martes, 2 de noviembre de 2010

Dominguero


Και ξαφνικά μαζεύτηκαν σύννεφα, σφύριζε ο αέρας από τα παράθυρα, ήρθαν οι βροχές και το κρύο του βουνού, γέμισαν οι δρόμοι φύλλα και αποφασίστηκε ένεκα των περιστάσεων ότι ήρθε το φθινόπωρο. Εξάλλου, ήταν πια καιρός, Νοέμβρης ήδη. Και κάπως έτσι ξεκινάς να το γευτείς κάπου πιο έξω από την πόλη.

‘Οχι, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα, ειδικά όταν ξεκινάς με το πουλοβεράκι σου γιατί βαρέθηκες να βγάλεις τα χειμωνιάτικα από το μπαουλάκι. Και έχεις ξεχάσει το αδιάβροχο, περονιάζουν αυτές οι χοντρές στάλες τα γυμνά σου σημεία. Αποζημιώνεσαι όμως με κατσικίσια παϊδάκια στα κάρβουνα και ριγανάτο χωριάτικο τυρί, σε ένα καφενείο που δεν είχαν καταφέρει να φτάσουν οι ορδές των domingueros. Είχε και σπιτικό κρασάκι, κόκκινο και άσπρο, χωρίς μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια.

Και μάταια θα αναζητήσεις τις κρυφές γωνιές των μανιταριών και του κάθε μύκητα της εποχής, παρόλη τη βροχή του προηγούμενων ημερών. Απέχουμε πολύ από τους ειδικούς στην εξεύρεση βρώσιμων θησαυρών, απλά περιοριζόμαστε στη δασική βόλτα παρέα με αγριάλογα και αραιά και πού καποιο σκύλο, αστικοί όλοι τους.

‘Οσο κυκλώνουμε το βουνό και πλησιάζουμε ξανά την πρωτεύουσα, το δάσος παίρνει μία όψη πιο κομψή και πιο μακιγιαρισμένη. Η meseta φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ και στα πόδια μας υψώνεται το επιβλητικό μοναστηριακό παλάτι εκείνων των δυνητικών σολομόντων, κείμενοι όλοι τους εκεί μέσα. Και από εκεί ψηλά φαίνονται τα πλήθη των τουριστών και των domingueros, σε σειρά, σαν τα μυρμήγκια που πηγαινοέρχονται από την τροφή στην φωλιά και τούμπαλιν. Φαίνεται σαν να μην έχεις φύγει από την πόλη, το κυριακάτικο χωριό είναι πιο ζωντανό και από τα malls, βλέπεις να παρελαύνει μπροστά σου όλη εκείνη η πανίδα που ήθελες να αποφύγεις, από φωσφορούχα πράσινα φλισάκια και κραμπόν μέχρι βιζόν και δεκάποντη γόβα, το Escorial υποδέχεται τα πάντα. Και καλοτυχίζεις την επιλογή σου να επισκεφτείς το ψηλότερο χωριό της Comunidad de Madrid, κοντά στα 1500, όσο χρειάζεται για να τρέχει μίξες οι μύτη σου, που για τους domingueros φαντάζει μάλλον υπερατλαντικό ταξίδι και αλπικές εξορμήσεις...

Και για την καλύτερη κατανόηση, να πω εδώ ότι οι domingueros είναι οι κυριακάτικοι εκδρομείς (από το domingo που σημαίνει Κυριακή): συνηθίζουν να παίρνουν το αυτοκίνητο και να κινούνται σε μέρη, απόστασης της μίας ώρας περίπου, που έχουν ακούσει από φίλους -επίσης domingueros- ή έχουν καφέ (βλέπε τουριστικού ενδιαφέροντος) πινακίδες στον αυτοκινητόδρομο, τόσο γραφικά χωριά όσο τοπία στη φύση. Δεν είναι και λίγα αυτά τα μέρη και γι’ αυτό τις Κυριακές είναι πάντα γεμάτα. Βγαίνοντας από αυτά τα στενά μονοπάτια, η φύση της Madrid ξεδιπλώνεται μάγικα και πέρα από οδηγούς. Παρολ’ αυτά, σε μία πόλη των 6 εκατομμυριών, είναι αρκετοί και οι αγνοί περιπατητές ή οι συστηματικοί ορειβάτες. Απομόνωση και Κυριακή απαιτεί μάλλον πολλή διάθεση και αυτοσχεδιασμό.

2 comentarios:

  1. Ωραίο το φθινόπωρο σου
    Καλησπέρες

    ResponderEliminar
  2. ...δεν φταίω εγώ που τα κοντομάνικα και τα μαγιό είναι πάνω στον καναπέ και όχι στα συρτάρια(η θάλασσα είναι πιο ζεστή από ποτέ)... πλάκα πλάκα στις επαναληπτικές θα είμαι σε βουνό εδώ κοντά, δεν έχει δυστυχώς την ομορφιά των βουνών της Μαδρίτης που περιγράφεις γιατί απλά έχουν γίνει όλα κάρβουνο, οπότε δεν θα έχει και φώτο...υπόσχομαι όμως ως sabatueros(!) να επανέλθω με σταγόνες ,υγρασία και πυκνή ομίχλη...

    ResponderEliminar