jueves, 9 de julio de 2009

Cuotidianos


Είναι και αρκετές οι απορίες μου σε αυτόν τον τόπο σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, με το πώς αντιλαμβάνονται τα όρια, μέχρι πού μπορεί κανείς να φτάσει, να υπερβεί εαυτόν ή να συμμαζευτεί. Και αυτό με αφορμή γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, θυμούς, τραγελαφικές καταστάσεις ελληνικού τύπου και όλα τα παρελκόμενα. Ιδιαίτερη εντύπωση που κάνουν μικρές καθημερινές συνήθειες, αρκετά αντικρουόμενες μεταξύ τους. Και για να δώσω κάποια παραδείγματα, έτσι, επειδή σήμερα πάλι τις σκεφτόμουν και τις ανέλυα:


Στο μέτρο όλοι τρέχουμε για να προλάβουμε (τί;) –παρά το γεγονός ότι κάθε τρίλεπτο περνάει συρμός- ωστόσο στο super market έχουμε όλοι την άνεση να σταθούμε με το καρότσι μας τουλάχιστον 10 λεπτά μπροστά από κάθε ράφι για να διαλέξουμε τί θα έχουμε στο ψυγείο μας, κι αυτό χωρίς να μας αφορά ποσους πελάτες ενοχλούμε και πόσους δεν αφήνουμε να περάσουν το διάδρομο: «διαλέγω jamón, δεν βλέπεις; τι βιάζεσαι;»


‘Οταν οδηγούμε είναι απαγορευτικό να μιλάμε στο κινητό μας, όταν όμως πεζή μας πιάσει η πάρλα, πρέπει να το αντιληφθούνε όλοι οι υπόλοιποι: να σταματήσω την κίνηση για να διασχίσω το δρόμο, να φωνάζω και να γελάω δυνατά, να ρίχνω ματιές σε όσους περνούνε για να δω αν με έχουν δει που είμαι τόσες ώρες στο κινητό, ενίοτε να σκοντάψω σε περαστικούς, αφηρημένος: «ναι, ναι, έχω πολλούς και καλούς φίλους που με παίρνουν τηλέφωνο και τα λέμε και γελάμε και περνάμε όμορφα, το βλέπετε όλοι, ε;». Και όλα αυτά αφού έχω παρατήσει την παρέα μου στο τραπεζάκι καμια ωρίτσα και είναι έτοιμοι να την κάνουν.


Διαβάζουμε χωρίς να δουλεύουμε και να κουραζόμαστε, δηλαδή προετοιμαζόμαστε με ιώβια υπομονή και αποκλειστική αφοσίωση για τις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ, για τη δείνα θέση, για όταν και αν προκηρυχθεί, κι αυτό ετσι κι αλλιώς από μόνο του αποτελεί προσόν για το βιογραφικό μας. Αν τυχόν πετύχουμε, μετά από αρκετά χρόνια γινόμαστε οι γνωστοί δημόσιοι υπάλληλοι αναλόγου ύφους και ευφυίας (που δεν αποτελεί μόνο ισπανικό προνόμιο), αν όχι, και στα 33 μας, κάποια εταιρία από αυτές τύπου consulting θα βρέθει να μας προσλάβει μετά από τόόόόόόσα χρόνια μελέτης, για να ξεκινήσω και από κάπου την καριέρα μου.


Μετά απο αφόρητη ζέστη, μπαίνεις σε ένα μπαράκι, χαιρετάς τη μπάρα πολύ φιλικά και σου ανταποδίδουν, βολεύεσαι σε ένα τραπεζάκι και, αν δεν ξέρεις, υποψιάζεσαι ότι μάλλον μόνο καλησπέρες ανταλλάσσουν στο συγκεκριμένο χώρο. Αναγκαστικά, σηκώνεσαι να παραγγείλεις στη μπάρα, εκείνη τη στιγμή βλέπεις ότι ο camarero μόλις θυμήθηκε να καθαρίσει τον πάγκο επειδή έχει λίγα τρίματα, διαπιστώνει ότι το wettex είναι βρώμικο, ψάχνει να το αλλάξει, βλέπει οτι στο ψυγείο δίπλα απο το ράφι με τα καθαριστικά δεν έχει αρκετές παγωμένες μπίρες, πάει να φέρει να το γεμίσει, στην επιστροφή ζητάς, φωνάζοντας για να τραβήξεις την προσοχή, να σου βάλει δύο βαρελίσιες «όποτε μπορέσει» (αυτές οι ευγένειες μάς φάγανε τελικά) γιατί έχω ήδη ένα πεντάλεπτο εκεί που περιμένω, φαίνεται να μην με άκουσε, καταφτάνει το αίσθημα δίπλα μου, αρχίζουν τη συζήτηση για το ποιος ήπιε περισσότερο χθες βράδυ, και πώς πήγε σήμερα το μάθημα, «-συγγνώμη, με ακούσατε που παρήγγειλα; -ναι, τι μου είπατε;», βγάζει δυο ποτήρια, συνεχίζει την κουβέντα με το αίσθημα αλλά δυστυχώς καταφθάνει η νέα camarera που δεν ξέρει ακόμη πολύ καλά πώς να χτυπήσει στην ταμειακή, της εξηγεί με ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, απομένει μόνο να τις εξηγήσει πώς δουλεύουν οι μικροκρύσταλλοι στην οθόνη, έχω αρχίσει να διψάω υπερβολικά, πάει να ανοίξει την κάνουλα και ...joder! έχει απομείνει μόνο ο αφρός στο βαρέλι και πρέπει να το αλλάξει...έχω φτάσει στα όρια μου: πηδάω από μέσα, βάζω ένα ποτήρι νερό, με κοιτάζει κάπως ενοχλημένος, παίρνω το σακίδιό μου και όπως και όταν μπήκα, με χαμόγελο, μοιράζω την καλησπέρα μου «...τα λέμε, φίλε, ευχαριστώ». Και το καλύτερο είναι ότι πάλι καλά που δε με σέρβιρε αυτός γιατί έπειτα θα του χρωστούσα και χάρη.

No hay comentarios:

Publicar un comentario