domingo, 24 de mayo de 2009

Παμε ήδη προς Δευτερα


Λοιπον, είχαν δικιο οσοι επεμεναν να ξεκουνηθώ απο το σπίτι...πρωτον γιατι σταματησε η βροχη και παρεμεινε η δροσια και δευτερον, γιατι υπαρχουν και τοσοι αλλοι που σκεφτηκαν σαν εμενα.

Καποιοι για να παιξουν mus στα παγκακια (ναι, σε αυτό το παιχνιδι με την τραπουλα, που παιζουν οπουδηποτε και οποτεδηποτε, απο τα 5 μεχρι να γερασουν και που νομιζεις οτι ολοι οι παικτες εχουν καποια τικ, αδυνατον σε μενα να μαθω τοσο καλα τις κομπινες τους), καποιοι για να επιδοθουν σε καλλιτεχνικου τυπου ασχολιες, αν και πλεον, πολυ ομορφα τα graffiti στους δρομους της Malasaña, αλλα αρκετα επαγγελματικά, δε βρίσκετε? (sorry, κιολας, αλλα με αυτα τα πληκτρολογια δε θυμαμαι και που ειναι το ελληνικο ερωτηματικο...), live jazz συναυλια, esculturas humanas πασπαλισμενα με χρυσοσκονη και κάρβουνο...

Που πήγε εκεινο το underground της γειτονιάς? Με όλες τις φιγουρες του Almodóvar να παρελαυνουν χωρις να εχουν βγαλει το φρυδι τους, τις πουτ...ς σε καθε πλατύσκαλο, τη δανεισμενη συριγγα...Βεβαια, απο όταν άρχισε η αναδιαπλαση (ετσι δε λέγεται αυτο?) της γειτονιας απο την πολλών τιμών γειτόνισσα Espe (σ.σ. Esperanza Aguirre, χρόνια Presidenta της Comunidad της Madrid και επίδοξη πρωθυπουργος) μπηκαν και καμερες στους δρομους, εβαλε και καλοξυρισμενα μπατσονια απο τα Β.Π. να ελεγχουν την κυκλοφορια μπίρας και αλλων τινων αλκοολουχων και παραισθησιογονων, κολονακια για να μην διπλοπαρκαρουν τα narcotaxis, κανουν και περαντζαδα μερικοι jet set τυποι, και εχουμε το προτυπο γειτονιας για καθε γουστο. Αυτο θυμιζει λιγο 15χρονα που μετά το cd των Metallica βαζουνε τη Βανδή, έτσι για να μην ξεχνιομαστε, μεχρι να σκάσει μύτη απο κανα σκοτεινό πορτόνι κανας δίμετρος με βυζιά και χερουκλες πιο χοντρες κι απ' τον λαιμο μου και να σου ζητήσει με έντονη προφορά καραϊβικής κανα ψιλό. 'Η τα δινεις και φεύγεις ή μπαίνεις να τον ρωτήσεις αν θέλει κι άλλα...Γιατί όσες κάμερες και να βάλεις, η χρυσή movida είναι ακόμη εδω σε καποιες γωνίες, και οι Alaska ζουν και βασιλευουν, μεχρι και τώρα συναυλίες κανουν, και τα drag show γεμιζουν τις πιστες σαν να σηκωνόταν αύριο κιολας ο Καζαντζιδης και να πάρει το μικρόφωνο.

Προσπέρασα τελικά, στο δρομο για τη La Latina τα σκέφτηκα ολα αυτά, εκεί που τα πράγματα ειναι πιο tapas και ole, εκεί πήγαμε και την γιαπωνεζα φίλη μας και ενθουσιάστηκε. Κι εγώ επιστρέφοντας εβλεπα πως τελείωνε το graffiti του κατεβασμενου ρολού και πως αύριο, όπως θα πηγαίνω στη δουλειά, δε θα το δω γιατι θα το έχουν ανεβάσει, και πως για να το ξαναδω πρέπει να ξαναπερπατησω μια Κυριακή απο τα στενά της γειτονιάς. Μπήκα στον κινέζο, πήρα μια πράσινη fanta, γύρισα το κλειδί και ανοιξα την πόρτα. Συναντήθηκα με τον ηθοποιο του δευτέρου(ναι, ναι, αυτος που σκοτωσε την ανιψια του στην original εκδοχή της Αγνοούμενης Χαράς), είπαμε δύο κουβέντες, με προσκάλεσε για μια caña αλλά προτίμησα την πράσινη fanta. Υπάρχουν τελικά αρκετοί madrileños σε αυτή τη γειτονιά. Και απο τον καιρο της movida ακόμη. Γι αυτό έβαλα να παίζει και Buika, και σταμάτησα τους Lullatone.

No hay comentarios:

Publicar un comentario