωνές από την Cibeles και ίσως από πιο μακριά και πιο πολλές, από τις Ramblas.

Οι υπολοιπες πορτες παραμένουν ακόμη κλειστες. Κανεις δε βιαζεται να ανοιξει. Και η ώρα δεν είναι τοσο περασμένη. Θα σταθώ και ένα λεπτο στην πλατεία, σφύζει απο κίνηση είναι η αληθεια, να παίξω με τα σκυλιά διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων, να ανταλλαξω ένα χαμόγελο με τους κουστουμαρισμένους ή αγουροξυπνημενους φίλους τους, να χαρώ την τρίτη ηλικία που κάνει πετάλι στο διαμορφωμένο παρκάκι, ακόμη και τα τραπεζάκια έξω, τη μόνη στιγμή του 24ωρου που τα βλέπω άδεια, ακόμη δεν έχουν αρχίσει να μοιράζουν πρωινό, ίσως έχουν αργήσει τα churros...δικαιολογείται, λόγω της χθεσινής fiesta, όλοι μπορούμε να αργήσουμε λιγάκι σήμερα.

martes, 26 de mayo de 2009

Ενα ακόμη πρωινό περνάω το patio

Πρώτες πρωινές ώρες, το ξυπνητήρι χτύπησε για τρίτη φορά, έπειτα σηκώθηκα νωχελικά από το κρεβάτι για να πάω να ξαπλώσω στον καναπέ, που χωρίς κουβέρτα θα κρυώνω και αναγκαστικά θα σηκωθώ και απο εκεί και οριστικά για σήμερα. Έβαλα σε δυνατή ένταση Χρώματα και προσπάθησα να τριψω τα μάτια μου. Ολως παραδόξως δεν έριξα colacao στο γάλα μου, ούτε το ζέστανα. ‘Ετσι, κρύο από το ψυγείο, δίνει και άλλη γεύση στο περίφημο sobaito μου, από το Santander μου το έφεραν χωρίς να ξέρω το λόγο που το κάνει λιγότερο νόστιμο αν είναι απο άλλον τόπο, έτσι κι αλλιώς ένα απλο κέικ είναι, και μάλιστα με πολύ ανθόνερο και λίγη φαντασία. «Κοίτα, κολυμπώ σε θολά νερά...», και τη μία με σκέφτομαι στις διακοπές που έρχονται να κολυμπώ και την άλλη στη δουλειά και στα θολά νερά. Κρύο σήμερα και το νερό, για να ξυπνήσω καλύτερα. Κρύο και το αεράκι που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.

8.15 και η πόλη είναι ακόμη με την τσίμπλα στο μάτι, μεσογειακή γαρ, δεν υπάρχει λόγος για πολύ πρωινές εργασίες, ούτε να ταράξουμε τον ύπνο μας από τα χαράματα. Να έχει σηκωθεί για τα καλά ο ήλιος, να τεντωθούμε και να χουζουρέψουμε αρκετά.

