martes, 24 de enero de 2012

Cincel temporal


Ένας ήλιος αθεράπευτα ζεστός, μέρες φωτεινές και νύχτες ξάστερες, αλκυονίδες που χρονίζουν, χώματα που διψούνε. Ένας αλλόκοτος κύκλος που δεν αλλάζει την καθημερινότητα κανενός, εκτός ίσως από τα απλωμένα πλυντήρια στα μπαλκόνια και όχι στα σαλόνια. Κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε παντού, είμαι σίγουρος ότι η ακμή και η παρακμή πρώτα ξεκινάει από μέσα μας...

Βγαίνω κάθε απόγευμα στο στενό και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός και περίεργες σκιές πίσω από άχρηστες μανιταρόσομπες, όσο η μέρα μεγαλώνει, τόσο κοντύτερα γίνονται τα σκιαγραφημένα ομοιώματα στον τοίχο. Ένα από αυτά τα απογεύματα, την ώρα που ακτίνες έμπαιναν δηλά και ψιλογλαρωμένος είναι η αλήθεια, διάβασα ένα κείμενο γραμμένο με αρκετή νοσταλγία και ακόμη περισσότερη κατήφεια. Δεν ξέρω ποια είναι η έννοια του εξωτερικού, και δεν θυμάμαι να έχω γυρίσει πίσω επειδή νομίζω ότι κάτι ξέχασα ή έχασα. Σίγουρα έχω νοσταλγήσει καταστάσεις και πρόσωπα, όπως θα το κάνω και στο μέλλον για αυτά που ζω σήμερα. Ο χρόνος ορισμένες φορές δε μας αφήνει να ξεχάσουμε, δεν βρίσκω όμως νόημα να μην του επιτρέπω να διαγράφει. Και δε θα καταβάλω καμία προσπάθεια γι' αυτό.


Όπως τα κύματα χειμώνα καλοκαίρι, που σβήνουν ίχνη, τρώνε βράχια, ξεβράζουν πέτρες και φύκια, έτσι και ο χρόνος με τις μνήμες. Και ας μην συνειδητοποιούμε πως μέρα τη μέρα γλύφει...έτσι αφέθηκα κι αποκοιμήθηκα.

ΥΓ. Για περισσότερες φωτογραφίες της παραλίας του Aguilar στην Asturias, εδώ