Costumbres Alimenticias

Κάθε φορά που επιστρέφω στα πάτρια, συνειδητοποιώ τις αλλαγές στις διατροφικές μου συνήθειες. Θυμάμαι πως στις αρχές κάποιες με ξένιζαν, τώρα που τις έχω υιοθετήσει ασυνείδητα, προσπαθώ να τις εντάξω -μάλλον μάταια- στο ελληνικό τραπέζι. Κατά κάποιον τρόπο να τις αφομοιώσω όσο καιρό βρίσκομαι σε διακοπές.

Πάντα μου άρεσε να περιφέρομαι σε μεγάλα supermarkets στα περίχωρα ευρωπαϊκών πόλεων. Εκεί, που στο Λονδίνο βλέπεις εκατοντάδες ανάμικτους χυμούς τύπου smoothie, στο Αμβούργο ξεροψημένες φέτες λαχανικών και κάπου στην Περούτζια χειροποίητα ζυμαρικά σε μελάνι καλαμαριού, έτσι και στην Μαδρίτη πλεονάζουν τα jamón, οι τυποποιημένες τορτίγιες ψυγείου και οι κονσέρβες με ελιές γεμιστές με πιπεριά.

Πλέον επιβάλλεται να βουτήξω τα πατατάκια στη μαρινάδα του γαύρου, να φάω γιαουρτάκι φρούτων για επιδόρπιο, να ρίξω τοματατοπελτέ στην ομελέτα, να έχω colacao στο ντουλάπι δίπλα από τα picos, να μπλέξω τον τόνο με το ζαμπόν στην πίτσα, να κάνω merienda...

Εκείνο που ακόμη δεν έχω καταφέρει είναι να πιώ τον καφέ μου μέσα σε πέντε λεπτά. Έχει συμβεί, και πολύ φοβάμαι ότι θα αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται συνήθεια...

Sin invierno

Μια μικρή υποψία βροχής έκανε τα σοκάκια να μυρίσουν υγρασία και μούχλα. Κι έπειτα ένα γεμάτο φεγγάρι να έχει ξεπροβάλλει πίσω από τα επιβλητικά ντουβάρια του μοναστηριού, εκεί που φυλάσσονται καλά κρυμμένα μερικά από τα καλύτερα frescos της πόλης. Οι λιγοστές αναπνοές κλείστηκαν κι αυτές στα δικά τους κελιά υπό το φόβο παγετού, μέχρι να ξημερώσει ένα ήλιος λαμπρός που λιώνει κάθε σκότος και καταπίνει τις δροσοσταλίδες.

Το φετινό χειμώνα, η Μαδρίτη βαρέθηκε να φοράει ανοιξιάτικα, ήθελε να μαζέψει τα τραπεζάκια από τις πλατείες αλλά μάταια, αναζήτησε πάχνη και πρωινή δροσιά που δεν ήρθαν, δεν μπόρεσε να ξεπλύνει τους δρόμους της με μπόρες ούτε με χαλάζι κι ούτε ο καστανάς της άναψε φουφού. Αντιθέτως, κλείστηκε στο σπίτι και έκανε cocooning, είδε ταινίες και ψαχούλεψε ξεχασμένα συρτάρια, χουχούλιασε σε καναπέδες, ξένους ή οικείους, και έγραψε και διάβασε ακόμη περισσότερο...

Για όσους θέλησαν να αποφύγουν τις υπό του μηδενός θερμοκρασίες και επισκέπτονται τη Madrid (όπως και ο ίδιος άλλωστε) αλλά και για εκείνους που θέλουν να βγουν επιτέλους από τα λαγούμια τους με μία καλύτερη δικαιολογία από εκείνη του ηλιόλουστου ουρανού, προτείνεται η συναυλία του Ólafur Arnalds στις 12 Μαρτίου. Επειδή φαίνεται πως κάθε τέτοιον καιρό όλο και κάποιος/α Arnalds από το βορρά μας τιμούν.

Cincel temporal

Ένας ήλιος αθεράπευτα ζεστός, μέρες φωτεινές και νύχτες ξάστερες, αλκυονίδες που χρονίζουν, χώματα που διψούνε. Ένας αλλόκοτος κύκλος που δεν αλλάζει την καθημερινότητα κανενός, εκτός ίσως από τα απλωμένα πλυντήρια στα μπαλκόνια και όχι στα σαλόνια. Κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε παντού, είμαι σίγουρος ότι η ακμή και η παρακμή πρώτα ξεκινάει από μέσα μας...

Βγαίνω κάθε απόγευμα στο στενό και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός και περίεργες σκιές πίσω από άχρηστες μανιταρόσομπες, όσο η μέρα μεγαλώνει, τόσο κοντύτερα γίνονται τα σκιαγραφημένα ομοιώματα στον τοίχο. Ένα από αυτά τα απογεύματα, την ώρα που ακτίνες έμπαιναν δηλά και ψιλογλαρωμένος είναι η αλήθεια, διάβασα ένα κείμενο γραμμένο με αρκετή νοσταλγία και ακόμη περισσότερη κατήφεια. Δεν ξέρω ποια είναι η έννοια του εξωτερικού, και δεν θυμάμαι να έχω γυρίσει πίσω επειδή νομίζω ότι κάτι ξέχασα ή έχασα. Σίγουρα έχω νοσταλγήσει καταστάσεις και πρόσωπα, όπως θα το κάνω και στο μέλλον για αυτά που ζω σήμερα. Ο χρόνος ορισμένες φορές δε μας αφήνει να ξεχάσουμε, δεν βρίσκω όμως νόημα να μην του επιτρέπω να διαγράφει. Και δε θα καταβάλω καμία προσπάθεια γι' αυτό.

Όπως τα κύματα χειμώνα καλοκαίρι, που σβήνουν ίχνη, τρώνε βράχια, ξεβράζουν πέτρες και φύκια, έτσι και ο χρόνος με τις μνήμες. Και ας μην συνειδητοποιούμε πως μέρα τη μέρα γλύφει...έτσι αφέθηκα κι αποκοιμήθηκα.

ΥΓ. Για περισσότερες φωτογραφίες της παραλίας του Aguilar στην Asturias, εδώ