miércoles, 20 de abril de 2011

Ελ Κλάσικο


Μετά τη siesta και την paella, ήρθε και άλλη μία ισπανική λέξη να εμπλουτίσει τον λεξιλογικό πλούτο των απανταχού ελλήνων: el clásico, σε προπαραλήγουσα έκδοση αλλά ευκόλως κατανοητή. Πανάκεια πλέον μεταξύ των λαμπρών δημοσιογράφων σε εφημερίδες, φυλλάδες και φθηνά περιοδικά, «ψωμοτύρι» στο στόμα του κάθε ποδοσφαιρόφιλου blogger και φίλαθλων γκρουπ σε fb και fοrum.

Έπρεπε να ακολουθήσουν τέσσερα ματσάκια στη σειρά για να ανακαλύψουμε τον μέχρι πρότινος καθόλου πιασάρικο τίτλο. Και να εξισώσουμε τους αγώνες του CL με τον τελικό ισπανικού κυπέλλου (που μέχρι πριν δύο χρόνια δεν το έβαζαν ούτε στις τηλεοράσεις στα προπατζίδικα) για να δώσουμε μία άλλη χροιά, πολιτική, οικονομική και κυρίως ιστορική.

Το περασμένο Σάββατο είχαν γεμίσει τα bar και το μετρό ασφυκτικά, το φθηνότερο εισιτήριο στο πέταλο άρχιζε από τα €500, προτιμήσαμε τις πίτσες και τον καναπέ. Το τζέρτζελο είναι σχετικό, μια πόλη που παρακολουθεί έναν αγώνα επειδή τον κάνουν όλοι, αφού υπάρχει αλκοόλ και ποτό, τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα, ξανθιές που έχουν μάθει τι σημαίνει offside και πλέον έχουν γνώμη για την τακτική επίθεσης (έλεος!) και εν τέλει, ένα τετραήμερο μας περιμένει μπροστά μας, ευκαιρία να αρχίσουμε από νωρίς το μεθύσι και το γλέντι.

Αν είναι να αφήσετε τη γκόμενα σπίτι, τότε προτείνω ασυζητιτί το derbi madrileño (Atleti-Madrid) περισσότερο νεύρο, φασαρία και κλίκες, θέαμα και γοήτρο. Τώρα, αν είναι να βάφετε και τα νύχια σας ταυτόχρονα, δείτε κάποιο από τα τέσσερα, αλλά προσοχή στους έντονους ψευτοκαβγάδες γιατί μπορεί να σας σκιστεί το καλτσόν. Και για πιο hardcore καταστάσεις, αυτές τις μέρες έχουμε procesiones: είναι για σκληρά νεύρα, και οι ξανθιές είναι πιο υπάκουες από ποτέ. Και δεν κάνω πλάκα...

lunes, 11 de abril de 2011

Experimentaclub και παρενέργειες


‘Επειτα από ένα αρκετά πειραματικό φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής σε έναν από τους πιο πρωτοποριακούς χώρους της Madrid και μαζί με μία συναυλία αρκετά ξεσηκωτική και δυναμική με ήχους πιο σκοτεινούς και techno, άρχισα να «ξεφυλλίζω» στο net κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα φεστιβάλ της χώρας, αρχής γενομένης από τα πιο πρόσφατα. Όχι ότι συνηθίζω να πηγαίνω, αλλά τα δεύτερα ονόματα τις περισσότερες φορές μου τραβάνε την προσοχή: βρίσκονται εκεί όχι για να γεμίσουν το πρόγραμμα αλλά μάλλον γιατί χρειάζονται πιο απαιτητικά αυτιά. Παραθέτω link για όσους ενδιαφέρονται, χρόνος υπάρχει ακόμη για να οργανωθείτε.



Sos 4.8 (Murcia):
Είναι εκείνο το σαββατοκύριακο που η πρωτεύουσα αδειάζει από modernos. Εμφανίζεται τόσο ο Tiga όσο και η Patty Smith ενώ δε λείπουν και αρκετές εγχώριες παραγωγές, όλα πλαισιωμένα από σύγχρονες μορφές τέχνης και σεμινάρια. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ έδωσε μία πολιτιστική ώθηση στην -κατα τα άλλα αδιάφορη- Murcia και της προσέδωσε έναν μάλλον υπερεκτιμημένο ποπ αέρα, ωστόσο αγαπήθηκε όσο κανένα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.

Primavera Sound (Barcelona):
Μάλλον μετά από μία συγκεκαλυμμένη επιθυμία του ακροαστικού κοινού για ένα φεστιβάλ που δε θα μπλέκει τα αβγά με τα πασχάλια (βλέπε ισπανόφωνη ή μη σκηνή), χωρίς βέβαια να μην επικριθεί για αυτό, το Primavera Sound προτείνει ανεξάρτητους ήχους και μουσικές από την Ιαπωνία μέχρι τη Βραζιλία και από την Πολωνία μέχρι την Αργεντινή. Με πολλά τρανταχτά ονόματα, μερικά ακόμη άνοστα, μάλλον θα στεκόμουν στους Salem, Sufjan Stevens και τους δικούς μας Berlinetta.