8.40 και η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά. Θα το διαπιστώσω μόλις ανοίξω την πόρτα του σπιτιού ή και λίγο νωρίτερα: ο απέναντι θα έχει φύγει ήδη, θα ακούσω την πόρτα του να κλείνει, συνήθως την τραβάει δυνατά, είναι και παλιά και τρίζει, πρέπει να δουλεύει στα προάστια, γι αυτό και φεύγει πιο νωρίς. Η γειτόνισσα θα απλώνει δήθεν τα ρούχα στο σκοινί και θα λοξοκοιτάξει να δει αν έφυγα στη ώρα μου –να μην ξεχάσω να δω ποιο είναι το δικό της, γιατί τράβα-τράβα, θα καταλήξουμε σαν τις διαφημίσεις στις ιταλικές πόλεις ή στην Κέρκυρα. Και καταλήγει να διεκδικεί μόνιμο ρόλο και όχι απλώς guest star στη ζωή μου σε αυτή την πολυκατοικία. Η mulata του τρίτου θα έχει σηκωθεί κι αυτή για να δώσει το χάπι στον -κατα τ’άλλα- φιλήσυχο παππού, επίσης του τρίτου, που χθες φώναζε και έβριζε με τραυλή φωνή, νομίζω ότι την πληρώνουν γι αυτό. ‘Επειτα θα ετοιμάζεται η μεσόκοπη του δευτέρου για τις ασκήσεις της, τώρα τελευταία το έχει αρχίσει αυτό το χούι, βγάζει μια καρέκλα στο διάδρομο, κράτα μια φωτοτυπία –μάλλον σε κανα ΚΑΠΗ θα το βρήκε- και αρχίζει, μπαίνω-βγαίνω, πάντα εκεί τη βρίσκω, και έπαψε να μαγειρεύει όπως πριν που μύριζε όλο το patio. Στον πρώτο δε βρίσκω κανέναν, ίσως ούτε στο ισόγειο, καμια φορά κανένα παιδακι να κανει ποδήλατο ή να ποτίζουν τις γλάστρες αλλά είναι ακόμη νωρίς. Προχωράω προς την έξοδο, πατάω τον διακόπτη για να ξεκλειδώσω την πόρτα και βγαίνω στον πλακόστρωτο δρόμο. Κι εκεί με χτυπάει το φώς της μέρας, και ζωηρεύουν όλα.
ΥΓ. Το patio είναι αυτό που θα μεταφράζαμε σαν εσωτερική αυλή (κάτι παρόμοιο με το αντίστοιχο της ισπανοφερμένης σειράς και το ομώνυμο ράδιο της) μόνο που στη δική μου περίπτωση, πρέπει να διασχίσεις το εξωτερικό κτίριο με την κυρίως πόρτα, έπειτα το patio, για να ανέβεις τελικά στα διαμερίσματα του εσωτερικού κτιρίου από ένα είδος σκάλας με διαδρόμους-μπαλκόνια που βλέπουν στο patio και σαφώς στο κάθε διαμέρισμα. Είναι αρκετά συνηθισμένο κυρίως σε παλιές πολυκατοικίες, επίσης υγρό και σκιερό (γι αυτό και στο νότο της χώρας τα εκμεταλλεύονται κατα κόρον) και αρκετές φορές στο ισόγειο βρίσκεις κανένα κιτς συντριβανάκι, γλάστρες με φυτά που δεν χρειάζονται ήλιο, ποδήλατα, καθώς και την αποθήκη με τους κάδους απορριμάτων. Δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε θυρωρό, θα είχε πιο ενδιαφέρον

