Retroceder

Οι μέρες μεγαλώνουν και μαζί τους κι εμείς. Μία ώρα προστίθεται, ένας χρόνος περνάει από μπροστά μας, κι όμως εμείς νιώθουμε να μεγαλώνουμε και να γυρίζουμε ξανά πίσω. Ή έστω στους τόπους εκείνους, νοερούς ή αλλοτινούς, που διασχίζαμε χρόνια πριν.

Θυμήθηκα εκείνα τα βοηθητικά ροδάκια του ποδηλάτου που με βοηθούσαν να σταθώ, να βρω την ισορροπία, την χοντρή μάλλινη ζακέτα μου, η γιαγιά μού την είχε πλέξει, έδενε και με τα χρώματα στα πασουμάκια, τις ατέλειωτες ώρες βροχής που περίμενα για να βγω μετά να παίξω με τις λάσπες, να λερωθώ, να υψώσω τείχη και να φτιάξω κανάλια.

Για να βρεθώ σήμερα στο κέντρο μιας μεγαλούπολης που η κάθε σταγόνα που με βρέχει με ενοχλεί, που ο υπολογιστής μου χρονομετράει κάθε λεπτό που περνάω μαζί του, που οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι από την τηλεόραση των αποκάτω, που δεν υπάρχουν ροδάκια για να ισορροπήσω.

Θέλω πίσω εκείνον τον χοντρό πλαστικομούρη, φαλακρός, μόνο με μία τούφα λιγδερά πορτοκαλί μαλλιά, και αποκρουστικός, το κορμί του όλο μία κόκκινη φόρμα εργασίας γεμάτο ψιλή άμμο και μετά ο λαιμός, στο ίδιο μέγεθος με τα χεροπόδαρα. Θα τον βάλω να καθήσει απέναντί μου και να τα λέμε ή έστω να του λέω...