Cuando huele a monte...

Νωρίς, το ξυπνητήρι έγραφε 7:16 πμ και με βρήκα ζαρωμένο και διπλωμένο με το μοναδικό σεντόνι του κρεβατιού, άχρηστο τον τελευταίο μήνα. Σε αυτά τα «υψίπεδα» ο ήλιος καίει, η θερμοκρασία τα απογεύματα δεν πέφτει από τους τριανταπέντε και η υγρασία σε πνίγει σχεδόν όλο το καλοκαίρι, αν και χωρίς βροχή, ούτε μια σταγόνα. Το έχω συνηθίσει. Καθώς και να κοιμάμαι αργά, πλατύς και γυμνός. Περίπου τρεις μήνες.

7.18 πμ έβγαλα το κεφάλι έξω από το παράθυρο, συνέχιζα ζαρωμένος. Και όρμησε φρέσκος αέρας και δροσερός. Μια-δυο φορές συμβαίνει μέσα στο καλοκαίρι, το υψόμετρο σκέφτομαι. Και αμέσως μου μύρισε βουνό. Και κρύα τρεχούμενα νέρα. Και ρετσίνι. Και τις λίγες φορές που ξυπνάω έτσι μες στο κατακαλόκαιρο, πάντα έρχεται η ίδια εικόνα στο μυαλό μου.

Εκεί, μέσα σε ένα ξύλινο σπίτι που τα πάντα έτριζαν, κάτω από κουβέρτες και με το παντζούρι ανοιχτό, να ακούγονται τα νερά των τεσσάρων γραμμάτων όλο το βράδυ, το πρωί ήθελα μόνο ζεστό καφέ και μια βόλτα μέχρι την πλατειούλα. Ταξίδι ολόκληρο που μύριζε απλά καλοκαίρι στο βουνό. Και μυρίζει από τότε ενίοτε και η Μαδρίτη, όπως σήμερα. Μέχρι τις 7.23 πμ. Αν και έχουν περάσει χρόνια.

Formentera

Κάπου χαμένη στη Μεσόγειο, όχι πολύ μακριά από την Ibiza, βρίσκεται άλλο ένα καταλανόφωνο νησί (σε διάλεκτο ibicenco για την ακρίβεια), η Formentera.Το μικρότερο από τα τέσσερα των Βαλεαρίδων και χωρίς αεροδρόμιο, είναι μάλλον ήσυχο, όχι όμως έρημο, και αν δεν ήταν η Lucía με το σεξ της, ίσως να είχε παραμείνει και παρθένο. Αξίζει τον κόπο, παρ' όλη την αντικρουόμενη διάθεσή του, ασυνήθιστη σε ελληνικά νησιά με ταμπέλες.

Καραϊβικές παραλίες και ιστιοπλοϊκά σε κάθε γωνιά της, ιταλοί γκλαμουράτοι ως άλλοι γιαπωνέζοι να ξεφυτρώνουν από παντού, beach bars σαν στις ακτές τις Αττικής με σαλάτες πορτοκάλι και κουκουνάρι τίγκα στο μπαλσάμικο που κατεβάζουν ρολά μόλις δύσει ο ήλιος (η ώρα που αποχωρούν και οι paparazzi), ένα hippie-chic παζάρι με τιμές σαν το χρυσό τετράγωνο του Μιλάνου από νοσταλγικούς οιονεί-ρασταφάρι γερμανούς designers, και μέσα σε όλα αυτά, μονοπάτια μέσα από πευκώνες πάνω σε αμμόλοφους που καταλήγουν σε απόκρημνα βράχια γεμάτα με πρασινομπλέ σαύρες –σήμα κατατεθέν του νησιού- και δύο φάροι στις δυο του άκρες να συγκεντρώνουν πλήθη κόσμου σε ρομαντική διάθεση ή ακόμη και fiesta. Και μόλις πέφτει το σκοτάδι, αρχίζει η ησυχία και ίσα που βλέπεις αν δεν υπάρχει φεγγάρι.

Το νησί γυρίζεται σχετικά εύκολα με ποδήλατο, ωστόσο είναι αλήθεια οτι κυριαρχεί το σκουτεράκι. Έχει αρκετά μυστικά σημεία που για να τα ανακαλύψεις είτε πρέπει να στα εκμυστηρευτεί κάποιος ντόπιος, είτε να ακολουθήσεις το ενστικτό σου (το δικό μου πάντως απέτυχε παταγωδώς). Και για τους fans της πεζοπορίας, σχεδόν σε όλη την περίμετρο του νησιού, υπάρχει μονοπάτι σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα: φορέστε καπέλο, τη φωτογραφική μηχανή και ψάξτε το επόμενο chiringuito για ένα δροσερό mojito.

ΥΓ. Λυπάμαι για το απαίσιο ύφος γραφής, μου θυμίζω ταξιδιωτική στήλη σε περιοδικό κομμωτηρίου. Βγήκε βαριεστημένα αλλά αυθόρμητα. Βάζω ένα τραγούδι ως soundtrack σε αυτή την εκδρομή, μήπως και σώσω κάπως το post.