Μερικές φορές είναι κάπως δύσκολο να συμβιβαστείς και να αλλάξεις συνήθειες-θεσμούς. ‘Αλλες πάλι σου είναι λιγότερο επίπονο ή και εντελώς αδιάφορο.
Δεν ξέρω αν θέλω να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο, ούτε να πω ψέματα ότι δεν μου έχει λείψει ένα ζεστό capuchino (ισπανιστί με την κλασική ελληνική προφορά), με εκείνη την υπέροχη κρέμα -από το γάλα μακράς διαρκείας αν δεν κάνω λάθος, αν και τώρα τελευταία υπάρχουν αυτά και δεν τα πολυκατέχω- ακόμη και τα σχεδιάκια που κάνει ο κάθε επίδοξος νικητής του διαγωνισμού της nescafe. Πάντως, όχι οτι στην Ελλάδα δεν συμβαίνει, αλλά το βέβαιο είναι ότι του ντόπιου δύσκολα του αλλάζεις συνήθειες.
‘Οσο και αν προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι ένα ποτήρι γάλα είναι προτιμότερο να το πίνεις άσπρο και όχι με colacao, ότι το κατεψυγμένο ψάρι δεν είναι το ίδιο με το φρέσκο, πόσο μάλλον το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ότι το τηγάνι έστω και με λίγο λάδι δεν κάνει το φαγητό μάς λιγότερο τηγανιτό, ούτε σίγουρα ψητό...και αυτό για να μιλήσω μόνο για διατροφικές συνήθειες. Με αφορμή βέβαια το περιβόητο τζατζίκι (salsiki στα ισπανικά, ελλείψει του «τζ» και χάριν ευκολίας): που να φανταστώ ο κακόμοιρος ότι στην απλή συνταγή, στην κατηγορία υλικά, παρά το γεγονός οτι υπογράμμισα και τη λέξη griego οταν έγραφα yogur griego (είναι το στραγγιστό που ονομάζεται –τιμητικά;- ελληνικό γιαούρτι), , από φόβο μήπως ψωνίσουν το κανονικό, εκείνο το ημινερουλό/κρεμώδες με την υπόγλυκη γεύση, ωστόσο μου διέφυγε μια λεπτομέρεια, το διαπίστωσα στην δοκιμή, αν και με είχαν προειδοποιήσει ότι μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά...
Δεν έβαλα έστω εντός παρένθεσης ότι αναφέρομαι σε γιαούρτι χωρίς ζάχαρη. Πάλι καλά που αντί για αγγουράκι δεν είχε φράουλες δηλαδή! Γιατί, όσο κανονικό και αν ονομάζεται το γιαούρτι, επιβάλλεται η προσθήκη ζάχαρης, κατα προτίμηση ακατέργαστης, δημητριακών, μπισκότων, μούρων και βατομούρων και ούτω το καθεξής. Τουλάχιστον τώρα έμαθα. Και αποφεύγω να με βλέπουν να ρίχνω γιαούρτι στη σαλάτα μου, συνηθίζω να λέω οτι πρόκειται για τόνους μαγιονέζας και τόσο ικανοποιούνται!
Δεν ξέρω αν θέλω να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο, ούτε να πω ψέματα ότι δεν μου έχει λείψει ένα ζεστό capuchino (ισπανιστί με την κλασική ελληνική προφορά), με εκείνη την υπέροχη κρέμα -από το γάλα μακράς διαρκείας αν δεν κάνω λάθος, αν και τώρα τελευταία υπάρχουν αυτά και δεν τα πολυκατέχω- ακόμη και τα σχεδιάκια που κάνει ο κάθε επίδοξος νικητής του διαγωνισμού της nescafe. Πάντως, όχι οτι στην Ελλάδα δεν συμβαίνει, αλλά το βέβαιο είναι ότι του ντόπιου δύσκολα του αλλάζεις συνήθειες.
‘Οσο και αν προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι ένα ποτήρι γάλα είναι προτιμότερο να το πίνεις άσπρο και όχι με colacao, ότι το κατεψυγμένο ψάρι δεν είναι το ίδιο με το φρέσκο, πόσο μάλλον το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ότι το τηγάνι έστω και με λίγο λάδι δεν κάνει το φαγητό μάς λιγότερο τηγανιτό, ούτε σίγουρα ψητό...και αυτό για να μιλήσω μόνο για διατροφικές συνήθειες. Με αφορμή βέβαια το περιβόητο τζατζίκι (salsiki στα ισπανικά, ελλείψει του «τζ» και χάριν ευκολίας): που να φανταστώ ο κακόμοιρος ότι στην απλή συνταγή, στην κατηγορία υλικά, παρά το γεγονός οτι υπογράμμισα και τη λέξη griego οταν έγραφα yogur griego (είναι το στραγγιστό που ονομάζεται –τιμητικά;- ελληνικό γιαούρτι), , από φόβο μήπως ψωνίσουν το κανονικό, εκείνο το ημινερουλό/κρεμώδες με την υπόγλυκη γεύση, ωστόσο μου διέφυγε μια λεπτομέρεια, το διαπίστωσα στην δοκιμή, αν και με είχαν προειδοποιήσει ότι μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά...
Δεν έβαλα έστω εντός παρένθεσης ότι αναφέρομαι σε γιαούρτι χωρίς ζάχαρη. Πάλι καλά που αντί για αγγουράκι δεν είχε φράουλες δηλαδή! Γιατί, όσο κανονικό και αν ονομάζεται το γιαούρτι, επιβάλλεται η προσθήκη ζάχαρης, κατα προτίμηση ακατέργαστης, δημητριακών, μπισκότων, μούρων και βατομούρων και ούτω το καθεξής. Τουλάχιστον τώρα έμαθα. Και αποφεύγω να με βλέπουν να ρίχνω γιαούρτι στη σαλάτα μου, συνηθίζω να λέω οτι πρόκειται για τόνους μαγιονέζας και τόσο ικανοποιούνται!
Ενδιαφέρον το blog σου.Περιμένω ποστ για την νυχτερινή ζωή της πολης ...
ResponderEliminar