Τα πρώτα λέπτα της ημέρας

Άλλη μία μέρα που βγαίνω από το patio. Ναι, ίσως δίνει μία αίσθηση συνύπαρξης αυτή η εσωτερική αυλή, ωστόσο δεν παύει να είναι η ψευδαίσθηση ενός ορίζοντα που σου προσφέρει ενα μπαλκονι που βλέπει στον ακάλυπτο ή μία ταράτσα στον τέταρτο γύρω απο εξαόροφες πολυκατοικίες, ή ακόμη-ακόμη εκείνη την αίσθηση του «απέραντου» διαδρομου βγαίνοντας απο το δωμάτιο ενός νοσοκομείου που έχεις παραμείνει τουλάχιστον μια βδομαδα –για να διαπιστώσεις όταν τελικά εξέλθεις του κτιρίου πως ο διάδρομος δεν ήταν παρά ένα μικρό βηματάκι. Και στη δική μου περίπτωση με ένα βήμα έχω διασχίσει το patio.

Ακριβώς με το που ανοίγω ην πόρτα και ήδη από την τζαμαρία, βλέπω θολά τον κρεοπώλη –κατ’αποκλειστικότητα κοτοπουλάς- να έχει ήδη ξεφορτώσει εμπόρευμα, ακόμη στη είσοδό του βρίσκεται, μέχρι και ορτύκια και πέρδικες πρέπει να περιλαμβάνει, experto στο πουλερικό ο τύπος, εξού και η πολύ gourmet πελατεία του καθε μέρα. Και βέβαια έχει και αβγά χωριάτικα, μέχρι κι εκείνα με τις πιτσιλιές, τα μικροσκοπικά, τα σαν-ψεύτικα. Τώρα όμως τον βλέπω απορροφημένο στην κοπή της φτερούγας...και απέξω το κάθε είδους δίποδο –πτηνό ή ανθρωπος- να χαζεύει στιγμιαία το ένα το άλλο. Θα είναι η Τρίτη μου καλημέρα αυτή ή η τέταρτη, δε θυμάμαι καλά.

Είναι όμως και άλλη μία καλημέρα, λιγότερης διάρκειας αλλά πιο ποικιλόμορφη, και πιο σύνθετη. Σε λιγότερο απο δέκα μέτρα απόσταση. Γιατί εκείνα τα ψάρια, μέσα στις ασπρες φελιζόλ κούτες τους γεμάτες θρύψαλα πάγου, άλλοτε σε κοιτούν με τα μάτια αλλήθωρα, άλλοτε δε σε κοιτούν, άλλοτε ακόμη παγωμένα και άλλοτε έχουν πέσει στο πεζοδρόμιο –γι αυτό και ο ψαράς έχει βγει με το λάστιχο και καταβρέχει, για να διώξει εκείνα τα βλέμματα απο το δρόμο, μαζί και την θαλασσινή αυρά στον μεσότοπο αυτόν. Την ατλαντική και την μεσογειακή, ακόμη δεν έχω μάθει να την ξεχωρίζω, γιατί φυσούν το ίδιο οικεία σε αυτό το στενό, όπως οικεία αντηχούν σήμερα οι φωνές από την Cibeles και ίσως από πιο μακριά και πιο πολλές, από τις Ramblas.

Οι υπολοιπες πορτες παραμένουν ακόμη κλειστες. Κανεις δε βιαζεται να ανοιξει. Και η ώρα δεν είναι τοσο περασμένη. Θα σταθώ και ένα λεπτο στην πλατεία, σφύζει απο κίνηση είναι η αληθεια, να παίξω με τα σκυλιά διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων, να ανταλλαξω ένα χαμόγελο με τους κουστουμαρισμένους ή αγουροξυπνημενους φίλους τους, να χαρώ την τρίτη ηλικία που κάνει πετάλι στο διαμορφωμένο παρκάκι, ακόμη και τα τραπεζάκια έξω, τη μόνη στιγμή του 24ωρου που τα βλέπω άδεια, ακόμη δεν έχουν αρχίσει να μοιράζουν πρωινό, ίσως έχουν αργήσει τα churros...δικαιολογείται, λόγω της χθεσινής fiesta, όλοι μπορούμε να αργήσουμε λιγάκι σήμερα.