martes, 25 de enero de 2011

Crisis en Perspectivas


Καθημερινά, πηγαίνοντας στη δουλειά, περνάω μπροστά από ένα επιπλάδικο. Στο ισόγειο μιας τυπικής πολυκατοικίας, έχει μία μικρή πόρτα στο κέντρο και εκατέρωθεν δύο τεράστιες αδιάφορες βιτρίνες, πάντα θολές από τη σκόνη αλλά από τις οποίες διαφαίνεται όλη η έκταση του καταστήματος χωρίς παραβάν, γωνίες και παράγωνα. Η αισθητική των πωλούμενων αντικειμένων ανατρέχει στα χρόνια του 70, μάλλον επί Φράνκο, χωρίς τίποτα το ρουστίκ, το παλαιϊκό ή έστω από καλό μασίφ ξύλο ή μια κερασιά. Και στο βάθος σε ένα γραφείο στέκεται ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, μισοκρυμμένοι πίσω από χυμένα έπιπλα. Πάντα απορούσα πώς συνεχίζει και επιβιώνει, σε ένα αδιάφορο δρόμο μιας αδιάφορης γειτονιάς.

Δεν έχει πάνω από ένα χρόνο που θυροκόλλησαν τις μόνιμες εκπτώσεις, μετά ήρθαν οι υπερπροσφορές, εν συνεχεία το ενοικιαστήριο, για να καταλήξουν όλα τα χειρόγραφα χαρτόνια μαζί με το πωλητήριο να καλύπτουν τις βιτρίνες. Αν πλησιάσεις, βλέπεις τα έπιπλα σκονισμένα, με το πέρασμα των μηνών λιγοστεύουν, διακρίνω κάποια, μια ομπρελοθήκη του 80 σε σκούρο καφέ, μία κρεμάστρα με τέσσερις γκάντζους (όπως το λένε και στο χωριό μου), δύο κεφαλάρια χωρίς κρεβάτι, δηλαδή δύο ορθογώνιες σανίδες με πόδια, τίποτε το εξεζητημένο, ακουμπισμένες στον τοίχο και ένα έπιπλο για το σταθερό και ενσύρματο τηλέφωνο, μάλλον προορίζεται για κάποιο προχώλ.

Και το ηλικιωμένο ζευγάρι πλέον στέκεται χωριστά πίσω από το γραφειάκι, πότε αυτός και πότε εκείνη, αρχικά με μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, πλέον άπραγοι, αμίλητοι, υπομονετικά σκυθρωποί, ζαρωμένοι σε μία πολυθρόνα δερμάτινη με μπράτσα, περιμένοντας να κάνει τη δουλειά της κάποια από τις τόσες ανακοινώσεις στην βιτρίνα, μέχρι να πωληθεί και εκείνη η πολυθρόνα και να μαραθούν όρθιοι, σαν απότιστη γλάστρα στο βάθος του τεράστιου εμβαδού, εκεί που δε φτάνει το φως και το ανθρώπινο μάτι των περαστικών. Αναρωτιέμαι ποια κρίση να φταίει: οικονομική, οικογενειακή, ηλικιακή, ανθρώπινη. Ενδεχομένως και να μην φταίει καμιά, είτε να μην πρόκειται για κρίση, να είναι το φυσιολογικό αποτελέσματα των τόσων τικ-τακ στο πέρασμα του χρόνου, ευτυχισμένοι μέσα σε ένα απατηλό αλλά γεμάτο νόημα κατόρθωμα που σβήνει. Μέχρι να το εξακριβώσω, θα συνεχίσω να περνώ από μπροστά μέχρι ο χρόνος να γκρεμίσει τις ανακοινώσεις.

1 comentario:

  1. ...εικόνες από σελίδες βιβλίου...περιμένουμε τη συνέχεια...

    ResponderEliminar