lunes, 25 de mayo de 2009

Movida Madrileña

Η Movida Madrileña (σ.σ σκηνή της Μαδρίτης, Madrid Scene, αγγλιστί) ήταν ένα κίνημα αντι-πολιτιστικό στις αρχές της περιόδου της μεταπολίτευσης στην Ισπανία (μεταφρανκική εποχή) μεχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80, με κορυφαία στιγμή τη «Συναυλία της ‘Ανοιξης» το 1981.
Η νύχτα της Μαδρίτης ήταν τόσο ενεργή όχι μόνο λόγω των νυχτερινών εξόδων της νεολαίας αλλά και εξαιτίας ενός ασυνήθιστου ενδιαφέροντος στον εναλλακτικό, underground πολιτισμό και στην counter-culture. Η εμφάνιση ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών επέτρεψε την εγγραφή μουσικής διαφορετικής από την μέχρι τότε σερβιρισμένη από τις πολυεθνικές.
Γεννημένο στη Μαδρίτη, το κίνημα «μεταδόθηκε» σε αρκετές μεγάλες πόλεις της Μαδρίτης, με τη συμμετοχή ακόμη και πολιτικών, κυρίως σοσιαλιστών, όπως ο τ’οτε δήμαρχος της Μαδρίτης, που είχαν βαθιές κοινωνιολογικές γνώσεις σχετικά με τον περιθωριακή κουλτούρα των νέων. Η πολιτική στήριξη σε αυτήν την κουλοτούρα υποδήλωνε μία ελαστικότητα μεταξύ της φρανκικής και της νέας δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτή η εικόνα της «μοντέρνας» Ισπανίας χρησιμοποιήθηκε εκ των υστέρων για τη διάλυση της αρνητικής εικόνας της χώρας στο εξωτερικό, αποκτηθείσα από τα σαράντα χρόνια της δικτατορίας. Ωστόσο και παρά τοκίνημα της movida, μεγάλο μέρος της οικονομικής και κοινωνικής υποδομής της χώρας κληρονομήθηκαν απο το παλαιο καθεστώς.
Μπορουμε να ξεχωρίσουμε μέσα από τα καλλιτεχνικά ρεύματα της movida:
Μουσική:
Kaka de Luxe, Alaska y los Pegamoides, Pop Decó / Paraíso, Radio Futura, Nacha Pop, Los Secretos, Ejecutivos Agresivos, los Elegantes
Μόδα:
Ágatha Ruiz de la Prada
Graffiti: El Muelle
Κινηματογράφος:
Pedro Almodóvar, Fernando Trueba
Λογοτεχνία:
Gregorio Morales, Vicente Molina Foix, Luis Antonio de Villena, José Tono Martínez, Luis Mateo Díez, Ramón Mayrata.
Περισσότερα: http://lamovidamad.blogspot.com/
Και αφού μετέφρασα τα παραπάνω από την wikipedia, κανα δυο σχολιακια παραπάνω δεν βλάπτουν. Λοιπόν, η γνωστότερη contracultura γειτονιά της Madrid, είναι η Malasaña –βλέπε γειτονιά μου- και ίσως η παρακείμενη -gay-friendly πλέον- Chueca, στις οποίες μπορουν ακόμη να βρεθούν ίχνη της movida, οπως bar, graffiti κτλ.
Κι εδώ έρχεται το μεγάλο χάσμα γενεών: η γενιά των συντηρητικών, καθολικών και πατριαρχικών οικογενειών και η αμέσως επόμενη του απελευθερωμένου, ακομπλεξάριστου και υπερβολικού. Γι αυτό και στην πολιτική, η διαφορές δεξιών-σοσιαλιστών δεν περιοριζονται στις τυπικες δικές μας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά εκφράζουν μια βαθύτερη αλλαγή.
Ωστόσο, μη διανοηθεί κανείς σας να τολμήσει να πει ότι τα λεγόμενα χιτάκια της movida ειναι ξεπερασμένα μουσικά, ότι τα bar τους είναι καιρος να βγάλουν την ντισκομπάλα και ότι ο Almodóvar επαναλαμβάνεται στις ταινίες του. Θα θεωρηθείται το λιγότερο ιερόσυλος.
ΥΓ. Η Buika ειναι μια ισπανίδα με ρίζες απο την Ισημερινή Γουινέα ερμηνεύτρια coplas που την τελευταία Noche en Blanco («Λευκή Νύχτα») στη Madrid έκανε ένα αφιέρωμα στη μουσική και στα τραγουδια των ταινιών του Almodóvar. Στην Ελλάδα είναι γνωστή από μια συμμετοχή της στον τελευταίο δίσκο της Αρβανιτάκη (εξάλλου μοιράστηκαν σε αυτόν τον ίδιο παραγωγό, Limón), από το τραγούδι της Mi Niña Lola (θα το έπαιζε σίγουρα ο Kosmos κάποιο φεγγάρι) και ίσως και από ένα house κομμάτι συνεργασία με τον Kiko Navarro από το Pacha Club (σαν να λέμε το Cavo Paradiso της Ibiza), θα το βρείτε στην τελευταία ή προτελευταία συλλογή του Αλ. Χριστόπουλου, μπορεί και την νούμερο 6 sunset&sunrise, δε θυμάμαι καλά τωρα.

domingo, 24 de mayo de 2009

Παμε ήδη προς Δευτερα


Λοιπον, είχαν δικιο οσοι επεμεναν να ξεκουνηθώ απο το σπίτι...πρωτον γιατι σταματησε η βροχη και παρεμεινε η δροσια και δευτερον, γιατι υπαρχουν και τοσοι αλλοι που σκεφτηκαν σαν εμενα.

