Vintage

‘Εχει περάσει προ πολλού εκείνη η εποχή της movida αλλά τα χνάρια της είναι παντού. Και μάλιστα με αρκετούς πιστούς, όχι κατ’ ανάγκη φανατικούς, το vintage είναι ξανά εδώ, οπότε νιώθουν και πιο μοντέρνοι* από ποτέ.

Γυναίκες με πολύ στενό τζιν παντελόνι μέχρι λίγο κάτω από το πεσμένο βυζί, μοκασίνια γυναικεία (οπότε εξυπακούεται δύο νούμερα μικρότερα) σε ανδρικά πόδια, κοριτσάκια με τρύπιες διαφάνειες που αφήνουν να διαφαίνεται το δαντελένιο (χιλιοφορεμένο από τόσες άλλες) σουτιέν και την χτυπημένη στο δέρμα πολύχρωμη πεταλουδίτσα, κουπ αλά καμπαμαρού συνδυασμένο με διακριτικό μολύβι και ρουζ σε άτριχα ακόμη μάγουλα, και να ρέει η χημεία και να αναμειγνύεται με ποτά, νερά, ιδρώτα και άλλα υγρά, να παίζει η ίδια μουσική είκοσι και κάτι χρόνια, μέχρι την ανατολή του ήλιου που τα γεμίζει όλα με φως.

«Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά», έλεγε η γιαγιά μου, τώρα σταμάτησε κι αυτή να το λέει, θα βαρέθηκε ή δεν πάει τόσο συχνά στην εκκλησία. Γιατί τώρα την καταλαβαίνω, θα μπορούσε να είναι μία από εκείνες την Κυριακή το πρωί, σχεδόν χάραμα, κι εγώ μαζί τους (στο πρωινό ξύπνημα, όχι για την κυριακάτικη λειτουργία), οι μόνοι με ξεκάθαρο μυαλό εκείνες τις ώρες ανάμεσα σε ζόμπι, μπιρμπιλομάτικα και ανάλαφρα, ενίοτε στέκονταν πιο ψηλά κι από τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας.

Προτίμησα να σταματήσω αυτή την ηχητική εισβολή από τα ισπανικά Ζουζούνια, και να βάλω κάτι άλλο να παίζει ο ντιτζέι του μυαλού μου. Αν δεν είστε κι εσείς τόσο vintage (ή δεν έχετε πρόβλημα να σας βγάλουν την ετικέτα του vintage), σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και θα είμαι εκεί το Σάββατο το βράδυ, μάλλον μαζί με την ξενέρωτη παρωχημένη "νεολαία" της Madrid.

*Οι hipsters και οι vintage στα ισπανικά ονομάζονται modernos. Συνήθως έχουν κάνει ολιγόμηνη μαθητεία  σε East London, Alphabet City, Kreuzberg συναναστρεφόμενοι μεταξύ τους και έρχονται ξανά πίσω στην πρωτεύουσα να το λανσάρουν. Και πάλι μεταξύ τους...