Sonar (Barcelona, A Coruña):
Με ήχους υψηλών προδιαγραφών, αρκετά ηλεκτρονικό και μερικές φορές πειραματικό, έρχεται να παρουσιάσει εδραιωμένες αξίες ή νέες ελπίδες. Με μία ταυτόχρονη διπλή έκδοση σε Barcelona (σε ένα εκπληκτικό χώρο στο κέντρο της πόλης) και A Coruña, χωρίζεται σε day ή night ανάλογα με την ένταση. Ξεχωρίζει η συναυλία κλείσιμο με Alvaro Noto + Ryuicihi Sakamoto και για την ήρεμη δύναμη τους οι Four Tet, Hauschka και Toro y Moi. Φαντάζει ως το ιδανικότερα συνδυασμένο ενώ εκεί στα μέση Ιουνίου μοιάζει ακόμη πιο θελκτικό με μία πτήση κατευθείαν για Ibiza.

Dcode (Madrid):
Αν και δεν νομίζω ότι μπορεί να συμπεριληφθεί στα πιο ενδιαφέροντα, ωστόσο είναι ίσως η μοναδική πρόταση της Madrid. Στο πανεπιστημιακό πάρκο, προσπαθεί να μπλέξει την πιασάρικη ηλεκτρονική μόδα με ντόπια γκρουπάκια (με πολλούς φίλους στο fb). Ίσως στο μέλλον να έχει να μας επιδείξει κάτι καλύτερο. Αναμένουμε.

ΥΓ. Ψάχνοντας να δω τί έχει να μας προσφέρει φέτος το Synch της Αθήνας, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει κάτι ακόμη. Αν και μου φάνηκε κάπως ανοργάνωτο από πλευρά τους, εν τέλει με έπεισε μία άλλη συγκυρία να περιμένω, «θα είναι για να ψαχτεί καλύτερα», σκέφτηκα. Η άλλη συγκυρία δεν ήταν άλλη από ένα αφισάκι που με άφησε άφωνο: μα καλά, Ψαρογιώργης και Πολυφωνικά στο Rockwave;;; Μήπως είδα κανα πρωταπριλιάτικο site; Ή απλά μας παραθέλουν ροκ;

miércoles, 6 de abril de 2011

Vintage

‘Εχει περάσει προ πολλού εκείνη η εποχή της movida αλλά τα χνάρια της είναι παντού. Και μάλιστα με αρκετούς πιστούς, όχι κατ’ ανάγκη φανατικούς, το vintage είναι ξανά εδώ, οπότε νιώθουν και πιο μοντέρνοι* από ποτέ.

Γυναίκες με πολύ στενό τζιν παντελόνι μέχρι λίγο κάτω από το πεσμένο βυζί, μοκασίνια γυναικεία (οπότε εξυπακούεται δύο νούμερα μικρότερα) σε ανδρικά πόδια, κοριτσάκια με τρύπιες διαφάνειες που αφήνουν να διαφαίνεται το δαντελένιο (χιλιοφορεμένο από τόσες άλλες) σουτιέν και την χτυπημένη στο δέρμα πολύχρωμη πεταλουδίτσα, κουπ αλά καμπαμαρού συνδυασμένο με διακριτικό μολύβι και ρουζ σε άτριχα ακόμη μάγουλα, και να ρέει η χημεία και να αναμειγνύεται με ποτά, νερά, ιδρώτα και άλλα υγρά, να παίζει η ίδια μουσική είκοσι και κάτι χρόνια, μέχρι την ανατολή του ήλιου που τα γεμίζει όλα με φως.


«Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά», έλεγε η γιαγιά μου, τώρα σταμάτησε κι αυτή να το λέει, θα βαρέθηκε ή δεν πάει τόσο συχνά στην εκκλησία. Γιατί τώρα την καταλαβαίνω, θα μπορούσε να είναι μία από εκείνες την Κυριακή το πρωί, σχεδόν χάραμα, κι εγώ μαζί τους (στο πρωινό ξύπνημα, όχι για την κυριακάτικη λειτουργία), οι μόνοι με ξεκάθαρο μυαλό εκείνες τις ώρες ανάμεσα σε ζόμπι, μπιρμπιλομάτικα και ανάλαφρα, ενίοτε στέκονταν πιο ψηλά κι από τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας.

Προτίμησα να σταματήσω αυτή την ηχητική εισβολή από τα ισπανικά Ζουζούνια, και να βάλω κάτι άλλο να παίζει ο ντιτζέι του μυαλού μου. Αν δεν είστε κι εσείς τόσο vintage (ή δεν έχετε πρόβλημα να σας βγάλουν την ετικέτα του vintage), σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και θα είμαι εκεί το Σάββατο το βράδυ, μάλλον μαζί με την ξενέρωτη παρωχημένη "νεολαία" της Madrid.


*Οι hipsters και οι vintage στα ισπανικά ονομάζονται modernos. Συνήθως έχουν κάνει ολιγόμηνη μαθητεία  σε East London, Alphabet City, Kreuzberg συναναστρεφόμενοι μεταξύ τους και έρχονται ξανά πίσω στην πρωτεύουσα να το λανσάρουν. Και πάλι μεταξύ τους...