Καποιοι για να παιξουν mus στα παγκακια (ναι, σε αυτό το παιχνιδι με την τραπουλα, που παιζουν οπουδηποτε και οποτεδηποτε, απο τα 5 μεχρι να γερασουν και που νομιζεις οτι ολοι οι παικτες εχουν καποια τικ, αδυνατον σε μενα να μαθω τοσο καλα τις κομπινες τους), καποιοι για να επιδοθουν σε καλλιτεχνικου τυπου ασχολιες, αν και πλεον, πολυ ομορφα τα graffiti στους δρομους της Malasaña, αλλα αρκετα επαγγελματικά, δε βρίσκετε? (sorry, κιολας, αλλα με αυτα τα πληκτρολογια δε θυμαμαι και που ειναι το ελληνικο ερωτηματικο...), live jazz συναυλια, esculturas humanas πασπαλισμενα με χρυσοσκονη και κάρβουνο...

Που πήγε εκεινο το underground της γειτονιάς? Με όλες τις φιγουρες του Almodóvar να παρελαυνουν χωρις να εχουν βγαλει το φρυδι τους, τις πουτ...ς σε καθε πλατύσκαλο, τη δανεισμενη συριγγα...Βεβαια, απο όταν άρχισε η αναδιαπλαση (ετσι δε λέγεται αυτο?) της γειτονιας απο την πολλών τιμών γειτόνισσα Espe (σ.σ. Esperanza Aguirre, χρόνια Presidenta της Comunidad της Madrid και επίδοξη πρωθυπουργος) μπηκαν και καμερες στους δρομους, εβαλε και καλοξυρισμενα μπατσονια απο τα Β.Π. να ελεγχουν την κυκλοφορια μπίρας και αλλων τινων αλκοολουχων και παραισθησιογονων, κολονακια για να μην διπλοπαρκαρουν τα narcotaxis, κανουν και περαντζαδα μερικοι jet set τυποι, και εχουμε το προτυπο γειτονιας για καθε γουστο. Αυτο θυμιζει λιγο 15χρονα που μετά το cd των Metallica βαζουνε τη Βανδή, έτσι για να μην ξεχνιομαστε, μεχρι να σκάσει μύτη απο κανα σκοτεινό πορτόνι κανας δίμετρος με βυζιά και χερουκλες πιο χοντρες κι απ' τον λαιμο μου και να σου ζητήσει με έντονη προφορά καραϊβικής κανα ψιλό. 'Η τα δινεις και φεύγεις ή μπαίνεις να τον ρωτήσεις αν θέλει κι άλλα...Γιατί όσες κάμερες και να βάλεις, η χρυσή movida είναι ακόμη εδω σε καποιες γωνίες, και οι Alaska ζουν και βασιλευουν, μεχρι και τώρα συναυλίες κανουν, και τα drag show γεμιζουν τις πιστες σαν να σηκωνόταν αύριο κιολας ο Καζαντζιδης και να πάρει το μικρόφωνο.

Προσπέρασα τελικά, στο δρομο για τη La Latina τα σκέφτηκα ολα αυτά, εκεί που τα πράγματα ειναι πιο tapas και ole, εκεί πήγαμε και την γιαπωνεζα φίλη μας και ενθουσιάστηκε. Κι εγώ επιστρέφοντας εβλεπα πως τελείωνε το graffiti του κατεβασμενου ρολού και πως αύριο, όπως θα πηγαίνω στη δουλειά, δε θα το δω γιατι θα το έχουν ανεβάσει, και πως για να το ξαναδω πρέπει να ξαναπερπατησω μια Κυριακή απο τα στενά της γειτονιάς. Μπήκα στον κινέζο, πήρα μια πράσινη fanta, γύρισα το κλειδί και ανοιξα την πόρτα. Συναντήθηκα με τον ηθοποιο του δευτέρου(ναι, ναι, αυτος που σκοτωσε την ανιψια του στην original εκδοχή της Αγνοούμενης Χαράς), είπαμε δύο κουβέντες, με προσκάλεσε για μια caña αλλά προτίμησα την πράσινη fanta. Υπάρχουν τελικά αρκετοί madrileños σε αυτή τη γειτονιά. Και απο τον καιρο της movida ακόμη. Γι αυτό έβαλα να παίζει και Buika, και σταμάτησα τους Lullatone.

