Retroceder

Οι μέρες μεγαλώνουν και μαζί τους κι εμείς. Μία ώρα προστίθεται, ένας χρόνος περνάει από μπροστά μας, κι όμως εμείς νιώθουμε να μεγαλώνουμε και να γυρίζουμε ξανά πίσω. Ή έστω στους τόπους εκείνους, νοερούς ή αλλοτινούς, που διασχίζαμε χρόνια πριν.

Θυμήθηκα εκείνα τα βοηθητικά ροδάκια του ποδηλάτου που με βοηθούσαν να σταθώ, να βρω την ισορροπία, την χοντρή μάλλινη ζακέτα μου, η γιαγιά μού την είχε πλέξει, έδενε και με τα χρώματα στα πασουμάκια, τις ατέλειωτες ώρες βροχής που περίμενα για να βγω μετά να παίξω με τις λάσπες, να λερωθώ, να υψώσω τείχη και να φτιάξω κανάλια.

Για να βρεθώ σήμερα στο κέντρο μιας μεγαλούπολης που η κάθε σταγόνα που με βρέχει με ενοχλεί, που ο υπολογιστής μου χρονομετράει κάθε λεπτό που περνάω μαζί του, που οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι από την τηλεόραση των αποκάτω, που δεν υπάρχουν ροδάκια για να ισορροπήσω.

Θέλω πίσω εκείνον τον χοντρό πλαστικομούρη, φαλακρός, μόνο με μία τούφα λιγδερά πορτοκαλί μαλλιά, και αποκρουστικός, το κορμί του όλο μία κόκκινη φόρμα εργασίας γεμάτο ψιλή άμμο και μετά ο λαιμός, στο ίδιο μέγεθος με τα χεροπόδαρα. Θα τον βάλω να καθήσει απέναντί μου και να τα λέμε ή έστω να του λέω...

Calçotada

Αυτές τις μέρες είναι η εποχή που τα calçots έχουν την τιμητική τους. Αν και αποκλειστικό προνόμιο της Catalunya, είχαμε την τύχη να τα γευτούμε και στην πρωτεύουσα, παρόλο που πρόκειται για ένα έθιμο άγνωστο στην Castilla.

Πρόκειται για ένα είδος γλυκού φρέσκου κρεμμυδιού που θυμίζει πράσο, ψήνεται ή καίγεται στη φωτιά και μόλις μαυρίσει, το ξεφλουδίζεις σαν να πρόκειται για μπανάνα και αφού το βουτήξεις σε μπόλικη σάλτσα salvitxada, αρχίζεις να το «ρουφάς» σαν κεφάλι γαρίδας. Ακολουθεί απαραιτήτως κρεατικό στα κάρβουνα ενώ η όλη διαδικασία συνίσταται σε ένα ιδιότυπο πανηγυράκι, όπως οποιοδήποτε bbq, στην πιο χορτοφαγική εκδοχή του βέβαια και με μία δόση καταλανικής περηφάνιας.

Εκεί κάπου, ανάμεσα σε τσίκνα, κόκκινο κρασί και καπνό, ήρθαν να πέσουν και οι τίτλοι για τους frikis του Μεξικού, με κάμποση δόση χιούμορ και αλεγρίας, για να μου μείνει αποτυπωμένο μέχρι και σήμερα το πρωί στο μυαλό. Σας τους προσφέρω τουλάχιστον ως μήνυμα θετικής ενέργειας, που θα έλεγε και ο Τσαλίκης.

Fugaz...

Εκρήξεις σε αντιδραστήρες, ένα, δύο, τρία, και συντρίμμια. Και σβησμένες ανάσες. Και δεν είναι για τη συμπάθεια, ούτε για την οργή. Μάλλον για το εφήμερο πρόκειται. Όπως οι σταγόνες της νεροποντής που έπεσαν χθες βράδυ για να καταλήξουν στις κάνουλες της στέγης και από εκεί να σκορπίσουν στο δρόμο. Όπως τα λουλούδια της γλάστρας μου που άρχισε να ανθίζει. Το ίδιο με το σαββατοβραδινό κρεβάτι, ακόμη ξέστρωτο.

