Η Μετοχή Μου

Σήμερα ήρθε εκείνη η μέρα που το νέο λειτουργικό και η βάση δεδομένων επιτέλους ετέθη σε λειτουργία. Μοιράστηκαν οι κωδικοί και δοκιμάσαμε να μπούμε και να πλοηγηθούμε, ύστερα από διάφορες συσκέψεις σχετικά με το συμφέρον της εταιρίας και την παραγωγικότητα, μαθήματα επί μαθημάτων για το πώς δουλεύει και πώς πρέπει να το δουλεύουμε και αφού μας έχουν σκίσει το κεφάλι (για να μην πω τίποτα χειρότερο) για το πόσα έχουν ξοδέψει γι’ αυτήν την αλλαγή και το πόσο πολύ πρέπει να ξεζουμίσουμε αυτή την επένδυση.

Νομίζω ότι μισή ώρα αργότερα, και σχεδόν στο μέσο της ημέρας, όταν πήγα στην κουζίνα για ακόμα ένα καφέ (σήμερα είχε και κρουασανάκια και γυαλάκια και άλλα τέτοια εξαιτίας κάποιων γενεθλίων), η κουζίνα είχε ξεπεράσει τα όριά της, overbooking διαρκείας, και ακατάπαυστες κουβέντες. Και καπνός. Αρχικά νόμισα οτι τα ζαχαρωειδή ήταν μάλλον αξεπέραστα, μέτα διαπίστωσα ότι άλλη είναι η αιτία: κανείς μας δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι διάολο κάνουμε μπροστά από μία νέα οθόνη και κόντρα σε κάθε δυσκολία, το καλύτερο είναι να αποσυρθείς. Ο εκμοντερνισμός της ξαφνικά μεγάλης αλλά ακόμη επαρχιακής νοοτροπίας εταιρίας με αντίστοιχο προσωπικό που θέλει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες απέτυχε παταγωδώς. Η παραγωγικότητα στον αντίστοιχο πίνακα excel σήμερα θα έπιανε πάτο...και από εκεί πρέπει να συνεχίσει την ερχόμενη εβδομάδα μέχρι τουλάχιστον το καλοκαίρι, με μικρά βήματα προόδου.

Όχι, δεν έχω καμία διάθεση να ψάξω τη νέα βάση δεδομένων και να οργανώσω την ατζέντα μου. Προτιμώ να ποστάρω και να συνεχίσω να δουλεύω σε ένα word όπως πριν το δύο χιλιάδες. Και τα αποτελέσματα της παραγωγικότητας μου ας φανούν στις τσέπες των επενδυτών μου όταν η μετοχή μου πιάσει limit-up, σίγουρα μετά από τις διακοπές.

Έτοιμη Η Γκαλερί Μας

Τελείωσε με αρκετή επιτυχία η πρωτοβουλία για μια γειτονιά-αίθουσα τέχνης. Δεν παρεβρέθηκα γιατί έλειπα από την πόλη, το διαπίστωσα ωστόσο χθες το βράδυ που γύριζα και περπατούσα ανάμεσα σε αλογίσια βλέμματα, χρωματιστούς διαδρόμους και τερατοειδή χαριτωμένα τετράποδα. Είχε αλλάξει η κλασική μου διαδρομή.

Σας παραθέτω ένα ρόλο με μία ομορφούλα, μελαχροινή με μεγάλα μάτια, θα μπορούσε να είναι από το νότο, έργο άγγλων γκραφιτάδων, βιαστικών και υπερδραστήριων θα έλεγα, είχαν ξεκινήσει ήδη από την Παρασκευή. Αυτή είναι και η φιγούρα που πλέον θα μου στέλνει καλημέρα ακριβώς απέναντι από την εξώπορτά μου, κάθε πρωί που ξυπνάω πριν ανοίξει το μανάβικο. Τα έργα είναι κάμποσα, θα τα βρείτε όλα εδώ. Και καλή περιήγηση.

Δύο (Ακόμη) Λόγοι Να Ζεις Στην Ισπανία

Το να περιηγείσαι στο net και να ζεις στην Ισπανία αρκετές φορές σε οδηγεί σε ευχάριστες εκπλήξεις, μάλλον μόλις διαπιστώσεις ότι δε συμβαίνει το ίδιο και στους υπόλοιπους τόπους σου.

Αρχικά ήταν εκείνο το spotify (ισπανιστί με ένα έψιλον από μπροστά) το οποίο μου προσέφερε μία μουσική όαση, μία βάση δεδοδέμων με αμέτρητα τραγούδια από όλο τον πλανήτη, είναι ακριβώς σαν να το γκουγκλάρεις και αμέσως να το ακούς, δημιούργησα προφίλ και λίστες αναπαραγωγής, τώρα μπορώ να παίζω τη μουσική μου οπουδήποτε χωρίς να κουβαλώ φλασάκια και σιντί, έφταξα αγαπημένα και πρωτοεμφανιζόμενα, εκεί πρωτοάκουσα την Etten, εκεί την Jolea, εκεί είδα πως ο νέος δίσκος του Minimal δεν λέει και εκτίμησα εκείνα τα μυστηριώδη γκρουπάκια που εμφανίζονται στις επαρχίες της χώρας. Και ναι, στη δωρεάν έκδοση, πρέπει να ανέχομαι την ίδια διαφήμιση κάθε τρία τραγούδια, σχεδόν απ’ έξω την έχω μάθει, με δυο τάλιρα παραπάνω όμως εξαφανίζεται κάθε ενοχλητικό μήνυμα και επιπλέον μπορώ να «πάρω» τις συλλογές μαζί μου, ακόμη και μέχρι την Ελλάδα...

Κάποτε ήταν εκείνο το google earth που μας έκανε να ανακαλύψουμε ξεχασμένες παραλίες, απαγορευμένους δασόδρομους, ακόμη και κατσικομονοπάτια που οδηγούν σε θέρμες και ξέφωτα. Τώρα εμφανίστηκε ένα καινούριο εργαλείο, το βρίσκω εξαιρετικό και αρκετά εποικοδομητικό, ειδικά στις εργάσιμες ώρες: τα μαγικά ταξίδια τέχνης, σε μουσεία σε κάθε γωνιά. Πλανάμαι σε διαδρόμους, χρώματα και τεχνικές, ζουμάρω σε λεπτομέρειες, πόρτες και διαδρόμους, σαν να ήμουν στους χάρτες του google αλλά εντός των τειχών, βγαίνω από τους αγρούς του Van Gogh για να μπω στις ασπρόμαυρες λάσπες του εμφυλίου και ενώ χαζεύω από ένα παράθυρο τον Τάμεση ξαφνικά πατάω στο νησί του μουσείων εν μέσω Spree. Όπως θα έλεγαν και οι συντοπίτες, una pasada...

ΥΓ. Δεν γνωρίζω αν όλα τα links είναι διαθέσιμα σε όλες τις χώρες, σας τα παραχωρώ όπως εμφανίζονται εδώ μαζί με ένα τραγούδι για την περιήγηση και ελπίζω να μου αντιπροτείνετε εναλλακτικές ή άλλες σελίδες σε περίπτωση που δεν σας φαίνονται χρήσιμα.