Κυριακή Γιορτή και Σχόλη


Καλημέρα, οπως θα σου απαντουσε η πλειοψηφία των νεων κατοικων αυτής της πόλης, και μαλιστα με καπως βαριεστημενο υφος, λογω της γνωστης σαββατονυχτερινης resaca, ποτά βομβες, υπερβολική καταναλωση, χανω λιγακι τον έλεγχο, τον χάνω λιγο περισσοτερο αλλα δε βαριεσαι, Κυριακη αυριο, ξεκούραση. Κι ειναι ήδη 18.13.

Πέρα απο τη γειτονισσα, που ποτέ δεν ξέρω ποσο νωρίς σηκώνεται, αλλα πάντα μετακινεί τη μπουγάδα μου για να απλώσει τη δική της στις πιο περιεργες ώρες, νομίζω οτι όλοι οι υπόλοιποι ακομη ρευονται το whisky που μπερδευτηκε με τα λιγδερά πρωτοπρωινά churros στο μπαλωμένο στομάχι (αληθεια, νομιζω οτι και μόνο αυτοι οι βουτηγμενοι στο λάδι λουκουμαδες στις 5 η ώρα το πρωι είναι αρκετοι για να σου φερουν αναγουλα, αλλα οταν δε βρισκεις ουτε ενα τυροπιταδικο ανοιχτο και οι κινέζοι με τις talariñes τους εχουν παει ήδη για ύπνο,ειδικα το σαββατο που το χρηματιστηριο του χτυπαει ζενιθ -εκει δεν υπάρχει κριση- δεν υπάρχει και άλλη λύση, και το έχω κανει κι εγω ρε γαμωτο, και οχι μια και δυο!).

Χθες ομως ήταν μια απο τις λιγες φορες που σαν εξωγήινος εμεινα μεσα, για καμια ταινια, περισσοτερη μουσική, μαγειρικη ισως, (vamos, αδιανόητες ασχολιες για σαββατο βραδυ και μονος) για να διαπιστωσω οτι το πρωινο της Κυριακης, αν δεν εχεις κανονισει εκδρομη στην εξοχή, ειναι οτι πιο βαρετο σε μια πρωτεύουσα. Όλοι εχουν κλειστα τα κινητά τους ή απλά σε αγνοούν, δεν υπάρχει bar ανοιχτο έστω για να αγοράσεις τσιγαρα, απλά φτιαχνεις ένα φραπεδάκι μήπως και αισθανθείς σε άλλο τόπο.

Κι εκεί που χαζευεις σε mail, facebook, taringa και αλλα τετοια, διαβαζεις καμια ψηφιακη κυριακατικη και προσπαθεις να εστω να κοινωνικοποιηθεις μεσω δικτυου, τσουουουπ, ανακαλύπτεις οτι οι Lullatone εχουν εδω και λιγο καιρο καινουριο δισκο. Και παιζει ασταμάτητα απο τοτε, και δεν ακουω ουτε τα τηλέφωνα, ουτε τη γειτονισσα που ισως να αλλαζει θεση τη μπουγαδα μου...και ξερεις οτι συντομα θα μπορεσεις να δεις αυτες τις μουσικες live μια άλλη Κυριακη σε αυτή την πολη και γι αυτό σκεφτεσαι οτι δεν είναι και τοσο βάρετη σήμερα η Κυριακή, και μπορεις να ξαναγινεις παιδι και να χτυπησεις τα τυμπανα και να τσαμπουνησεις με τη μελόντικα και και.....και καλα θα κάνω να ετοιμασω και κατι για μεσα στην εβδομάδα γιατι δε θα προλαβω ούτε να επιβιώσω και να γυρισω πισω στον πλανητη γη, να προσγειωνω στο κεντρο της Madrid παλι και, jooo, ότι ...πρεπει να φυγω γιατι ξυπναει αυτη η πολη και χρειαζεται να πιει τον καφε της, κι εγώ σιγα σιγα να κινηθώ.