‘Επειτα από αρκετές μέρες απουσίας στα σμαραγδένια νερά του Ιονίου (κάπου είδα και μία διαφήμιση του υπουργείου «η Καραϊβική στα πόδια σας» ή κάτι τέτοιο) επανέρχομαι σε αυτό το μπερδεμένο bochorno (αντάρα το λένε στο χωριό μου) σε κάθε πρωινό βήμα σε αυτή την πόλη που αργότερα μετατρέπεται σε ύπουλη υγρασία που κολλάει πάνω σου και σε κάνει να ιδρώνεις ακόμη και στον κατήφορο. Είναι κι αυτός ένας λόγος που η πόλη αρχίζει να κινείται μετά τις 9 το βράδυ, μόλις ακριβώς έχει πέσει ο ήλιος και ξεμυτίζουν σαν μηρμύγκια στην πρώτη terraza που θα συναντήσουν, στη γειτονιά, σε μια γωνία, σε μια πλατεία, δίπλα από το δρόμο, πάνω στο δρόμο, σε μια ταράτσα... όχι μόνο για τη δροσιά που πέφτει τη νύχτα, αλλά κυριώς για τη δροσιά που προσφέρουν οι μπίρες και τα tintos de verano.
Και είναι αλήθεια πως το όνομα του ταιριάζει απόλυτα και δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για να το γευτείς...(Κρασί) κόκκινο του καλοκαιριού: είτε με λεμονάδα είτε με γκαζόζα, πάντα με άφθονο πάγο και καλαμάκι, παίρνει ένα χρώμα ημιδιάφανο πορφυρό ή πιο βυσσινί, και πάντα με τον ηχητικά παιχνίδια που κάνει ο πάγος όταν χτυπάει στο γυαλί. Και τότε είναι που καταλαβαίνεις τι σημαίνει καλοκαίρι για τους Madrileños, τουλάχιστον για αυτούς που έχουν ξεμείνει το σαββατοκύριακο στην πόλη, γιατί φαίνεται πως η Torrevieja και οι Matas –αν και τουλάχιστον 4 ώρες μακριά, εκεί στη Μεσόγειο- αποτελούν ένα must για όλους, έναν προορισμό που όλοι όσοι σέβονται την madrileña καταγωγή τους πρέπει να βρεθούν, σαν να πρόκειται για γειτονιά του κέντρου, δυό στάσεις με το μετρό. Και επιβάλλεται να πας μόλις σε καλέσουν οι φίλοι σου στο σπίτι τους (στη σπάνια περίπτωση που δε διαθέτεις εσύ ή η οικογένεια σου) γιατί είναι όντως «el plan más guay» που θα συμβεί το ερχόμενο σαββατοκυριάκο. Παντώς κι εκεί, ο οργανισμός σου tinto de verano θα ζητήσει, απλά θα ξεπεράσει τα όρια του και θα κάνει κεφάλι...