Χαμένος ο καθένας μας σε δικά του τσουνάμι, εγκλωβισμένος άλλος σε ταράτσες και άλλος σε υπόγεια. Υπόκωφες κραυγές που μετατρέπονται σε παιδικό γέλιο και έπειτα σε τραγουδάκι, ένα τσίγκινο αυτοκινητάκι που κινείται μπρος πίσω στην κουπαστή του παράθυρου, και ταυτόχρονα της εξόδου κινδύνου, του τρένου. Συνεχώς κοιτάζω τα τοπία έξω, πλημμυρισμένα, μέχρι εκείνο το σκουλήκι να φτάσει στον προορισμό του.

Θα περιμένω να βγει κάποιο videoclip, να ανέβει κάποια θεατρική παράσταση, στην χειρότερη να οργανωθεί μία σχετική ομαδική έκθεση έργων τέχνης. Και να ξαναβρεθούμε όλοι εκεί χασκογελώντας εν μέσω σαμπάνιας και αλμυρού μπισκότου.

Microteatro Por Dinero

Ζώντας μέσα σε ένα παράλογο κλιματολογικό φαινόμενο, που τη μία μέρα μας αναγκάζει να βγάλουμε τα καλοκαιρινά απ’ τις ντουλάπες και την άλλη να ντυθούμε με όλο τον εξοπλισμό του σκι, αλλά με τους ίδιους ρυθμούς στην πόλη, θυμήθηκα με αφορμή μία τυχαία συνάντηση με κάτι φίλους το microteatro, όπως ακριβώς το λέει η λέξη, της γειτονιάς μου. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο, μάλλον θα είναι και το μοναδικό σε όλη την πρωτεύουσα, αλλά ως πρωτοπόρα η Malasaña (και με επενδυτικούς στόχους πάντα), έχει να επιδείξει ένα project που δείχνει αρκετά ενδιαφέρον.

Πρόκειται για ένα παλιό μπουρδέλο, με έναν ενιαίο ανακαινισμένο χώρο στο ισόγειο, φάτσα γυάλινη στο στενό και διάφανο μπαράκι με μπίρα, κρασί, καμια tapa και ένα αέρα κουλτουριάρικο, στο τοίχο κρέμονται ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πίνακες, κολάζ, ανάλογα τον μποέμ τύπο που κάνει την εκθέση. Εκεί κάπου στέκει και μία οθόνη plasma, που κάθε πέντε δέκα λέπτα σε ενημερώνει για την παράσταση που ξεκινάει.

Οι ταυτόχρονες παραστάσεις είναι πέντε, με κοινή θεματολογία που αλλάζουν κάθε μήνα. Γίνονται στον υπόγειο χώρο, όπου και τα δωμάτια της αλλοτινής αγοραίας πράξης, με μηδενική επένδυση. ‘Ενας ή δύο ηθοποιοί σε δεκαπεντάλεπτα μονόπρακτα και βαριά δέκα καρέκλες για τους θεατές, κυριολεκτικά μέσα στη «σκηνή», σχεδόν συνδιαλεγόμενοι μαζί τους. Άλλοτε μια δραματική σκηνή, άλλοτε μια κωμικοτραγική παράσταση, άλλοτε μία ειρωνική παρέμβαση...

Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Νιώθεις σαν κάποιος άγνωστος να σε πλησιάζει ξαφνικά και να σου διηγείται το προσωπικό του δράμα, ένα ανέκδοτο ή το μελλοντικό του εκδοτικό επίτευγμα. Και για όσους δεν έχουν άνεση με την ισπανική, συνίσταται εξίσου. Εξάλλου (σχεδόν) πάντα υπάρχει κάποια από τις πέντε που σκηνογραφικά έχει να πει πολλά.