martes, 15 de marzo de 2011

Fugaz...


Εκρήξεις σε αντιδραστήρες, ένα, δύο, τρία, και συντρίμμια. Και σβησμένες ανάσες. Και δεν είναι για τη συμπάθεια, ούτε για την οργή. Μάλλον για το εφήμερο πρόκειται. Όπως οι σταγόνες της νεροποντής που έπεσαν χθες βράδυ για να καταλήξουν στις κάνουλες της στέγης και από εκεί να σκορπίσουν στο δρόμο. Όπως τα λουλούδια της γλάστρας μου που άρχισε να ανθίζει. Το ίδιο με το σαββατοβραδινό κρεβάτι, ακόμη ξέστρωτο.


Χαμένος ο καθένας μας σε δικά του τσουνάμι, εγκλωβισμένος άλλος σε ταράτσες και άλλος σε υπόγεια. Υπόκωφες κραυγές που μετατρέπονται σε παιδικό γέλιο και έπειτα σε τραγουδάκι, ένα τσίγκινο αυτοκινητάκι που κινείται μπρος πίσω στην κουπαστή του παράθυρου, και ταυτόχρονα της εξόδου κινδύνου, του τρένου. Συνεχώς κοιτάζω τα τοπία έξω, πλημμυρισμένα, μέχρι εκείνο το σκουλήκι να φτάσει στον προορισμό του.

Θα περιμένω να βγει κάποιο videoclip, να ανέβει κάποια θεατρική παράσταση, στην χειρότερη να οργανωθεί μία σχετική ομαδική έκθεση έργων τέχνης. Και να ξαναβρεθούμε όλοι εκεί χασκογελώντας εν μέσω σαμπάνιας και αλμυρού μπισκότου.

1 comentario: