Paseando con Jamba

Άνοιξε και ο καιρός και αυτές τις διακοπές αποφάσισα να τις περάσω στην πρωτεύουσα. Σε πάρκα, σε πλατείες, σε μουσεία, στους πεζοδρόμους, στα περίχωρα. Εξάλλου θα είχα και όμορφη παρέα, τη Jamba, μαύρη, λεπτή, αεικίνητη (ή έτσι πίστευα), υπάκουη και κυρίως βολική όσο κανένα άλλο σκυλί που γνωρίζω. Εξάλλου μαζί της μπορώ να παω σχεδόν παντού, ακόμη και να πάρω το τρένο, είτε να δω μια έκθεση. Απαραίτητα μόνο η αλυσίδα της, η μαύρη σακούλα εν είδει γαντιού για την περισυλλογή και το τόπι της...και είναι αλήθεια οτι μαζί της πέρασα πιο τουριστικά κι από ποτέ...είναι κάτι σαν τα μωράκια, όλος ο κόσμος σου μιλάει, σου διηγείται καμια ιστορία, σε κοιτάζει, σε πλησιάζει, χαϊδεύει, γελάει, ακόμη ακόμη μερικές φορές σε κερνάει και τσιγάρο (μεγάλη απλοχεριά μια τέτοια κίνηση σ’ αυτόν τον τόπο). Και η Jamba σε ανταμοίβει με μοναδικό τρόπο, μόνο εκείνη τον ξέρει, και μουγκρίζει ευτυχισμένη όταν γυρίζει σπίτι και χώνεται στο κρεβατάκι της να ξεκουραστεί. Και είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερο μουσείο της Μαδρίτης είναι εκείνο το ζωντανό και αρκεί μόνο μια βόλτα ήσυχη, χωρίς βιασύνες, για να το ανακαλύψεις.

Από τις καλύτερες στιγμές εκείνη της περιφοράς του επιταφίου ή κάτι παρόμοιου σε μια ίσως πιο συντηρητική πλευρά με το κλασικό κοινό (ξέρετε, εκείνο που κατέβηκε και στη διαδήλωση για τις ταυτότητες εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα) μπλεγμένο με γιορτινές νότες και δύο στενά παρακάτω, σε μία μάλλον πιο ανοιχτή γειτονιά, περνούσε από τη μπίρα στο βαρύ αλκοοόλ μια παρωδία με την εκδοχή της transexual παναγίας να θρηνεί τον macho υιό της υπό τους ήχους της house χορωδίας και των επτά χρωμάτων.